ଏଣେ ଏ ବୋହୂର ଯେତେ ବଳ, ସବୁ ଲଗେଇ ସେ ଆନୀଆଈର ଗୋଡ ଜାବୁଡି ଧରିଛି । କେଜାଣି ଗୋଡ ଯୋଡାକ ସତେ ଭାଙ୍ଗି ପକାଇବ । ସେହି ଆଈ ପଦ୍ମପାଦ ଛଡା ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ନିମାଦେଈର ସଂସାରରେ ଆଉ କେହିବି ଭରସା ନାହିଁ । ଆନୀଆଈ ପାଟି କରି ପୁଣି କହିଲେ, “ଆରେ ଶିବୁ, ଆ, ମୋ ଗୋଡକୁ ପରା ବଡ କାଟିଲାଣି ରେ ।”
ଶିବୁବାବୁ ଯିମିତି ପାଖକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ଆନୀଆଈ ତ ତାଙ୍କ ଗୋଡ ଯୋଡିକ ବୋହୂ ଜିମାକରି ଦେଇ ସେଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇଗଲେ । ବୋହୂ ଭଲକରି ସ୍ୱାମୀର ଗୋଡ ଜାବୁଡି ଧଇଲା । ଗୋଡ ଛାଡିଲେ ସିନା ସେ କୁଆଡେ ଯିବେ? ସଂସାରଯାକ ସବୁ ଅନ୍ଧାର – ‘ପଦ୍ମପାଦ ଯୋଡିକ ଶେଷ ଭରସା ।’ ଆନୀଆଈ ବୋହୂ ଲାଗି ସୁପାରିସ୍ କରି କହିଲା, “ଆରେ ଶିବୁ! ବୋହୂ ଏଣିକି ଘରକାମ ପାଇଟି ସବୁ କରିବ, ତେଣୁ ତୁ ଆଉ ବାହା ହ ନା ।” ତହୁଁ ସେ ଶିବୁବାବୁ କହିଲେ, “କାହିଁ ସେ ତ ଆପେ କିଛି ବି କହୁ ନାହିଁ?” ଏହି କଥା ପଦକ ଶୁଣି ସେ ବୋହୂର ବଡ ଭରସା ହୋଇଗଲାଣି । ତେଣୁ ସେ ଚଂଚଳ କହି ପକାଇଲା “ହୁଁ – ହୁଁ – ଉଁ – ଉଁ ।”
ସବୁ ଶୁଣି ଶିବୁବାବୁ କହିଲେ, “ମୁଁ ସେ ହୁଁ – ଉଁ – ଉଁ – ର ମାନେ କିଛି ବି ବୁଝେ ନାହିଁ ।” ସେ ସାଫ କରି ଗୋଟି ଗୋଟି କଥା କହୁ । ଶିବୁବାବୁ ଯେମିତି ଏତକ କହିଲେ, ବୋହୂ ଠିକ୍ ସିମିତି ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ କଥା ଜବାବ୍ କଲା ।
ତାହା ବାଦେ ସେ ଶିବୁବାବୁ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ଆଈ, ସେ କିଆଁ ଚମ୍ପୀ ସାଙ୍ଗରେ କଳି ଲଗାଇଲା? ତେଣୁ ସେ ତା ନାକ ଭୂଇଁରେ ଘଷୁ ।” କିଛି ଓଜର ନାହିଁ – ବୋହୂ ଭୂଇଁରେ ନାକ ଘଷିଲା । ଚମ୍ପା ଠିଆ ହୋଇ ହସୁଥିଲା । ବୋହୂର ନାକଘଷା ବେଳେ ସେ ସେଠାରୁ ପଳାଇଲା । ତା’ପରେ ସେ ବୋହୂ ଆଈ ପାଖରେ ବି ନାକ ଘଷିଲା । ଶିବୁ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ଆଈ, ମାଙ୍କ ପାଖରେ ସେ ଏପରି କହୁ ।” ଏଥୁଅନ୍ତେ ସମସ୍ତେ ଗଲେ ମା’ଙ୍କ ପାଖକୁ । ବୋହୂ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ କଥା ମା’ଙ୍କୁ କହିଲା । ବୋହୂ ମାଟିରେ ନାକ ଘଷିବାବେଳେ ମା ଟିକିଏ ଦୁଃଖ କରି କହିଲେ, “ହଁ ରେ, ହେଲାଣି ରେ, ବୋହୂ ଆମର ଏଥର ସବୁ କରିବ ରେ ।” ଏକଥା ଶୁଣି ସେ ଶିବୁବାବୁ କଟମଟ କରି ମାଙ୍କୁ ଚାହିଁବାରୁ ସେ କହିଲେ – ‘ନାରେ – ନା ରେ’ କହି ବିମଳାଦେଈ ସେହିକ୍ଷଣି ବାଡିଆଡକୁ ପଳାଇଲେ ।
ଶିବୁବାବୁ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା ସେ ଏଥର ଚମ୍ପା ଗୋଡ ଧରୁ ।” ଏପରି କଥା ଶୁଣି ଚମ୍ପା ଧାଇଁଆସି ବୋହୂକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକାଇଲା । ଆଉ କହିଲା “ନା ନା, ଯେତେ ଯାହା ହେଲେବି ସେ ତ ମୋର ବଡଭାଉଜ, କଥାରେ କହନ୍ତି ନାଇଁ ବଡଭାଉଜ ପରା ମା ସମାନ । ମୁଁ ସିନା ତାଙ୍କ ଗୋଡତଳେ ପଡିବି ।” ଏକଥା କହି ଚମ୍ପା ସେ ବୋହୂକୁ ଜୁହାରଟିଏ କରି ତାକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା । ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ ଦୁହେଁ ଟିକିଏ କନ୍ଦାକନ୍ଦି ହେଲେ । ଚମ୍ପା କିଆଁ କାନ୍ଦିଲା? ମାତ୍ର ସେ କାନ୍ଦିଛି । ଚମ୍ପା ବୋହୂକୁ ବାଡିଆଡକୁ ଭିଡି ନେଇଗଲା । ଅଧଗିନାଏ ମାଲପା ଲଗାଇ ଦେଇ ଚମ୍ପା ତା ଭାଉଜଙ୍କୁ ଗାଧୋଇ ଆଣିଲା । ଚମ୍ପା ରନ୍ଧାବଢା କରି ତା ମା’ ଭାଇଙ୍କୁ ଖୁଆଇଲା । ବୋହୂଟା ଉପାସ ଅଛି, ନିଜେ ସେ କିମିତି ଖାଆନ୍ତା? ନଣନ୍ଦ-ଭାଉଜ ଏକ ସଙ୍ଗରେ ବସି ଖାଇଲେ । ବୋହୂ ଟୁକୁଣାଏ ପାଣି ପିଇ ଲଠକରି ଭୂଇଁରେ ପଡିଗଲା ।
ତହିଁ ଆରଦିନ କାଉ କା’ କରିବାବେଳକୁ ବୋହୂ ବାସିପାଇଟି ସାରି ବସିଛି । ଟିକିଏ ଖରା ଉଠିଲାବେଳକୁ ଚମ୍ପା ଆସି ଦେଖିଲା, ସବୁ ବାସିପାଇଟି ସରିଲାଣି । ଏହା ଦେଖି ସେ ଚମ୍ପା ମନେ ମନେ ଟିକିଏ ଖୁସି ହେଲା । ତା’ପରେ ସେ ନଣନ୍ଦ-ଭାଉଜ ଦୁହେଁ ସାଙ୍ଗସୁଙ୍ଗା ହୋଇ ଗାଧୋଇ ଗଲେ । ପ୍ରଥମ ପ୍ରଥମ ସେ ବୋହୂ ଆଦୌ ରାନ୍ଧି ଜାଣୁ ନ ଥିଲା, ଚମ୍ପା ଶିଖାଇ ଦେବାରୁ ସେ ଏବେ ବେଶ୍ ରାନ୍ଧେ । ଶାଶୁ କିଛି ପାଇଟି କରିବାକୁ ଗଲେ ବୋହୂ ତାଙ୍କ ହାତରୁ ସେ ପାଇଟି ଛଡାଇନିଏ । ନିଜ ପୁଅ ଝିଅ ଡରରେ ସେ ବୁଢୀ ବି ଆଉ କୋଉ ପାଇଟିରେ ମୋଟେ ହାତ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । କେବଳ ଏକ ଜାଗାରେ ବସି ସେ ତାଙ୍କ ବୋହୂକୁ କହି ଦେଉଥାନ୍ତି ।
ବିମଳାଦେଈ ଏକ ଜାଗାରେ ବସି ଦିନରାତି ମାଳାଟିଏ ଗଡାଉଥାନ୍ତି । କେହି ଲୋକ ଗାଁରୁ ଆସିଲେ ବିମଳାଦେଈ ତା ପାଖରେ ଖାଲି ନିଜ ବୋହୂର ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି । ଦିନକୁ ଅତି କମ୍ରେ କୋଡିଏ ଥର ସେ ବିମଳାଦେଈ ୟା ତା ପାଖରେ କହନ୍ତି, “ମୋର ତ ଏ ସୁନାବୋହୂ ।”
ଗାଳ୍ପିକ – ଫକୀରମୋହନ ସେନାପତି
