ତେଣୁ ସେମାନେ ପୁଣି ଥରେ ରବିଗୁପ୍ତଙ୍କୁ ଆସି ବୁଝାଇଲେ, “ମହାଶୟ, ଭାଗ୍ୟ ଅନୁକୂଳ, ଭାଗ୍ୟଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆପଣଙ୍କ ଘରକୁ ପ୍ରବେଶ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରିବା ବେଳେ ଆପଣ ତାଙ୍କୁ ନାତ ଦେଇ ତଡୁଛନ୍ତି? ଏ କିପରି କଥା?”
ରବିଗୁପ୍ତ କହିଲେ “ଆପଣମାନେ ନିରର୍ଥକ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି । ରାଜା ମୋର ଜାମାତା ହେବାଠାରୁ ଆଉ କି ଭାଗ୍ୟ ଅଧିକ ଅଛି? କିନ୍ତୁ ଲୋଭରେ ପଡି ମୁଁ ମୋର ସତ୍ୟ ଭଙ୍ଗ କରିବା କ’ଣ ଉଚିତ୍ ହେବ?”
ସେମାନେ ଅଗତ୍ୟା ରାଜପ୍ରାସାଦକୁ ଫେରି ଆସି ରାଜାଙ୍କୁ ବୁଝାଇଲେ, “ମହାରାଜ ଆପଣ ମୋହିନୀଙ୍କୁ ଭୁଲିଯା’ନ୍ତୁ । ରାଜ୍ୟରେ କ’ଣ ସୁନ୍ଦର କନ୍ୟାର ଅଭାବ ଅଛି? ରବିଗୁପ୍ତ ସତ୍ୟ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ଏପରି କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଆଚରଣ ପ୍ରଶଂସନୀୟ ଅଟେ ।”
ରାଜା ସବୁ ଶୁଣି ଚୁପ୍ ରହିଲେ । ସମସ୍ତେ ଚାଲିଯିବା ପରେ ରାଜା ସ୍ୱୟଂ ମୋହିନୀର ଘରେ ଆସି ପହଁଚିଲେ । ହଠାତ୍ ରାଜାଙ୍କୁ ଦେଖି ରବିଗୁପ୍ତ ଓ ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ହୋଇ ପଡିଲେ । କିନ୍ତୁ ମୋହିନୀ ତା’ ବାପମା’ଙ୍କୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିବାକୁ କହି ନିଜେ ସେ ରାଜାଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରି କହିଲା, “ଭଉଣୀ ଉପରେ ଭାଇର ବହୁତ ଅନୁଗ୍ରହ, ତେଣୁ ସ୍ୱୟଂ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ।”
ଏକଥା ଶୁଣି ରାଜା କହିଲେ, “ମୋହିନୀ, ଏ କି କଥା? ମୁଁ ତ ତୁମକୁ ମୋର ପତ୍ନୀ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି ।”
ମୋହିନୀ କହିଲା “ମହାରାଜ, ବୀରସିଂହଙ୍କ ସହିତ ମୋର ଯେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ବିବାହ ଠିକ୍ ହୋଇଛି, ସେଦିନୁ ତ ମୁଁ ତାଙ୍କୁହିଁ ମୋର ପତି ରୂପରେ ମାନି ନେଇଛି । ଏବେ ଆପଣ ସ୍ୱୟଂ କୁହନ୍ତୁ ତ ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ କ’ଣ କେବେବି ଦୁଇଜଣ ସ୍ୱାମୀ କରିପାରେ?”
ରାଜା ପ୍ରଶ୍ନକଲେ “ତୁମକୁ ନ ପାଇ ଯିଏ ଅସହ୍ୟ କଷ୍ଟ ପାଉଛି ତମେ ପୁଣି ତାକୁହିଁ ଉପଦେଶ ଦେଉଛ?”
ଏହା ଶୁଣି ମୋହିନୀ ଚୁପ୍ ରହିଲା । ମନ ଭିତରେ ମୋହିନୀ ଶିବଙ୍କୁ ଧ୍ୟାନ କଲା ଓ ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲା, “ଯଦି ଭଗବାନ୍ ଶଙ୍କରଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ଥିବ କି ମୋ ସହିତ ଆପଣଙ୍କର ବିବାହ ହେବ ତେବେ ତାହା ନିଶ୍ଚୟହିଁ ହେବ । ଆମ ବଂଶରେ ଏପରି ଏକ ନିୟମ ଅଛି ଯେ ବିବାହର ସାତଦିନ ପୂର୍ବରୁ ନିଷ୍ଠା ପୂର୍ବକ ଶିବଙ୍କର ଆରାଧନା କରିବାକୁ ହୁଏ । ତେଣୁ ମୁଁ ଆଜିଠାରୁହିଁ ଏ ବ୍ରତ ଆରମ୍ଭ କରିବି ।”
