ଲୋଭୀ ସବୁକଥା ଭାବି କାନ୍ଦୁଥାଏ ହେଲେ କିଛି ଉପାୟ କରି ପାରୁନଥାଏ । ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ସେହି ବାଟ ଦେଇ ଜଣେ ବଣିଆ ଆସିଲା । ସେ ଦେଖିଲା ଲୋଭୀର ଝୁମ୍ପୁଡି ଘର ଖଣ୍ଡିକ ଜଳି ଯାଉଛି । ଲୋଭୀ ତ କିଛି କରିପାରୁନାହିଁ । ବରଂ ମୁଣ୍ଡ କଚାଡି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଛି, ମୋର ସିନ୍ଧୁକ, ମୋର ସିନ୍ଧୁକ ଜଳି ଯାଉଛି ।
ଲୋଭୀର ଏଭଳି କାନ୍ଦଣା ଦେଖି ବଣିଆ ତାକୁ କହିଲା, ମୁଁ ତୋର ସିନ୍ଧୁକ ଖଣ୍ଡିକ ଉଦ୍ଧାର କରି ଦେବି । ହେଲେ ତୁ ମୋତେ କ’ଣ ଦେବୁ?
ଲୋଭୀ ତ ବିପଦରେ ପଡିଛି, କହୁ କହୁ କହି ପକାଇଲା ତୁ ମୋର ସିନ୍ଧୁକ ଉଦ୍ଧାର କରି ଦେ । ତୁ ଯାହା କହିବୁ ମୁଁ ତୋତେ ତାହା ହିଁ ଦେଇଦେବି ।
ବଣିଆ କହିଲା, ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ତୋର ସିନ୍ଧୁକ ଉଦ୍ଧାର କରିଦେବି । ତୁ କିନ୍ତୁ ମୋତେ ମୋ ମନ ଇଚ୍ଛାର ଅଳଙ୍କାର ଦେବୁ ତ!
ବିପଦରେ ପଡିଛି ଲୋଭୀ, ବାପ ଗୋସିବାପ କାଳର ସିନ୍ଧୁକ ସେ, ସେଇଟା ଯଦି ପୋଡି ଯାଏ ନା ତାହା ହେଲେ ମୋ ସହିତ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥାଇ ମୋର ପିତାମାତାମାନେ ବି ଦରିଦ୍ର ହୋଇ ଜୀବନ ବିତାଇବେ । ଏହି କଥା ଭାବି ଭାବି ସେ ଆହୁରି ଅଧିକ ଜୋର୍ରେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା – ହଁ ଭାଇ, ତୁ ଅଳଙ୍କାର ନେବୁ ହେଲେ ମୋର ସିନ୍ଧୁକଟା ଉଦ୍ଧାର କରି ଦେ ।
ତା’ପରେ ବଣିଆ ନିଆଁକୁଖାତିର ନ କରି ଲୋଭୀର ସିନ୍ଧୁକ ପାଖରେ ପହଁଚି ସିନ୍ଧୁକ ଖୋଲି ଦେଖିଲା ଯେ ସେଥିରେ ଲୋଭୀର ଅନେକ ଗହଣା ରହିଛି । ତହୁଁ ବଣିଆ ସିନ୍ଧୁକ ଭିତରୁ ସବୁ ଗହଣା, ସୁନା ରୂପାକୁ ଗାମୁଛାରେ ବାନ୍ଧି ଲୋଭୀର ସିନ୍ଧୁକକୁ ଲୋଭୀକୁ ଦେଇ ସେ ତା’ର ଯିବା ବାଟରେ ବାହାରିଲା ।
ଲୋଭୀ ଜାଣିଲା ଯେ ବଣିଆ ତା’ର ସବୁତକ ଅଳଙ୍କାର ଧରି ପଳାଇ ଯାଉଛି । ସେ ଲୋଭୀ ସମ୍ଭାଳି ନ ପାରି ବଣିଆର ଗୋଡ ତଳେ ପଡି ବହୁତ କାନ୍ଦିଲା । କାକୁତି ମିନତି ହୋଇ କହିଲା ଯେ ଭାଇ – ତୁମେ ମୋ ସୁନା ରୂପା ଅଳଙ୍କାର ଧରି କୁଆଡେ ଯାଉଛ । ସେ ସବୁକୁ ମୁଁ କେତେ କଷ୍ଟ କରି ସାଇତି ରଖିଛି । ହେଲେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣବ୍ୟବସାୟୀ କାହିଁକି ବା ତା’ କଥାକୁ ମାନିବ । ସେ କହିଲା – ତୁ ମୋତେ ସେ କଥା କହ ନାହିଁ । ତୋ’ ସହିତ ମୋର ଯାହା କଥା ହୋଇଥିଲା ମୁଁ ଯେ ତାହାହିଁ କରିଛି । ତା’ ନହେଲେ ତୋ’ର ପୋଡି ଯାଉଥିବା ସିନ୍ଧୁକକୁ ମୁଁ କାହିଁକିବା ଉଦ୍ଧାର କରିଥାଆନ୍ତି । ତୁ ବା ଆଉ ପାଟି ତୁଣ୍ଡ ନ କରି ତୋ ସିନ୍ଧୁକକୁ ନେ ମୁଁ ମୋର ଜିନିଷ ଧରି ଯାଉଛି ।
