ବିରବଲ ଗାମୁଛା ବନ୍ଧାର ଜିନିଷକୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲେ । ବ୍ୟବସାୟୀ ସେ ସବୁ ଜିନିଷକୁ ଦେଖିବାମାତ୍ରେ ଲୋଭରେ ଆଖି ବୁଜି ପକାଇଲା ।
ବିରବଲ କହିଲେ – ବ୍ୟବସାୟୀ ତୁମ ଗାମୁଛାରେ ବନ୍ଧା ଥିବା ସମସ୍ତ ଜିନିଷ ତ ଏବେ ତୁମ ଆଗରେ ଖୋଲାଗଲା । ଏଥିର ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ ତୁମର ଯାହା ପସନ୍ଦ ହେବ ତାହା ଦେଖି ମୋତେ କୁହ ।
ବଣିଆ କହିଲା, ଆଜ୍ଞା ମୁଁ ହେଉଛି ସୁନା ବ୍ୟବସାୟୀ, ମୋର ପସନ୍ଦ ଆଜ୍ଞା ଦାମୀ ଆଉ ସୁନ୍ଦର ଗହଣାରେ ।
ଏହାପରେ ବାରମ୍ବାର ବଣିଆକୁ ପଚାରି ନେଲେ ତୁମେ ଯାହା କହୁଛ ତାହା ଠିକ୍ ଭାବେ କହୁଛ ତ?
ବ୍ୟବସାୟୀ କହିଲା, ହଁ ଆଜ୍ଞା, ମୁଁ ଠିକ୍ କହୁଛି ।
ବଣିଆଠାରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବାପରେ ବିରବଲ ଜଣେ ରାଜକର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ କହିଲେ – ଏ ଅଳଙ୍କାର ଲୋଭୀକୁ ଦେଇଦିଅ ।
ବିରବଲଙ୍କର ଏପରି ବିଚାର ଦେଖି ବଣିଆ ଚମକି ପଡି କହିଲା – ଛାମୁଁ ମୁଁ ପରା କହିଥିଲି ମୋର ଯାହା ପସନ୍ଦ ହେବ ତାହାକୁ ଲୋଭୀକୁ ଦେବି ।
ବିରବଲ କହିଲେ – ତୁମର ପସନ୍ଦ ସୁନା ଅଳଙ୍କାର ବୋଲି କହିଲନା, ତେଣୁ ତୁମର ପସନ୍ଦ ସେହି ସୁନା ଅଳଙ୍କାର ସବୁଲୋଭୀକୁ ଦିଆଗଲା । ଏହାପରେ ତମେ ଯଦି ଏଠାରେ ଯୁକ୍ତି କର ତାହାହେଲେ ତୁମର ମୁଣ୍ଡକାଟ ହେବ ।
ବଣିଆ ବିରବଲଙ୍କର ବିଚାର ଶୁଣି ନୈରାଶ୍ୟରେ ମୁଣ୍ଡ, କାନ, ଆଉଁସି ଘରକୁ ପଳାଇଲା ।
ଏହାପରେ ବିରବଲଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ଲୋଭୀ କହିଲା – ଦେୱାନ୍ ସାହେବ୍? ଏସବୁ ଧନ ମୁଁ ନିଜେ ଅର୍ଜନ କରି ଲୋଭରେ ସଂଚୟ କରି ରଖିଥିଲି । ଆଉ ମଧ୍ୟ ଧନ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ବୋଲି ମୋତେ ଜଣାଥିଲା । ତଥାପି ଅର୍ଜନ କରି ତାହାକୁ ସଂଚୟ କରୁଥିଲି । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ଆପଣଙ୍କ ନିକଟରେ ଏହି ନିବେଦନ ଯେ, ଏ ସମସ୍ତ ଧନରେ ଆପଣ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରି ଦେବତା ବସାନ୍ତୁ । ସଂସାରରେ ମୋର ବୋଲି କେହି ନାହାଁନ୍ତି ଆଜ୍ଞା । ମୁଁ ସେହି ଦେବତାଙ୍କୁ ମରିବା ଯାଏଁ ପୂଜା କରି ସମୟ ଅତିବାହିତ କରିବି ।
ବିରବଲ ଲୋଭୀର ସେହି ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ଶୁଣି ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । ଆଉ ମଧ୍ୟ ତା’ର ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ ନିମନ୍ତେ ରାଜ୍ୟର ଗୋଟିଏ ପାଶ୍ୱର୍ରେ ଦେବତାଙ୍କ ମନ୍ଦିର ନିମନ୍ତେ ରାଜମିସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଆଦେଶ ଦିଆଗଲା ।
