ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ‘ଭାସୁରକ’ ନାମକ ଏକ ସିଂହ ବାସ କରୁଥିଲା । ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଏବଂ ପରାକ୍ରମୀ ଥିଲା । ବଣରେ ବାସ କରୁଥିବା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଜୀବମାନଙ୍କୁ ମାରି ଖାଉଥିଲା । ଦିନେ ବାର୍ହା, କୃଷ୍ଣସାର ମୃଗ, ମଇଁଷି, ଠେକୁଆ ଇତ୍ୟାଦି ତୃଣ ଭୋଜୀ ପ୍ରାଣୀମାନେ ଏକାଠି ଭାସୁରକଙ୍କ ନିକଟକୁ ଗଲେ ଏବଂ ସମସ୍ତେ ନିବେଦନ କରି କହିଲେ, “ମହାରାଜ! ଆପଣ ପ୍ରତ୍ୟେକଦିନ ଆମ୍ଭ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକଙ୍କୁ ମାରି ଭକ୍ଷଣ କରୁଛନ୍ତି । ଜଣେ ପଶୁ ହିଁ ଆପଣଙ୍କ କ୍ଷୁଧା ମେଂଟାଇବାକୁ ସକ୍ଷମ ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ଆପଣ ଆମ ପ୍ରତି ଦୟା କରନ୍ତୁ । ଆମ୍ଭେ ସମସ୍ତେ ଆପଣଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛୁ ପ୍ରତ୍ୟହ ଆପଣଙ୍କ ଭୋଜନ ପାଇଁ ଜଣ ଜଣ କରି ଆମେ ଜୀବ ପଠାଇବୁ । ଏହାଦ୍ୱାରା ଆପଣଙ୍କର ମଧ୍ୟ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବ ନାହିଁ ଏବଂ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ଠାରୁ ଅଧିକ ପରିମାଣରେ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କରିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । “ମହାରାଜ! କଥାରେ ଅଛି ଔଷଧ ଠିକ୍ ଭାଗ ମାପ ଅନୁଯାୟୀ ସେବନ କଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଶୀଘ୍ର ସୁସ୍ଥ ସବଳ ହୋଇଥାଏ ।
ଏହା ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ‘ଭାସୁରକ’ କହିଲେ, “ତୁମ୍ଭେମାନେ ଯାହା କହୁଛ ତାହା ସତ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ମୋର ମଧ୍ୟ ଏକ ସର୍ତ ଅଛି ।” ସମସ୍ତେ ଏକ ସ୍ୱରରେ ପଚାରିଲେ ପ୍ରଭୁ ସର୍ତଟି କଣ? ଭାସୁରକ କହିଲେ, “ଯେଉଁଦିନ ମୋ ପାଖକୁ ଆହାର ପଠାଇବା ବନ୍ଦ କରିବ, ସେଦିନ ମୁଁ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାରି ଖାଇବି । ” ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଅନୁସାରେ ସେମାନେ ପ୍ରତିଦିନ ମହାରାଜାଙ୍କ ଆହାର ନିମିତ୍ତ ଗୋଟିଏ ଲେଖାଁଏ ପଶୁ ପ୍ରେରଣ କରନ୍ତି, ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନେ ଜଙ୍ଗଲରେ ଭାସୁରକଙ୍କ କବଳରୁ ନିର୍ଭୟରେ ବିଚରଣ କରନ୍ତି ।
