ମାଡ ଖାଇସାରି ସେନାପତି ଭାବିଲେ, “ମୋର ରାଜଶକ୍ତିର ପ୍ରଭାବ ଏହି ବଣୁଆଙ୍କ ଉପରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ବି ନାହିଁ!” ଏହାଭାବି ସେ ଦେବୀଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ, “ମା’ ମୋତେ ବଣୁଆ ଜାତିର ମୁଖ୍ୟ କରି ଦେ ।” ତୁରନ୍ତ ତାହାହିଁ ହେଲା ।
ଦିନେ ସେ ଭୟଙ୍କର ଖରାରେ କ୍ଷେତରେ କାମ କରୁଥିଲେ । ବହୁତ ଖରା ଯୋଗୁଁ ତାଙ୍କ ମଥା ବୁଲାଇଲା, ତା’ପରେ ସେ ପ୍ରାୟ ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ଠିକ୍ ପରେ ପରେ ସେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ ବାଦଲଟିଏ ଆସି ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଘୋଡାଇ ଦେଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ଶିଳ୍ପୀ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ଭାବିଲେ, “ଆହା, ଏ ବାଦଲର କି ଚମତ୍କାର ପ୍ରଭାବ ଓ କି ଶକ୍ତି । ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେ ଘୋଡାଇ ପକାଇଲା ।” ତେଣୁ ତାଙ୍କ ମନରେ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ବାଦଲଟିଏ ହୁଅନ୍ତେ କି! ସେ ଦେବୀଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ । ଦେବୀ ପ୍ରକଟ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ବର ଦେଲେ । ଶିଳ୍ପୀ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ହୋଇଗଲେ ବାଦଲ । ଏତିକିବେଳେ ଦମକାଏ ପବନ ଆସି ବାଦଲକୁ ଉଡାଇ ନେଲା । ତେବେ ଶିଳ୍ପୀ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦେବୀଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ ପବନ ହୋଇଯିବାକୁ । ତାହାହିଁ ହେଲା । ଦିନେ ସେ ଦେଖିଲେ ପବନ ଯାଇ ପାହାଡରେ ପିଟି ହୋଇଯାଉଛି, କିନ୍ତୁ ପାହାଡ ସେମିତି ଅଟଳ ହୋଇ ବସିଛି । କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ନାହିଁ । ସେ ଭାବିଲେ ପାହାଡହିଁ ସବୁଠାରୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ଅବିଳମ୍ବେ ସେ ଦେବୀଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ ପାହାଡଟିଏ ତାଙ୍କୁ କରିଦେବାକୁ । ସେ ଗୋଟିଏ ପାହାଡ ହୋଇଗଲେ ।
କିଛିଦିନ ପରେ କେତେକ ଶିଳ୍ପୀ ପଥର କାଟିବା ନିମନ୍ତେ ସେଇ ପାହାଡିଆ ସ୍ଥାନକୁ ଆସିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କଥାଭାଷା ହେଲା ଯେ, ଏହି ପାହାଡର ପଥରରେ ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢିବାକୁ ବେଶ୍ ସୁବିଧା ହେବ । ଶିଳ୍ପୀମାନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଶିଳାରୂପୀ ସେ ଶିଳ୍ପୀ ଭୟରେ କାତର ହୋଇ ପୁଣି ମଣିଷ ହୋଇଯିବାକୁ ଦେବୀଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ । ଦେବୀ ଆବିର୍ଭୁତା ହୋଇ କହିଲେ, “ଭୟ କରନା, ମୁଁ ତୋତେ ତୋର ପୂର୍ବରୂପ ଫେରାଇ ଦେଉଛି । ଏବେ ତୁ ପୂର୍ବର ସେହି ଶିଳ୍ପୀ ।” ଏବେ ସେ ନିଜ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ । ମନେ ମନେ ସତ୍ୟ କଲେ ଯେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆଉ କେବେ ମଧ୍ୟ ଅଯଥା ଅଭିଳାଷ କରିବେ ନାହିଁ ।
