ସାପ ଖୁବ୍, ଶାସ୍ତି ପରାୟଣ ହୋଇ ବାହାରି ପଡିଲା ରାସ୍ତାକୁ । ରାସ୍ତାକୁ ବାହାରି ଆସିବା ମାତ୍ରେ ଫୁଲ ଓ ଅତରର ମହକ ପାଇ ସେ ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇ ଗଲା । ସେ ପୁଣି ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲା ସିଆଡେ ଖାଲି ଫୁଲ ଓ ଫୁଲର ପାଖୁଡା ବିଛା ଯାଇଛି । ସେ ଯେଉଁ ଦିଗକୁ ମୁଖ ବୁଲାଇ ଚାହିଁଲା ସେ ଦିଗରେ ଖାଲି ଦେଖିଲା ଦୁଗ୍ଧର ପଣା ।
ଏସବୁ ଦେଖନ୍ତେ ସାପ ସେଦିନ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଗଲା । ମନେ ମନେ ଭାବିଲା । ରାଜା ତାହା ହେଲେ ମୁଁ ତା’ର ଶତ୍ରୁ ବୋଲି ଜାଣି ପାରିଛି । ସେଇଥି ଲାଗି ମୋର ଯିବା କଥା ଜାଣି ଏତେ ସବୁ ଯୋଗାଡ କରିଛି । ତାହା ହେଲେ ଏପରି ସୁନ୍ଦର ଗୁଣ ରାଜାଙ୍କୁ ମୁଁ ଦଂଶନ କରିବି କିପରି । ସେ ମୋର ଶତ୍ରୁ ହୋଇ ଥିଲେ ମୋ ଲାଗି ଏତେ ବ୍ୟବସ୍ଥା ବା କରି ଥାଆନ୍ତା କାହିଁକି? ନାଁ ତା’ପରି ରାଜାଙ୍କୁ ମୋର ଦଂଶନ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଛାଡ ଏଥର ରାଗ ଶାନ୍ତ କରି ଆଜି ରାଜ ଉଆସକୁ ଯିବା, ରାଜାଙ୍କୁ ଖାଲି ସେଠାରେ ଦେଖା କରି ଆସିବା ।
ସେଦିନ ସାପ ଏହି ପରି ଭାବିଲା । ମନକୁ ଶାନ୍ତ କରି ସାରି ସେ ରାଜ ଉଆସରେ ପହଁଚିଲା । ରାଜାଙ୍କ ପଲଙ୍କ ପାଖରେ ସାପକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ଦିୱାନ୍ ତାକୁ ମାରିବା ଲାଗି ତରବାରୀ ଉଠାନ୍ତେ । ରାଜା କହିଲେ – ନାଁ – ତୁମେ ମୋର ପ୍ରିୟ ସାପକୁ ମାରିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଉଛ କାହିଁକି । ତୁମେ ସାପକୁ ମାରି ପାରିବ ନାହିଁ ।
ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଦିୱାନ୍ ହାତରେ ଧରି ଥିବା ତରବାରୀକୁ ତଳେ ଥୋଇ ମଥା ଅବନତ କରି ଠିଆ ହେଲା ।
ଦିୱାନ୍ ଠିଆ ହେବାରୁ ରାଜା ସାପକୁ ଚାହିଁ କହିଲେ – ହେ ସର୍ପ ତୁମେ ତ ମୋତେ ଦଂଶନ କରିବାକୁ ଆସିଛ । ତେଣୁ ଏଠାରୁ ଫେରି ଯିବା ଆଗରୁ ମୋତେ ଦଂଶନ କରି ତୁମେ ତୁମର ପ୍ରତିଶୋଧ ନିଅ ।
ସର୍ପ କହିଲା ନାହିଁ ରାଜା । ତୁମେ ଧନ୍ୟବାଦର ପାତ୍ର ହେତୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛି । ତୁମ୍ଭର ସାହାସ ସହିତ ମୁଁ ଯେଉଁ ଧର୍ମଜ୍ଞାନ ଓ ଆଚାର ଆଚରଣକୁ ଦେଖିଲି ତାହା ଦେଖି ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି । ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ରାଗ କ୍ରୋଧ ସମସ୍ତ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମେ ମୋର ଶତ୍ରୁ ନୁହଁ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଦଂଶନ କରି ମୁଁ ଅପରାଧି ହେବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ । ମୁଁ ଚାହୁଁଛି ମୋତେ ଏଥର ଆପଣ ବିଦାୟ ଦିଅନ୍ତୁ ।
ଏହା ପରେ ହିଂସା ଭାବ ବହନ କରି ଆସି ଥିବା ସାପ ରାଜାଙ୍କ ଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଚାଲି ଗଲା । ତାହା ଦେଖି ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ରାଜ କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ କାଠ ପୁତ୍ତଳିଟି ପରି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଲେ ।
