ରାଜୁ ଠିଆହୋଇ ଏକଥା ଦେଖି ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ସେମାନଙ୍କ ରକ୍ଷା କରିବାପାଇଁ ପ୍ରବଳ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ସେହିକ୍ଷଣି ହଠାତ୍ ତାର ମୁଣ୍ଡକୁ ସେ ଜଙ୍ଗଲ ପରୀଙ୍କ କଥା ଚାଲିଆସିଲା, ତେଣୁ ସେ ଜଙ୍ଗଲରୁ ମାଟି ମୁଠାଏ ଧରି ତିନିପାଦ ଆଗକୁ ଯାଇ କହିଲା :-
“ପରୀରାଣୀ ତୁମେ ଜଙ୍ଗଲ ରାଣୀ
ଦୁଃଖ ଯାହା ଅଛି କରଗୋ’ ପାଣି
ତୁମେ ବନଦୁର୍ଗା ସଙ୍ଗୀତ ଅଟ
ତୁମେହିଁ ତାରିବ ମୋର ସଂକଟ ।”
ଏପରି କଥା ଶୁଣି ହଠାତ୍ ଦୀର୍ଘକାୟ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟିଏ ହୋଇ ପରୀରାଣୀ ସେଠାରେ ଆବିର୍ଭାବ ହେଲେ । ତାପରେ ସେ ରାଜୁକୁ ହସିହସି କହିଲେ – ତୋ ପ୍ରତି ହିଂସା କରି ତୋର ସାଙ୍ଗମାନେ ଏପରି ଫଳ ପାଉଛନ୍ତି । ତାହେଲେ ଏବେ ତୁ କାହିଁକି ସେମାନଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ମୋତେ ଡାକୁଛୁ? ସେମାନେ ସାପର ବେଷ୍ଟନୀ ଭିତରେ ଚାପିହୋଇ ମରିଗଲେ ତୋର କଣ କ୍ଷତି ହେବ? ଦୁଷ୍ଟଙ୍କୁ ସଜ୍ଜା ନ ମିଳିଲେ ସେମାନେ ଉପଯୁକ୍ତ ଶିକ୍ଷା କଦାପି ପାଇବେ ନାହିଁ ।
ଏଣେ ରାଜୁ ଭୋଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା । ସେ ଜଙ୍ଗଲ ପରୀ ଏକଥା ଦେଖି ହସି ହସି କହିଲେ, ପ୍ରକୃତରେ ତୁ ଅତି ପରୋପକାରୀ ପିଲା । ତୋ ମନରେ ଲେଶମାତ୍ର ବି ଏ ଦୁଷ୍ଟ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆବିଳତା ନାହିଁ । ଖାସ୍ ସେଇଥିପାଇଁ ହିଁ ମୁଁ ତୋତେ ସର୍ବଦା ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛୁକ । ତୋ ପାଖରେ ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ସବୁ ସମାନ, ଏବେ ତୁ କହ ଏମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ସାପ କବଳରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେବି କି?
ରାଜୁ ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଅତି କାକୁତି ମିନତୀ ହୋଇ କହିଲା :-
ଅସହିଷ୍ଣୁ ହୋଇ ଭୁଲ୍ କରି ମୋତେ
ମାରିଲେ ମାଡ
ହେଲେବି ସେମାନେ ତାଙ୍କ ମାଆଙ୍କର
ଫୁଲର କଢ ।
ସାପ ହାବୁଡରେ ମୋର ସାଙ୍ଗମାନେ
ଅଛନ୍ତି ପଡି
କେବେ ହେଲେ ଏହି ବିପଦ ସମୟେ
ଯିବିନି ଛାଡି ।
ବିପଦର ବନ୍ଧୁ ପ୍ରକୃତ ବନ୍ଧୁଯେ,
ପାଇଛି ଶିକ୍ଷା
ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଜାଣିପାରନ୍ତୁ
ପାଇଲେ ଜୀବନ ରକ୍ଷା ।”
ରାଜୁର ଏପ୍ରକାର କାକୁତି ମିନତୀ ଶୁଣି ସେ ଜଙ୍ଗଲ ପରୀ ହଠାତ୍ ତିନିଥର ତାଳି ବଜାଇ ଦେଲେ, ସେହିକ୍ଷଣି ସେ ସାପଟି କେଉଁ ଆଡେ ଉଭାଇଗଲା । ତାପରେ ଦୁଷ୍ଟ ଅହଂକାରୀ ପିଲାମାନେ ସାପର ଚାପୁଆଣି ଭିତରୁ ବାହାରି ଓହୋ ଓହୋ ହୋଇ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେ । ରାଜୁର ପାଦତ୍ତଳେ ପଡିଯାଇ ଦୁଷ୍ଟମାନେ କହିଲେ, ତୁ ଆଜି ଯାହା କରିଛୁ ଆମେ ସେ ଋଣ କେବେବି ଶୁଝି ପାରିବୁ ନାହିଁ ।
