ଆଜି ଶୁକ୍ରବାର! ଜୁଆଁଇ ଦିବୁବାବୁ ସକାଳୁ ଉଠି କାକଟପୁର ଜମିଦାର ଘରକୁ ଗଲେ, ଯିବା ଆଗରୁ ସେ କହିଦେଇ ଗଲେ ଯେ, ଦୁଇ ଦିନ ଯାଏଁ ସେ ଆଉ ଆସିବେ ନାହିଁ । ଚମ୍ପା ଦୁଆରେ କଂଚି ଲଗାଇ ଦେଇ ମା’ ଘରକୁ ଆଇଲା । ଭାଇ ସେତେବେଳେ ପିଣ୍ଡାରେ ବସିଥିଲେ । ଚମ୍ପାକୁ ଦେଖି ସେ ଟିକିଏ ହସିଦେଇ ଦାଣ୍ଡପଟକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଚମ୍ପା ଏକାବେଳକେ ବୋହୂ ବିଛଣା ପାଖକୁ ଚାଲିଗଲା । ବୋହୂର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲାଣି । ତୁଚ୍ଛାଟାରେ ବିଛଣାରେ ପଡି ସେ ଖାଲି ଏକଡ ସେକଡ ଗଡେଇ ପଡେଇ ହେଉଛି । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ଚମ୍ପା ଭାରି ଖପା ହେଲା ପରି ଗର୍ଜନ କରି କହିଲା, “କିଲୋ ବୋହୂ! କିମ୍ଭୀରଟା ପରି ପେଟେ ଖାଇ ବିଛଣାରେ ଗଡେଇ ହେଉଛୁ, ଘରେ ପାଇଟି କରିବ କିଏ ଲୋ? ତୁ କଣ ତୋ ସାଙ୍ଗରେ ଗୋଟାଏ ପୋଇଲୀ ଆଣିଛୁ କିଲୋ?” ଆଉ କଣ ସମ୍ଭଳାଯାଏ? ସେ ବୋହୂଟା ତ ସହଜରେ ଟିକେ ରାଗୀ ଥିଲା; ପୁଣି ତାର ବିଶ୍ୱାସ, ସେ ହେଲା ଘରେ ସାଆନ୍ତାଣୀ, ବାକି ଏମାନେ କେହି କିଛି ବି ନୁହଁନ୍ତି । ଏଇଟା ପୁଣି ଆସି ମତେ ଗାଳି ଦେବ? ତେଣୁ କୋପରେ ଧଡପଡ ହୋଇ ସେ ଉଠିଲା । ଲୁଗାଖଣ୍ଡ ସଜାଡି ପିନ୍ଧିବାକୁ ବି ତା’ପାଖେ ବେଳ ନାହିଁ । ମୁଣ୍ଡ ମୁକୁଳା । ଗର୍ଜନ କରି ଏକାବେଳକେ ସେ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା, “ପୋଇଲୀ! ନିଆଁଲାଗୀ, ଦୂର ହୋ । ମୁଁ ତ ସାଆନ୍ତାଣୀ, ତୁ କିଏ ଲୋ?” ଗାଳି ଦେଉଛି ତ ଦେଉଛି, ସେଇ କଥା ସେଇ କଥା ବାରବାର ସେ କହୁଛି । ଏଣେ ଚମ୍ପା ହସି ହସି ଯାଇ ତା ମା’ ହାତରୁ ଛାଂଚୁଣୀଟା ଛଡାଇ ନେଇ ଘର ପହଁରିବସିଲା ।
ବିମଳାଦେଈଙ୍କୁ ତ ଏସବୁ କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । ତେଣୁ କଳି ଶୁଣି ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅଥୟ ହେଲେ । କାହିଁକିନା କଳିକୁ ସେ ଭାରି ଡରନ୍ତି, ତେଣୁ କଳି ଜାଗାରୁ ତୁରନ୍ତ ସେ ଅନ୍ୟତ୍ର ପଳାନ୍ତି । ଦାଣ୍ଡରେ କେହି କଳି କଲେ ସେ ତାଙ୍କ କବାଟ କିଳିପକାନ୍ତି । ବୋହୂକୁ ତୁନି କରାଇବାକୁ ଶାଶୁମା ଆସୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ଚମ୍ପା ତାଙ୍କ ହାତ ଧରି ତାଙ୍କୁ ଭିଡି ଘେନିଗଲା ।
ବୋହୂଟା ଗର୍ଜି ଗର୍ଜି ଥକିଯାଇ ଶେଷରେ ଦୁଲକରି ବିଛଣାରେ ପଡିଗଲା । ସେତେବେଳେ ଚମ୍ପା ପାଇଟି ଛାଡି ହସି ହସି ଆସି ଖୁବ୍ ଗୋଟାଏ କ୍ରୋଧ କଲା ପରି ସେ କହିଲା, “କାହିଁ ଗଲା ସେ ପୋଇଲୀ ନିଆଁଲାଗୀ? ଛାଂଚୁଣୀରେ ତା ମୁଣ୍ଡରେ ଦଶ ପାହାର ପିଟିବି । ଅଳପାଇଷିଆ ନିଆଁଲଗା ତା ଭାଇକୁ ଧରିଆଣି ଗୋଟି ଗୋଟି ଗଣି ଗଣି ତା ମୁଣ୍ଡରେ ବି ବୋଡିଏ ଛାଂଚୁଣୀ ପିଟିବି ।” ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ବୋହୂ ପୁଣି ରାଗରେ ଉଠିଲା । ଚମ୍ପାକୁ ଗାଳି ଦେବାକୁ ଲାଗିଲା । ବିମଳା ଦେଈ ଧାଇଁ ଆସି କହିଲେ, “ନାହିଁ ରେ ମା’ ନାହିଁ ରେ, ତାକୁ ଗାଳି ଦେ ନା ରେ ମା, ତା ମା କତିରେ ନାହିଁ ରେ, ଶୁଣିଲେ ସେ କାନ୍ଦିବ ରେ ।” ଏହା ଶୁଣି ଚମ୍ପା କହିଲା, “ତା ମା କାନ୍ଦୁ, ଏ ନିଆଁ ଝିଅକୁ ସେ କିଆଁ ମାରି ନ ପକାଇ ଏଠିକି ପଠାଇଛି? ଏଇ ଛାଂଚୁଣୀରେ ମୁଁ ଆଜି ଏ ପୋଇଲୀକୁ ମାରି ପକାଇବି । ଗୋଟିଏ ବଡ ସୁନ୍ଦର ବୋହୂ ଠିକ୍ ହେଲାଣି, ଆଜି ବାହାଘର ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ ।”
ସେତେବେଳେ ଶିବୁବାବୁ ତ ଦାଣ୍ଡପଟରେ ଥିଲେ । ସବୁ ଶୁଣି ସେ ଧାଇଁଆସି ଚମ୍ପା ହାତଧରି ତାକୁ ଭିଡି ଭିଡି ନେଇ ଚାଲିଲେ, “ଆ ଚମ୍ପା ଆ, ମା ପଛେ ତାଙ୍କ ସୁନାବୋହୂକୁ ନେଇ ଏ ଘରେ ଥା’ନ୍ତୁ, ଆମେ ଦୁଇଜଣ ଏ ଘରୁ ବାହାରିଯିବା ।” ତା’ପରେ ସେ ଦୁଇଜଣ ମୁହଁରେ ଲୁଗା ଦେଇ ଟିକିଏ ହସି ହସି ଦାଣ୍ଡକୁ ଚାଲିଆସିଲେ । ବୁଢୀ ସେମାନଙ୍କ ପଛରେ ନସରପସର ହୋଇ ଧାଇଁଛନ୍ତି ଓ ଡକା ବି ପକାଉଛନ୍ତି, “ଆରେ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଯା’ ନାହିଁ ରେ । ଆରେ ଶିବୁ, ଢେର୍ ବେଳ ହେଲାଣିରେ, ଚମ୍ପା ଭାତ ବସାଇଛି ଦିଟା ଖାଇ ଯା’ ରେ ।”
ଶିବୁ – ଆଚ୍ଛା, ତୁ ଏଇ ଝିଅ ରାଣ ପକା, କିଛି ବି ତୁ କହିବୁ ନାହିଁ । ନୋହିଲେ ଆମେ ଖାଇବୁନି କି ପିଇବୁନି, ଏ ଘରୁ ବାହାରିଯିବୁ ।
ବିମଳାଦେଈ – ମୋ ମା ରାଣ ପକାଉଛି, ଆଖି ଛୁଉଁଛି, କିଛି ବି କହିବି ନାହିଁ ।
ଏଣିକି ପୁଅଝିଅ ଡରରେ ସେ ବିମଳାଦେଈ କିଛି ବି କହିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି, ଖାଲି ବାଡି ଘର ହେଉଛନ୍ତି । ପୁଅ ଝିଅ ନ ଥିଲାବେଳେ ମା ଟିକିଏ ତାଙ୍କ ବୋହୂ ଦୁଆରକୁ ଚାହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଚମ୍ପା ଭାତ ଗାଳିପକାଇ ଫେର୍ ସେ ବୋହୂର ଦୁଆରକୁ ଗଲା । ପୁଣି ସେ ତା’ ଗାଳି ଆରମ୍ଭ କଲା । ଦେଖିଲା, ବୋହୂର ଆଉ ଉଠିବାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ବାଛୁରୀକୁ ତତଲା ଲୁହାଦାଗ ଦେବାବେଳେ ସେ ଯିମିତି ଗଁ ଗଁ ଗର୍ଜେ ଏ ବୋହୂଟା ବି ଠିକ୍ ସେହିପରି ଗର୍ଜୁଛି ।
ବୋହୂ ବିଛଣାରେ ପଡି ପଡି ମନରେ କଲାଣି, “ମୁଁ ଆଉ କଣ ସାଆନ୍ତାଣୀ? ନଣନ୍ଦଟା ଏତେ ଗାଳି ଦେଉଛି, ହେଲେ ମୋ ଲାଗି କେହି ପଦେ ବି କିଛି କହୁ ନାହିଁ । ତାଉପରେ ପୁଣି ସେ ଭାଇଭଉଣୀ ମିଳିଗଲେଣି । କଣ, ସେ ପୁଣି ଆଉ ଗୋଟାଏ ବିଭା ହେବେ? ତାହେଲେ ମୋ ଦଶା କଣ ହେବ? ଶାଶୁ ତ ମୋ ପାଖ ପାରବାରେ ପଶୁ ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ଏବେ କଣ କରିବି?” ଏହି କଥା ଭାବି ସେ ବୋହୂଟି ତୁନି ହୋଇ ବିଛଣାରେ ସେମିତି ପଡିଥାଏ । ବାହାରେ କଣ ସବୁ କଥା ହେଉଛି, କାନ ଡେରି ସେ ଶୁଣୁଥାଏ ।
