ଏହିପରି ଭାବରେ ବ୍ୟାଧ ନାନା ପ୍ରକାର ଚିନ୍ତା କଲା ଓ ଶେଷରେ ପକ୍ଷୀଟିକୁ ଧରି ନଅରକୁ ଗଲା । ନଅରରେ ପହଞ୍ଚିବା ବେଳକୁ ସ୍ୱୟଂ ରାଜା ନିଜର ମନ୍ତ୍ରୀ ପାରିଷଦକୁ ନେଇ ରାଜସଭାରେ ନିଜ ଆସନରେ ବସିଥାଆନ୍ତି । ବ୍ୟାଧ ପକ୍ଷୀଟିକୁ ନେଇ ରାଜାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଥୋଇଦେଇ ପାଦତଳେ ପ୍ରଣାମ କଲା । ରାଜା ପକ୍ଷୀଟିକୁ ଦେଖି ପଚାରିବାରୁ ବ୍ୟାଧ ପକ୍ଷୀଟିର ଗୁଣମାନ ପ୍ରଦାନ କଲା ।
ରାଜା ପକ୍ଷୀଟିର ସମସ୍ତ ଗୁଣ ଶୁଣି ସାରିବାପରେ ମନେ ମନେ ସେ ଖୁବ୍ ପୁଲକିତ ହୋଇ ଉଠିଲେ । ଏହାପରେ ବ୍ୟାଧର ଏଥିଲାଗି ପୁରସ୍କାର ନେବା ଦରକାର, ସେଥିଲାଗି ସେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲେ ।
ହେଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ ରାଜାଙ୍କ ପରି ସରଳ ଓ ନିଷ୍କପଟୀ ଗୁଣରେ ନଥିଲେ । ସେ ଥିଲେ ଖୁବ୍ ସଂଦେହୀ, ଖୁବ୍ ମୂର୍ଖ ଆଉ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ତରବରିଆ ସ୍ୱଭାବର ବ୍ୟକ୍ତି । ସେ ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲେ ଯେ ରାଜା ଏହି ବ୍ୟାଧର ଏହି ଗୁଣ ନିମନ୍ତେ କିଛି ପୁରସ୍କାର ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ବିଚାର ତା’ର ବିପରୀତ ଥିଲା । ସେ ରାଜାଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରଣା ଦେଲେ ଯେ ଏତେ ସହଜରେ ଏପରି ପକ୍ଷୀ ସଂପର୍କର ବ୍ୟାଧକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ, କାରଣ ଯେଉଁ ବ୍ୟାଧର ପଶୁପକ୍ଷୀମାନେ ଖାଦ୍ୟ ହୋଇଥାଆନ୍ତି ସେ ବା କାହିଁକି ଏହି ପକ୍ଷୀକୁ ନିଜର ଖାଦ୍ୟ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ଛାମୁଙ୍କ ପକ୍ଷେ ଉଚିତ ହେବ ପକ୍ଷୀଟିର ସ୍ୱାଧୀନତାକୁ ବଜାଇ ରଖିବା ଲାଗି ତାହାକୁ ଏବେ ଉଡ଼ାଇ ଦେବା ଉଚିତ୍ ।
ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ପାଣ୍ଡିତ୍ୟ ପ୍ରତି ରାଜାଙ୍କର ବିଶେଷ ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା । ତେଣୁ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ମନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସେ ପାଳନ କରିବାକୁ ଯାଇ ପକ୍ଷୀଟିକୁ ଉଡ଼ାଇ ଦେଲେ ।
ଏପରି ମହତ ରାଜାଙ୍କର ମହତ ଗୁଣକୁ ଦେଖି ପକ୍ଷୀଟି ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଗଲା । ପକ୍ଷୀଟି ଉପରକୁ ଉଠୁ ଉଠୁ ରାଜାଙ୍କର ସମ୍ମୁଖରେ ମଳତ୍ୟାଗ କରି ଦେଇଗଲା । ସେହି ମଳ ରାଜା ମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ସମସ୍ତ ପାରିଷଦମାନଙ୍କ ଆଖିଆଗରେ ପଡ଼ିବା ମାତ୍ରେ ତାହା ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣରେ ପରିଣତ ହୋଇଗଲା । ତାହା ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ରାଜା ନିଜକୁ ବହୁତ ଧିକାରିଲେ ଆଉ ମଧ୍ୟ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଏହି ଭୁଲ ମନ୍ତ୍ରଣାଲାଗି ତିରଷ୍କାର କଲେ । କାରଣ ସାଧାରଣ ଲୋକ ଗରିବ ହୋଇପାରେ, ତେବେ ତା’ର କଥାପ୍ରତି ବିଶ୍ୱାସ ନକରି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପୁରୀଷ ସିଂଧୁକ ପକ୍ଷୀକୁ ହରାଇଲେ।
