ପାହାଡ ଧାରେ ଧାରେ ପାହାଡି ନଦୀଟି କୁଳୁକୁଳୁ ହୋଇ ଅବିରତ ବହି ଚାଲିଥାଏ । ପଥିକ ଜଣେ ସେଇ ନଈ କୂଳରେ ମନଫୁଲାଣିଆ ଗୀତ ଗାଇ ଚାଲିଥାଏ ଆଗକୁ ଆଗକୁ । ସତେଯେପରି ଧରାବୁକୁରେ ନଈର ନୈସର୍ଗିକ ଶୋଭା ତାକୁ ଆହ୍ଲାଦିତ କରିଦେଇଛି ।
ଏହିଭଳି ନଈକୂଳେ ସେ ଅନେକ ବାଟ ଚାଲିଗଲାଣି । ହଠାତ୍ ପଥିକଟି ତୃଷାର୍ତ ହୋଇ ପଡିଲା । ସେ ନଈ ଭିତରେ ପଶି ତା’ର କାଚକେନ୍ଦୁ ଜଳରୁ ପେଟଭରି ଜଳପିଇ ତୃଷା ନିବାରଣ କଲା । ନଈର ଜଳ ବେଶ୍ ମଧୁର ଲାଗିଲା ତାକୁ ।
ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ପଥିକମନରେ ଏକ ଅଜବ ପ୍ରଶ୍ନ ଜାଗି ଉଠିଲା । ତହୁଁ ସେ ନଈକୁ ପଚାରିଲା, “ତୁମେତ ଏତେ ଛୋଟ, ହେଲେ ତୁମର ଜଳ ଏତେ ମଧୁର କାହିଁକି? ମାତ୍ର ସାଗର ଏତେ ବିଶାଳ, ଯାହାକୁ ଦେଖିଲେ ଆଖି ପାଏନି ତା’ର ଜଳ ଏତେ ଲୁଣିଆ ଯେ ତୁଣ୍ଡରେ ଦେଇ ହେଉନି କାହିଁକି?”
