ମା’ଙ୍କ ଏଭଳି ଦୁଃଖ ଦେଖି ଶିବୁବାବୁଙ୍କ ମନରେ ଭାରି ଦୁଃଖ ହେଲା । ପୋଥିଖଣ୍ଡିକ ମେଜ ଉପରେ ଥୋଇଦେଇ ସେ ଆନୀଆଈ ଦୁଆରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଆନୀ ଆଈ ଲେଖାଯୋଖାରେ ବିମଳା ଦେଈଙ୍କର ପିଉସୀ । ଶିବୁ ଆଉ ଚମ୍ପାକୁ କୋଳରେ କାଖରେ କରି ବଢାଇଛି ସେ । ବିମଳା ଦେଈ ତାକୁ ମା ପରି ମାନନ୍ତି, ଆନୀ ବି ବିମଳା ଦେଈଙ୍କୁ ଝିଅପରି ମଣେ, ତାକୁ ଖୁବ୍ ଭଲପାଏ । ସବୁକଥାରେ ସାହା ହୁଏ । ଆନୀ ଘର ଆଉ ବିମଳାଦେଈ ଘର ପାଚିରି ଲଗାଲଗି, ଯାହା ଖାଲି ଦୁଆର ଭିନ୍ନ । ଆନୀ ଆଈ ବଂଶଲତା ଆମ୍ଭେମାନେ ପାଇ ନାହୁଁ । ଏଥିକୁ ଉପର ପୁରୁଷର କାହାରି ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ଅକ୍ଷମ । ବିଭା-ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଆଈ ନାତି ମଧ୍ୟରେ ଢେର୍ କଥାଭାଷା ହେଲା । ଆଈ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ଶିବୁ, ତତେ ଗୋଟିଏ ଭଲ ସୁନ୍ଦରୀ ବୋହୂ ଆଣିଦେବି, ମାଣିଆବନ୍ଦି ଲୁଗାଟିଏ ତାକୁ ପିନ୍ଧାଇବୁ ଏକା!”
ବୟସ ଥିବାବେଳେ ସେ ଆନୀଆଈ ବଡ କଳିହୁଡୀ ଥିଲା । ପର ଉପକାର କରିବାକୁ, ଭାବ କରିବାକୁ ବି ସେ ଆଗ । ବୁଦ୍ଧିମତୀ, ଦରକାର ପଡିଲେ ଗୋଟିଏ ଠକବୁଦ୍ଧି ଫାନ୍ଦିଦେବାକୁ ବି ଖୁବ୍ ପାରେ ସେ । ରାଣ୍ଡ ମାଇକିନିଆଟିଏ ହେଲେ କଣ ହେଲା, ଭୁଲଭଟକାରେ ଗାଁଲୋକେ ତାକୁ ପରାମର୍ଶ ପଚାରନ୍ତି । ଉଛୁଣି ସେ ଆଈ ତ ବଡ ବୁଢୀ ହୋଇଗଲାଣି । ବାଡି ଖଣ୍ଡିଏ ଧରି ଠୁକୁରୁ ଠୁକୁରୁ କରି ସେ ବାହାରିଲା । ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରୁ “ରେ ବିମଳା! ରେ ମା ବିମଳା!” ଡାକି ଡାକି ଯାଇ ସେ ତା’ ଝିଆରୀ ପାଖରେ ବସିଲା । ଏ କଥା ସେ କଥା, ଦୁଇଟା କଥା ବାଦେ ସେ କହିଲା, “ଆରେ ମା! ଶିବୁ କହୁଛି, ସେ ବାହା ହେବ । ହଁ, ସେ ଭଲଲୋକ ଘର ଝିଅଟିଏ ହୋଇଥିବ, ଦି’ଅକ୍ଷର ପାଠ ବି ସେ ପଢିଥିବ, ଇମିତିକା କନ୍ୟାଟିଏ ପାଇଲେ ଯାଇ ସେ ବାହା ହେବ ।” ଶିବୁବାବୁଙ୍କର ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା କନ୍ୟାଟି ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇଥିବ, ଆଈ କିନ୍ତୁ ଏ କଥାଟା ଝିଆରୀକୁ କହିଲେ ନାହିଁ । ଏକା ଶିବୁବାବୁ କିଆଁ, ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟା ବିଭା ହେବାକୁ କାହାର ବା ଇଚ୍ଛା ନ ବଳେ? ପାଠକପାଠିକା ବୋଲନ୍ତୁ ଭଲା, ଏ କଥାଟା କଣ ମିଛ? ଏତକ କଥା ଶୁଣି ସେ ବିମଳା ଦେଈ ମହାଆନନ୍ଦରେ ପିଉସୀକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ କହିଲେ, “ପିଉସୀ, ତୁ ଟିକିଏ ଲାଗି ଯା, ତୋଛଡା ମୋର ବା ଆଉ କିଏ ଅଛି ଦେଖି କହିଲୁ? ବାପଛେଉଣ୍ଡଟି ଲାଗି କିଏ ଧାଇଁବ? ଯାହା କରିବେ ଜୁଆଇଁବାବୁ । ମୁଁ ତ କହିବି ନାହିଁ, ତୁ ଯା ତାଙ୍କୁ କହିବୁ, ସେ ଖୋଜାଲୋଡା କରି ଘଟଣା କରିଦିଅନ୍ତୁ । ଚମ୍ପାକୁ କହିବି, ସେ ବି ଜୁଆଇଁବାବୁଙ୍କୁ ଏକଥା କହିବ । ଯେତେହେଲେ ବି ସେଇଟା ହେଲା ପିଲାଲୋକ । କହିଜାଣିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁ ଯା ତାଙ୍କୁ ବୁଝେଇ ବାଝେଇ କହିବୁ ।”
ଦିବୁବାବୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ମହା ହଇରାଣରେ ପଡିଲେଣି । ଉଠୁଣୁ ବସୁଣୁ ଚମ୍ପା ଖାଲି ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଲାଗିଛି । “ମୋ ଭାଇ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ କନ୍ୟା ଠିକଣା କରିଦିଅ ।” ଦିବୁବାବୁ ବାହାରୁ କୁଆଡୁ ବୁଲିଆସି ଘରେ ଗୋଡ ଦେଇଥିବେ କି ନାହିଁ, ଚମ୍ପା ହଠାତ୍ ଧାଇଁଆସି ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବ, “କଣ, କନ୍ୟା ଠିକଣା ହେଲା?” ମଲା ଯା! ଏ କନ୍ୟାଟାଏ କଣ ପଡିଆରେ ପଡିଛି ଯେ ଧାଇଁଯାଇ ତାକୁ ଗୋଟାଇ ଆଣିଲେ ହେଲା? ଏହିପରି ଭାବେ ସେ ଚମ୍ପାଟା ଖାଲି ଜୋକ ପରି ଲାଗି ରହିଛି ।
ଦିବୁବାବୁ ଜମିଦାର ନାଏବ । ମଫସଲର ତ ସବୁ ଖବର ତାଙ୍କୁ ଜଣା । ପାଂଚ ଜାଗାକୁ ଖବର ପଠାଇଲେ । ଦୁଇ ପକ୍ଷରୁ ବି ଲୋକ ଯା-ଆସ କଲେ । ହେଲେ କଥା ପଟିଲା ନାହିଁ, ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ଶେଷରେ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଚଳିଲା ଦୁମ୍ଦୁମ୍ପୁରରେ କନ୍ୟାଟିଏ ଘରଯୋଗ୍ୟା ହେଲାଣି । ବୟସ ତା’ର ସତର ବରଷ ଚାଲିଛି । ବିଧବାର ଝିଅ ସେ । ତା’ର ବଡଭାଇ ବଳରାମ ଦାସେ ସେ ଗାଁର ଅବଧାନ ।
ସବୁ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଶୁଣି ଶିବୁବାବୁ ଟିକିଏ ମୋଡମୋଡ ଦେଉଥିଲେ । କନ୍ୟାଟି ବଡଲୋକର ଝିଅ ଆଉ ସୁନ୍ଦରୀ ହୋଇଥିବ, ଏଇଟା କିଏ ବା ନ ଲୋଡେ? ହେଲେ ସେଇଟା କଣ ସମସ୍ତଙ୍କ କପାଳକୁ ଘଟିଥାଏ? ବିଭା କଥାଟା ଜାଣ ପ୍ରଜାପତି ଘଟସୂତ୍ର କଥା । ତାଙ୍କ ନିର୍ବନ୍ଧକୁ କିଏ ବା ମେଂଟିବ? କଥାରେ ପରା ଅଛି, କନ୍ୟା ଯା ଈଶାଣରେ ଚାଉଳ ଦେଇଛି ଧରିବାନ୍ଧି ସେ ସେଇଠିକି ହିଁ ଯିବ । ଶିବୁବାବୁ ଆଖି ଫେରାଇ ଦେଖିଲେ, ଆଉ କେଉଁଠି ବି ଠିକଣା ନାହିଁ । ଏଣେ ମା’ ତ ହେଲେଣି ଅଥୟ । କଣ କରିବେ ସେ? ଶେଷରେ ରାଜି ହୋଇଗଲେ ସେ । ଏଥର ସେ ବିମଳାଦେଈଙ୍କ ଆନନ୍ଦ ଆଉ ଦେଖେ କିଏ? ଭୋକିଲା ଲୋକକୁ ପେଜମନ୍ଦାକ କି ଅମୃତ! ବୋହୂ ବୋହୂ ଭଜି ହେଉଥିଲେ! ବୋହୂ ଠିକଣା ହେଲା, ଆଉ କ’ଣ? ଚମ୍ପା ମନରେ କଲା, ‘ପାରିଲା ବୋହୂ ଆସିବ, ତେଣୁ ଏକାବେଳେ ସେ ଯାଇ ହାଣ୍ଡିଶାଳରେ ପଶିଯିବ, ମା’ ଖଲାସ ପାଇଲେ, ଭଲ ହେଲା ।’
