ବଣିଆ ବେଶ୍ ମନ ଖୁସିରେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । ଲୋଭୀର ଲୋଭ ସମ୍ଭଳା ପଡିଲା ନାହିଁ । ସେ ସେହିଠାରେ ମୁଣ୍ଡ ବାଡେଇ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ସେତିକିବେଳକୁ ସେହି ପଥ ଦେଇ ଆଉଜଣେ ପଥିକ ଯାଉଥିଲା । ସେ ଲୋଭୀର କାନ୍ଦଣା ଦେଖି ତୋ’ର କ’ଣ ହୋଇଛି ପଚାରିବାରୁ ଲୋଭୀ ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷଯାଏଁ ସମସ୍ତ କଥା କହିଗଲା । ପଥିକ ଲୋଭୀର ସବୁ କଥାକୁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣୁଥିଲା । ଶେଷରେ କହିଲା – ଏହାର ଉପାୟ ଅଛି । ମୋର ମନ କହୁଛି ତୁ ତୋ’ର ସମସ୍ତ ଧନ ଫେରି ପାଇବୁ । ତୁ ଏବେ ଏହି କଥାକୁ ନେଇ ବାଦ୍ଶାହାଙ୍କ ନିକଟରେ ଫେରାଦ ଦେ । ସେ ନିଶ୍ଚୟ ବିଚାର କରିଦେବେ ।
ଲୋକଟିର କଥାରେ ଲୋଭୀ ବିଶ୍ୱାସ କରି ସମ୍ରାଟଙ୍କ ଦରବାରକୁ ଦୌଡି ଦୌଡି ଯାଇ ପହଁଚିଲା, ସେତେବେଳକୁ ସମ୍ରାଟ୍ ସିଂହାସନରେ ବସିଥାଆନ୍ତି । ଲୋଭୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ରାଟ୍ କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ପଚାରିବାରୁ ସଭାରେ ଥିବା ଲୋକମାନେ ସମ୍ରାଟଙ୍କୁ ଦେଖାଇ ଦେବାରୁ ଲୋଭୀ ଯାଇ ସମ୍ରାଟଙ୍କ ପାଦତଳେ ପଡିଯାଇ ଯାହା ଯାହା ଘଟିଥିଲା ସମସ୍ତ ଶୁଣାଇ ଆପତ୍ତି କରିଲା ଯେ, ବହୁଦିନ ଲାଗି ପେଟକୁ ନ ଖାଇ ମୁଁ ସେତକ ସମ୍ପତ୍ତି ସଂଗ୍ରହ କରି ରଖିଥିଲି । ମୋର ଘର ଯେତେବେଳେ ପୋଡିଯାଉଛି ବିକଳ ହୋଇ ବଣିଆର ପ୍ରସ୍ତାବରେ ରାଜି ହୋଇଗଲି । ବଣିଆ ମୋର ସିନ୍ଧୁକ ଉଦ୍ଧାର କରିଦେବ ବୋଲି କହିଥିଲା । ଆଉ ସେଥିରେ ଯେଉଁ ସବୁ ଗହଣା ସୁନା ରୂପା ଅଛି ତାହା ତାହାର ମନକୁ ଆସିଲେ ନେଇଯିବ । ଏଥିରେ ତୁମର ଆପତ୍ତି ରହିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ତା’ କଥାରେ ସମ୍ମତି ଜଣାଇଥିଲି ।
ତା’ପରେ ବଣିଆ ମୋର ସିନ୍ଧୁକକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଦେବା ସହିତ ତା’ର ମନଇଚ୍ଛା ଯାହାନେବା କଥା ସବୁ ନେଇ ଚାଲିଗଲା । ମୋତେ ଗରିବ ତଥା ରାସ୍ତାର ଭିକାରୀ କରି ଦେଇ ସବୁ ନେଇଗଲା, ଏବେ ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ହଜୁର୍ । ମୋତେ ଏହି ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ।
ସମ୍ରାଟ୍ ଲୋକଟିଠାରୁ ସମସ୍ତ କଥା ଆମୂଳଚୂଳ ଶୁଣି ସାରିଲେ । ତା’ପରେ ସେ ଏହାର ବିଚାର କରିବା ଦାୟିତ୍ୱ ବିରବଲଙ୍କ ନିକଟକ ପଠାଇ ଦେଲେ ।
