ମାଳତୀପୁର ଗାଆଁରେ ଗୋଟିଏ ପ୍ରାଥମିକ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଥାଏ । ସେହି ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ରାଜୁ ପାଠ ପଢୁଥାଏ । ତା ମା’ ଥିଲା ବିଧବା ଓ ଅତି ଗରିବ । ମା’ କାମଧନ୍ଦା କରି ରାଜୁର ସବୁ ଇଚ୍ଛାକୁ ପୂରଣ କରୁଥାଏ । ଦିନେ ସେ ରାଜୁର ମାଆକୁ ଭୀଷଣ ଜ୍ୱର ହେଲା । ସେ ଆଉ ପୂର୍ବପରି କାମ ଧନ୍ଦା କରିପାରିଲା ନାହିଁ । ରାଜୁ ତା ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଯାଏ ସିନା, ହେଲେ ତା ମନଟା ଥାଏ ତା ମାଆ ପାଖରେ । ଏଣେ ରାଜୁ ପାଖରେ ଟଙ୍କାଟିଏ ବି ନଥାଏ ଔଷଧ କିଣିବା ପାଇଁ ।
ଜଙ୍ଗଲ ବାଟଦେଇ ଯିବା ସମୟରେ ଗୋଟିଏ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଙ୍କୁ ରାଜୁ ଦେଖିଲା । ଦୀର୍ଘକାୟ ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ । ତାଙ୍କର ଉଚ୍ଚତା ପାଖାପାଖି ୭ଫୁଟ୍ ହେବ । ରାଜୁର ହାତକୁ ଧରି ପକାଇ ସେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟି କହିଲା – ତୋ ମାଆ ଦେହ ଭଲ ନାହିଁ । ଏଇ ଔଷଧ ଦୁଇପାନ ନେଇ ତୁ ତୋ ମାଆକୁ ଖୁଆଇ ଦେବୁ । ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ହୋଇଯିବ । ତହୁଁ ସେ ରାଜୁ ଔଷଧ ହାତରେ ଧରି ପଚାରିଲା –ତୁମେ କିଏ? କାହିଁକି ମୋତେ ଏହି ଔଷଧ ଦେଉଛ । ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟି କହିଲା ମୁଁ ଅସହାୟର ବାନ୍ଧବୀ, ମୋ ନାଁ ଜଙ୍ଗଲ ପରୀ । ମୁଁ ଆକାଶର ପରୀରାଇଜରୁ ଆସି ଏଠି ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ବାସ କରିଛି । ଯିଏ ଅସୁବିଧାରେ ରହିଥାଏ କିମ୍ବା ଅସୁସ୍ଥ ହେଲେ ଔଷଧ ପାଇଁ ଟଙ୍କାଟିଏ ବି ନପାଏ, ମୁଁ ସେଇମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସାହାଯ୍ୟ ଦିଏ । ବନ ଦେବୀଙ୍କ ଦୟାରୁ ମୁଁ ସବୁକିଛି ବିଦ୍ୟାକୁ ଆୟତ କରିଛି । ତୁ ଏ ଔଷଧ ତୋ ମାଆକୁ ଦେବୁ । ତାହେଲେ ଯାଇ ତୋ ମାଆ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ହୋଇଯିବ । ତୋର କିଛିବି ଅସୁବିଧା ହେଲେ ତୁ ମୋତେ ହିଁ ଡାକିବୁ ମୁଁ ତୋତେ ଏହି ରୂପରେ ହିଁ ଦେଖାଦେବି ।
