ଭଗବାନ ସାପର ଏଭଳି ତପସ୍ୟାରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ କହିଲେ – କୁହ, ତୁମର କ’ଣ ଅସୁବିଧା ହୋଇଛି । ତାପରେ ସେ ସାପ ସବୁ କଥା କହିଲା – ହେ “ପ୍ରଭୁ” ମୋ ସରଳତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ଆମ ଜାତିକୁ ସମସ୍ତେ ମାରୁଛନ୍ତି । କେହି ଯଦି ଆମ ଉପରେ ଅନ୍ୟାୟ କରୁଛି ଆମେ ତାହା ସହିତ ଲଢେଇ ମୋଟେ କରିପାରୁନାହୁଁ । ଏଣୁ ଆମେ ଆମ ନିଜର ରକ୍ଷା କରିବାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅସମର୍ଥ । ଆମର ଏହି ସରଳତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ବଣୁଆ ପଶୁ, ମଣିଷ, ଶାଗୁଣା, ଚିଲ ଆଦି ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ହନ୍ତ ସନ୍ତ କରି ମାରୁଛନ୍ତି । ଏପରିକି ଶେଷକୁ ମୋର ମିତ୍ର ସାଜିଥିବା ନେଉଳ ମଧ୍ୟ ମୋତେ ଧୋକା ଦେଲା । ତେଣୁ ହେ ପ୍ରଭୁ ଆପଣ ଯଦି ମୋ ତପସ୍ୟାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ତେବେ ମୋ ଦେହରେ ବିଷ ଭରିଦିଅନ୍ତୁ । ତାହେଲେ ଯାଇ ଯିଏ ମୋର ଅନିଷ୍ଟ କରିବ ମୁଁ ତାକୁ ଶେଷ କରିଦେବି ।
ସାପ କଥା ଶୁଣି ଭଗବାନଙ୍କ ଭାରି ଦୟା ହେଲା । ତେଣୁ ସେ ସାପକୁ “ସେହିପରି” ହଉ କହି ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେହି ଦିନଠାରୁ ସାପ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇଗଲା ।
ସାପ ବିଷାକ୍ତ ହେବା କଥା ଶୁଣି ବଣରାଇଜର ହଡକମ୍ପ ହୋଇଗଲା । ତାପରେ ଆଉ କେହି ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ସାପ ପାଖକୁ ପଶିବାକୁ ସାହସ ମଧ୍ୟ କଲେ ନାହିଁ । ତେଣେ ନେଉଳ ବିଷାକ୍ତ ସାପ ଭୟରେ ତା’ ଗାତ ଛାଡି ପାହାଡକୁ ପଳାଇଗଲା । ପାହାଡ ଉପରେ ବସି ସେ ନେଉଳ ବି ତପସ୍ୟା କଲା ।
ନେଉଳ ତପସ୍ୟାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଭଗବାନ କହିଲେ – “ବତ୍ସ” କ’ଣ ଚାହୁଁଛ ମାଗିପାର । ତହୁଁ ସେ ନେଉଳ କହିଲା – “ପ୍ରଭୁ” ଏ ସାପ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ମୁଁ ବହୁତ ସରଳ ଓ ଦୟାବନ୍ତ । ସାପର ଅଣ୍ଡା ମୁଁ ଖାଇନାହିଁ । ତଥାପି ସାପ ମତେ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇ ମାରିବାକୁ ଖୋଜୁଛି । ତେଣୁ ଆପଣ ମତେ କେବଳ ଏତିକି ଶକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସାପ ସହିତ ମୋର ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ହେବ ବିଜୟ ସର୍ବଦା ମୋର ହିଁ ହେବ । ସାପକୁ ତ ମୁଁ ଯେନତେନ ପ୍ରକାରରେ ହରାଇବି । ଏକଥା ଶୁଣି ଭଗବାନ କହିଲେ “ତଥାସ୍ତୁ” ।
