ସମ୍ରାଟ୍ ଆକବରଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଶାସନକାଳର କଥା । ତାଙ୍କ ରାଜତ୍ୱ କାଳରେ ଗୋଟିଏ ଗ୍ରାମରେ ଜଣେ ଲୋଭୀ ବାସ କରୁଥିଲା । ଲୋଭୀ ବହୁତ ଧନ ରୋଜଗାର କରେ । ତାହାକୁ କେବେହେଲେ ଖର୍ଚ୍ଚକରେ ନାହିଁ । ଅଜା ଅମଳର ଗୋଟିଏ ସିନ୍ଧୁକ ଥିଲା । ସେଥିରେ ସେ ସବୁଧନତକ ସାଇତି ରଖେ ।
ଲୋଭରେ ସେ ସାଇତି ରଖେ ଧନ, ପେଟକୁ ଖାଇବ ନାହିଁ ଅତିଥି କିମ୍ବା ଭିକାରୀ ଗୋଟିଏ ଆସିଲେ ତାଙ୍କୁ ଦାଣ୍ଡରୁ ନାନା କଥା କହି ଫେରାଇ ଦିଏ । ନିଜର ବାବା ମା’ ବେମାରରେ ପଡିଲେ ଯେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଚିକିତ୍ସା ମଧ୍ୟ କଲା ନାହିଁ । ଶେଷରେ ଲୋଭୀର ପିତାମାତା ମଲେ । ପିତା-ମାତାଙ୍କର ଶୁଦ୍ଧି କ୍ରିୟାରେ ମଧ୍ୟ ସେ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କଲା ନାହିଁ । ସାହିପଡିଶାରେ ପାଟିତୁଣ୍ଡ କରିବାରୁ ସେ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଶୁଦ୍ଧି ହେଲା । ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଯିବ ବୋଲି ସେ ଲୋଭୀ ନିଜେ ବିବାହ ମଧ୍ୟ କଲା ନାହିଁ । ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଯିବ ବୋଲି ସେ ମଇଳା ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ପିନ୍ଧିଲା । ପିନ୍ଧା ପୋଷାକକୁ ସେ କୌଣସି ଦିନ ସଫା ମଧ୍ୟ କଲା ନାହିଁ ।
ଦିନକର ଘଟଣା ତା’ର ଯେଉଁ ଝୁମ୍ପୁଡି ଘର ଖଣ୍ଡିକ ଥିଲା ସେହି ଘରେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା । ସେ ତା’ର ଘରେ ନିଆଁ ଲାଗି ଜଳି ଯାଉଥିବା ଦେଖିଲା ହେଲେ ସେଥିପ୍ରତି ତା’ର ନଜର ନଥିଲା, ନଜର ତା’ର ଥିଲା ଘର ଭିତରେ ଥିବା କାଠ ସିନ୍ଧୁକ ଉପରେ ।
କାଠ ସିନ୍ଧୁକଟି ତା’ର ବାପା ଗୋସିବାପା ଅମଳର, ସେଥିରେ ଲୋଭୀ ବହୁ ସୁନାରୂପା ଟଙ୍କା ପଇସା ଖୁନ୍ଦି କରି ରଖିଥିଲା । ସେ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି କହୁଥାଏ, ଘରପଛେ ପୋଡିଯାଉ, ମୋତେ କିନ୍ତୁ ମୋର ଧନ ଥିବା ସିନ୍ଧୁକ ଖଣ୍ଡିକ ମିଳିଯାଉ ।
ଏହିପରି ଭାବରେ କୋହ ଫଟାଇ କାନ୍ଦୁଥାଏ ସେ ଲୋଭୀ । ତା’ ଆଖିଆଗରେ ଘର ଖଣ୍ଡିକ ଜଳି ଯାଉଛି । ତା’ରି ସାଥିରେ ଜଳିଯିବ ତା’ର ସିନ୍ଧୁକ ଖଣ୍ଡିକ । ସିନ୍ଧୁକ ଭିତରେ ଜଳିଯିବ ତା’ର ବହୁ ଦିନର ସଂଚିତ ଧନ ।
