ରାଜବୈଦ୍ୟ କୁଣ୍ଠିତ ଚିତ୍ତରେ କହିଲେ, “ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ ସର୍ପ ଦଂଶନର ପ୍ରତିକାର ସ୍ୱରୂପ ଆୟୁର୍ବେଦରେ ଗୋଟିଏ ମାର୍ଗ ରହିଛି ତାହା, ସର୍ପଗନ୍ଧା ପୁଷ୍ପ ଆଣି ତାହାକୁ ଚକ୍ଷୁ ଉପରେ ରଖିବା ।”
ଏହା ଶୁଣି ସେ ରାଜା ବଡ ଆତୁରତାର ସହିତ କହିଲେ, “ତେବେ ଡେରି କାହିଁକି? ଏହି କାର୍ଯ୍ୟ ଯଥାଶୀଘ୍ର ଆରମ୍ଭ କରିବା ।”
ରାଜାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରାଜବୈଦ୍ୟ ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ ପକାଇ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ମୁଁ ପ୍ରଥମରୁ କହୁଛି, ଏଥିପାଇଁ ଅଶେଷ ସାହସ ଦରକାର । ରକ୍ତପିପାସୁ ପର୍ବତକୁ ଲାଗି କୃଷ୍ଣ ଆଳୟ । ସେହି କୃଷ୍ଣ ଆଳୟ ନିକଟରେ ସର୍ପଗନ୍ଧା ବୃକ୍ଷ ରହିଛି । ମୋର ପ୍ରପିତାମହ ବାଲ୍ୟକାଳରେ ମତେ କହୁଥିଲେ, ଏହି ବୃକ୍ଷରେ ପଚାଶ ବର୍ଷରେ ଥରେ ଫୁଲ ଫୁଟିଥାଏ । ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଏହାକୁ କେବଳ ଥରେ ମାତ୍ର ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇପାରିବ । ସେହି ବୃକ୍ଷର ଉଚ୍ଚତା ପ୍ରାୟ ଏକଶହ ହାତ ଏବଂ ତା’ର ପୁଷ୍ପ ବୃକ୍ଷର ଅଗ୍ରଭାଗରେ ଫୁଟିଥାଏ । ଏହାର ପାଦଦେଶରେ ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ ସର୍ପମାନେ ବିଚରଣ କରୁଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ନିଜ ଜୀବନ ବଂଚେଇ ବୃକ୍ଷରୁ ଫୁଲ ଆଣିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସାଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ ।”
ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଶିବମଲ୍ଲ ବିନାଦ୍ୱିଧାରେ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ମୁଁ ଏହି ପୁଷ୍ପ ଆଣିବା ପାଇଁ ପ୍ରଯତ୍ନ କରିବି । ଏବେ ଆପଣ ମୋତେ କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତୁ ।”
ତହୁଁ ସେ ରାଜା ଶିବମଲ୍ଲଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ କହିଲେ “ତୁମେ ସଫଳ ହୁଅ ।” ତା’ପରେ ଶିବମଲ୍ଲ ଅଶ୍ୱଶାଳାରୁ ଏକ ଉତ୍ତମ ଅଶ୍ୱ ନିର୍ବାଚନ କରି, ତା’ଉପରେ ବସି ପବନ ବେଗରେ ରକ୍ତପିପାସୀ ପର୍ବତ ଦିଗରେ ସେ ଆଗେଇ ଚାଲିଲେ ।
ଏହି ସମାଚାର ବିଜୟସେନ, ତାଙ୍କର ଗୁପ୍ତଚର ମାଧ୍ୟମରେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ । ସେ ମଧ୍ୟ ସର୍ପଗନ୍ଧା ପୁଷ୍ପ ହାସଲ କରିବା ପାଇଁ ଅବିଳମ୍ବେ ବାହାରି ପଡିଲେ ।
ଶିବମଲ୍ଲ ଏକ ସପ୍ତାହ ଧରି ଯାତ୍ରା କଲେ । ରାତ୍ରକାଳରେ କୌଣସି ବୃକ୍ଷମୂଳରେ ସେ ସାମାନ୍ୟ ବିଶ୍ରାମ ନେଇ ଯଥାଶୀଘ୍ର ପହଁଚିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥାନ୍ତି । ଶେଷରେ ସେ କୃଷ୍ଣ ଆଳୟ ନିକଟରେ ପହଁଚି, ସର୍ପଗନ୍ଧା ବୃକ୍ଷ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲେ ।
ଆକାଶଚୁମ୍ବୀ ସେହି ବୃକ୍ଷର ଚତୁର୍ଦିଗରେ ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ ସାପମାନେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି । ଶିବମଲ୍ଲ ଭାବିଲେ, ଏମାନଙ୍କୁ ଟପି ବୃକ୍ଷାରୋହଣ କରି ପୁଷ୍ପଟି ଆଣିବା ଅସମ୍ଭବ । ବୃକ୍ଷରେ ଗହଳିଆପତ୍ର ଥିଲେ ବି ସେଥିରେ ଖୁବ୍ କମ୍ ଶାଖା ଥାଏ, ଯାହା ଆରୋହଣ ପାଇଁ ଯମାରୁ ସହଜ ନୁହେଁ । ବୃକ୍ଷର ଅଗ୍ରଭାଗରେ କ୍ଷେତ୍ର ପରି ସର୍ପଗନ୍ଧା ପୁଷ୍ପଟି ଶୋଭା ପାଉଥାଏ ।
ଶିବମଲ୍ଲ ଅପଲକ ନୟନରେ ସେ ପୁଷ୍ପଟିକୁ ଦେଖିଲେ । ତା’ପରେ ପୁଷ୍ପଟିକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ସେ ତୀର ଚଳାଇଲେ, ତାଙ୍କର ଅବ୍ୟର୍ଥ ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ପୁଷ୍ପଟି ତୀରବିଦ୍ଧ ହୋଇ, ପବନରେ ଉଡିଆସି ତଳେ ପଡିଲା । ବିଷଧର ସର୍ପଗୁଡିକ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ସେ ପୁଷ୍ପଟିକୁ ଘେରିଗଲେ । ଶିବମଲ୍ଲ ସ୍ଥିର କରିପାରିଲେ ନାହିଁ ଯେ, ସେ ଏବେ କ’ଣ କରିବେ । ପୁଷ୍ପଟିକୁ ସେ ସେମିତି ଚାହିଁ ରହିଥାନ୍ତି ।
ଏହି ସମୟରେ, ସେ ଅଶ୍ୱ ଟାପୁର ଶବ୍ଦ ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲେ । ବିଜୟସେନ ଅଶ୍ୱାରୋହଣ କରି ସେଠାରେ ଆସି ପହଁଚିଲେ । ଅଶ୍ୱରୁ ଓହ୍ଲେଇବା ପୂର୍ବରୁ, ସର୍ପ ଘେରିରହିଥିବା ପୁଷ୍ପଟିକୁ ଦେଖି ସେ କହିଲେ, “ଓଃ ତାହେଲେ ତୁମେ ମୋ ପୂର୍ବରୁ ଆସି ଏହି ପୁଷ୍ପଟିକୁ ତଳକୁ ଖସାଇ ସାରିଛ ।”
“ମୁଁ ତ ଅନୁମାନ କରୁଥିଲି ଯେ ଆପଣ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ । ମହାରାଜ ଆପଣ ସେ ପୁଷ୍ପ ନିକଟକୁ ଯାଆନ୍ତୁ ନାହିଁ । ଏବେ ତାହା ବିପଦଜନକ ।” ଏପରି କହି ଶିବମଲ୍ଲ ଲମ୍ପ ପ୍ରଦାନ କରି ସର୍ପଗନ୍ଧା ପୁଷ୍ପକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିଛନ୍ତି କି ନାହିଁ, ରକ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ ସର୍ପ ତାଙ୍କ ହସ୍ତକୁ ଦଂଶନ କଲା । ଟଳମଳ ଅବସ୍ଥାରେ ଶିବମଲ୍ଲ ପୁଷ୍ପଟିକୁ ଧରି ବାହାରି ଆସି ବିଜୟସେନଙ୍କ ହାତକୁ ତାହା ବଢାଇ ଦେଇ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ଚିରଦିନ ଦୃଷ୍ଟିଶକ୍ତି ହରେଇବାର ଦୁର୍ଯୋଗରୁ ବଂଚାନ୍ତୁ । ତାଙ୍କୁ ବିବାହ କରି ସୁଖୀ ହୁଅନ୍ତୁ ।” ବିଷ ପ୍ରଭାବରେ ସେ ବେହୋଶ ହୋଇ ପଡିଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ଚେତା ଫେରି ଆସିବା ବେଳକୁ ସେ ଅନ୍ଧ ହୋଇସାରିଥିଲେ ।
