ରାଜା ପାତ୍ର, ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଡକାଇଲେ । କହିଲେ – ମୁଁ ଫେରିବା ଯାଏଁ ତୁମେ ମାନେ ରାଜ୍ୟ ସମ୍ଭାଳ । ଏ ମାଛର ସମସ୍ତ ବିବରଣୀ ମୁଁ ବୁଝିକରି ଆସିବି, କୌଣସି ତଥ୍ୟ ନ ପାଇଲା ଯାଏଁ ଫେରିବି ନାହିଁ ।
ଯକ୍ଷରାଜା ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ରରେ ନିଜକୁ ସଜାଇ ବାହାରିଗଲେ । ଘୋଡା ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଛୁଟିଥାଏ । ଏମିତି କେତେ ବଣ, ପାହାଡ ସେ ପାରି ହୋଇଗଲେ । ରାଜା କାହା ଠାରୁ ଏ ଖବର ସଂଗ୍ରହ କରିବେ ସେକଥା ଭାବୁଥାନ୍ତି, ତିନୋଟି ପାହାଡ ଦେଖିଲେ । ପାହାଡ ପାରି ହେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ଦେଖିଲେ ପାହାଡ ମଝିରେ ସୁନ୍ଦର ଶଙ୍ଖ ମର୍ମର ପଥରର ପ୍ରାସାଦ ଟିଏ । ସେ ପ୍ରାସାଦ ଭିତରକୁ ପଶିଲେ । ଦେଖିଲେ ହୀରା, ଲୀଳା, ମୋତି, ମାଣିକ୍ୟ ସବୁ ସୁଯତ୍ନରେ ସଜ୍ଜା ହୋଇଅଛି ।
ରାଜା ଡାକ ପକାଇଲେ, ହେଲେ କେହି ହେଲେ ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ । ଚାରି ଆଡକୁ ଚାହିଁଲେ, ହେଲେ ସେଠାରେ କାଉ କୋଇଲିର ରାବ ନାହିଁ । କେବଳ କିଏ ଜଣେ କାନ୍ଦୁ ଥିବାର ସେ ଶୁଣିଲେ । ରାଜା ପ୍ରଥମେ ଡରି ଗଲେ, ତା ପରେ ଦମ୍ଭ ଧରିଲେ । ଜୀବନ ଯାଉ ପଛେ ଯେଉଁ କାମରେ ସେ ଆଗେଇ ଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଆଗେଇ ବାକୁ ପଡିବ । ଦେଖାଯାଉ କ’ଣ ସବୁ ଘଟି ଯାଉଛି ।
ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଲେ । ଦେଖିଲେ ଜଣେ ଯୁବକ ସେଠାରେ ବସି କାନ୍ଦୁଛି । ଯୁବକଟିର ଦେହର ଅନେକ ଅଂଶ ପଥର ପାଲଟି ଯାଇଛି । ସେ ଆଉ ଚଳ ପ୍ରଚଳ କରିପାରୁନି, ସେଇଠି ବସି କାନ୍ଦୁଛି । କାରଣ କ’ଣ ବୋଲି ଯକ୍ଷ ରାଜ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲେ । ଯୁବକଟି ନିଜ କଥା କହିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା –
