ଏହି କଥା କହି ସାରି ମହାଦେବ ଓ ପାର୍ବତୀ ଚାଲିଗଲେ । ମାତ୍ର ରାଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭା ନିଦରୁ ଉଠିଲା ଭଳି ଉଠି ଗଲା । କିଛି ସମୟ ବାଦ୍ ଦୁହେଁ ଚାଲି ଚାଲି ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନ ଆଡକୁ ଆଗେଇ ଗଲେ ।
ଏମିତି ଚାଲୁ ଚାଲୁ କିଛି ଦିନ ବାଦ୍ ଏକ ରମଣୀୟ ସ୍ଥାନରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲେ । ସେଠି ଜଣେ ଯୁବା ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବସିଥାନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର ହାତ ଓ ଗଳାରେ ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ମାଳା । ସୁକୋମଳ ଗଦି ଓ ତକିଆ ପଡିଛି । ଏମାନେ ତ ବିଶ୍ରାମ ଖୋଜୁଥିଲେ, ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କ ବିଶ୍ରାମ ସ୍ଥଳ ଦେଖି ପହଁଚି ଗଲେ । ପାଖରେ ବସିଲେ ମଧ୍ୟ । ମଦନ ସେନକୁ ବହୁତ ଶୋଷ ମଧ୍ୟ ଲାଗୁଥିଲା । ସେ ନିକଟରେ ଥିବା କୂଅ ପାଖକୁ ପାଣି ପିଇବା ପାଇଁ ଚାଲି ଗଲା । ଏଇ ଅବସରରେ ରାଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭାର ଆଖି ସହିତ ସନ୍ନ୍ୟାସୀର ଆଖି ମିଶି ଗଲା । ଚାରି ଆଖିର ମିଳନରେ ଉଭୟେ ଉଭୟଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ହୋଇ ଗଲେ । ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭା ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ପ୍ରତି ଆସକ୍ତ ହୋଇ ଉଠିଲା ।
ସେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀକୁ କହିଲା, ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତୁମ ପ୍ରତି ମୁଁ ଆସକ୍ତ ହୋଇ ଗଲି ଆଉ ତୁମ ସାଥିରେ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ରହି ଯିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଛି । ଏଥି ପାଇଁ କିଛି ରାସ୍ତା ପ୍ରସ୍ତୁତ କର ।
ବାବାଜୀ କହିଲେ, ତୁ ଯଦି ମୋ ସହିତ ରହିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଛୁ ତେବେ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ତୁ ତୋ ପତିକୁ କୂଅକୁ ଠେଲିଦେ ।
ଏକଥା ବାବାଜୀଙ୍କ ଠାରୁ ଶୁଣି ରାଣୀ କହିଲା – ବଢିଆ ହେବ ତାହାହିଁ କରିବି । ଏଇ ସମୟରେ ମଦନ ସେନ ପାଣି ପିଇ ସାରି ଫେରି ଆସି ଥାଏ । ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରଭା କହିଲା, ପ୍ରାଣନାଥ ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଶୋଷ ଲାଗୁଛି । କେଉଁଠି କୂଅ ଅଛି ମୋତେ ଦେଖାଇ ଦିଅ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୁନ୍ଦିଏ ପାଣି ପିଇ ଦିଏ । ଆଉ ମଧ୍ୟ ବଣରେ ବୁଲା ବୁଲି ବି ହୋଇ ପାରିବ । ରାଜ କୁମାର କହିଲେ ଠିକ୍ ଅଛି ଚାଲ ।
