ଜମାଦାର ବାବୁ ଜାଣୁ ଥାଆନ୍ତି ଯେ ବଡ ବାବୁ ଜାଣି କରି ତାକୁ ଏମିତି କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ଯୋତା ମାଡ କରୁ ଛନ୍ତି ।
ବଡ ବାବୁଙ୍କର ମାଡ ଆଉ ସହ୍ୟ କରି ନପାରି ଜମାଦାର ବାବୁ ହଠାତ୍ ଉଠି ପଡି ତାଙ୍କର ଗୋଡ ଧରି ପକାଇ କହିଲା ମୋତେ ରକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ବଡ ବାବୁ । ମୋର ଅପରାଧ ହୋଇଛି । ମୁଁ ଆଜ୍ଞା ଏଠାରେ ଏକା ଏ ଦଶା ଭୋଗ କରୁ ନାହିଁ । ଦେଖୁ ନାହାଁନ୍ତି ଆଜ୍ଞା ସେଠାରେ ଆମ ଛୋଟ ବାବୁ କିପରି ଶାଢି ଢାଙ୍କି ହୋଇ ଚକିରେ ଚଣା ପେଶୁଛନ୍ତି ।
ଜମାଦାର ବାବୁଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏକଥା ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଛୋଟ ବାବୁଙ୍କର ହଲକ ଶୁଖି ଗଲା । ସେ ଭୟରେ ନିଜେ ହାତ ଯୋଡି ଆସି ବାବୁଙ୍କ ପାଖରେ ଠିଆ ହେଲା । ଏଥର ବଡ ବାବୁ ବୁଝି ନେଲେ ଯେ ଏହା ସବୁ ହେଉଛି ଚାନ୍ଦ ଧୋବଣୀର ଚାଲ୍ । ତହୁଁ ସେ ରାଗ ଗର ଗର ହୋଇ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଧରି ନେଇ ଥାନାକୁ ଚାଲି ଗଲେ । ସିପାହୀ ମାନଙ୍କୁ ପଠାଇ ଧୋବଣୀକୁ ଡାକି ନେଲେ । ନିଜର ଇଚ୍ଛା ମେଂଟାଇବାକୁ ଯାଇ ଯୋଡି ବେତରେ ଦମେ ପିଟା ପିଟି କଲେ ତାପରେ ଛାଡି ଦେଲେ ।
ଶୁଆ କହିଲା ଦେଖିଲୁ ଶାରୀ, ସଂସାରରେ ଏହି ଭଳି ମାଇକିନା ମାନେ ଅଛନ୍ତି । ଧୋବଣୀର ହାଲ୍ ଚାଲ୍ ବୁଝି ପାରିଲୁତ । ଏଥିରେ ପୁଣି କହୁଛୁ ତୁମ ନାରୀ ଜାତିଟା ବଡ ।
ଶାରୀ କହିଲା – ତୁ ସେପରି କଥା କହନା – ଧୋବଣୀ ଏଠାରେ କଣ କରି ଥାଆନ୍ତା ଆଉ । ନିଜର ସତୀତ୍ୱ ବଂଚାଇବା ଲାଗି ସେ ଏମିତି ପାଲା ଲଗାଇ ଦେଲା । ଏଥିରେ ତାର ଦୋଷ କ’ଣ । ଆଗ ଜମାଦାର ବାବୁ ତାପରେ ଛୋଟ ବାବୁମାନେ ସବୁ ସହକାରୀ ଚାକିରିଆନା । ଏମାନେ ପରା ଦେଶରେ ଧର୍ମ ଶାନ୍ତି ରଖିବାକୁ ଚାକିରି କରିଛନ୍ତି । ହେଲେ କ୍ଷେତକୁ ବାଡ ଖାଇଗଲା ପରି ଏମାନେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ଦେଖିଲୁତ ।
ଶୁଆ କହିଲା ଏଥିରେ ତୁ ମୋତେ ହାର ମନାଇବାକୁ ଭାବୁଚୁ ନୁହଁ । ତାହା ହେଲେ ଶୁଣ ମୁଁ ତୋତେ ଆଉ ଏକ ପ୍ରମାଣ ଦେଉଛି ।
