ଅଗନା ଅଗନି ବନସ୍ତ । ସେହି ବନସ୍ତରେ ଗୋଟିଏ ବିରାଟକାୟ ଶାଳ୍ମଳୀ ବୃକ୍ଷ ଥିଲା । ଚତୁର କାଉ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାର ବିପଦକୁ ଆଖି ଆଗରେ ରଖି ସେହି ଶାଳ୍ମଳୀ ବୃକ୍ଷରେ ତା’ର ରହିବାର ବସାଟି ନିର୍ମାଣ କରି ରହୁଥାଏ । ସେହି ବୃକ୍ଷ ମୂଳରେ ଗୋଟିଏ ଉଚ୍ଚିଆ ଜାଗା ଥିଲା । ସେହି ଜାଗାରେ ମୂଷାଟିଏ ଗାତ ଗୋଟିଏ କରି ରହିଥାଏ । ପୁଣି ଶାଳ୍ମଳୀ ବୃକ୍ଷର ଅଳ୍ପ ଦୂରରେ ଯେଉଁ ପୋଖରୀଟି ଦେଖାଯାଉଥିଲା ସେହି ପୋଖରୀରେ କଇଁଛଟିଏ ମଧ୍ୟ ରହୁଥିଲା । ଶାଳ୍ମଳୀ ବୃକ୍ଷର ସାମାନ୍ୟ ଦୂରକୁ ଗଲେ ଏକ ବୃକ୍ଷଲତାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୋଟିଏ ଗହଳିଆ ସ୍ଥାନ ଥିଲା ଯେ ସେହିଠାରେ ରହୁଥାଏ ଗୋଟିଏ ହରିଣ । ଏମାନଙ୍କର ଦିନେ ଏକ ସମୟରେ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଥିବାରୁ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ପରିଚୟ ହୋଇଗଲା । ସେହିଦିନଠାରୁ ଚାରିଜଣଙ୍କର ମଧ୍ୟରେ ଗଢ଼ି ଉଠିଲା ମିତ ସଙ୍ଗାତର ସମ୍ପର୍କ । ଏପରି ମିତ୍ରତା ବଢ଼ିଗଲା ଯେ କେହି କାହାରିକୁ ଦିନରେ ଥରେ ନ ଦେଖିଲେ ସେ ଦିନଟି ଖୁବ୍ ଖରାପ ବିତିଯାଏ । ସେମାନଙ୍କର ଯେତେବେଳେ କାହାରି କିଛି କାମ ନଥାଏ ସେମାନେ ଚାଲିଆସନ୍ତି ସେହି ଗଛ ମୂଳକୁ । ସେହିଠାରେ ବସି ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ସୁଖ ଦୁଃଖ କଥା ହୁଅନ୍ତି । କେତେବେଳେ ଦୁଃଖର କଥା ତ କେତେବେଳେ ସୁଖର କଥା । ସେମାନଙ୍କର ସମୟ ବିତେ । ପୁଣି କଥା ସରିଲେ ଯେଝା ଯେଝାର ବାସସ୍ଥାନକୁ ଫେରି ଯାଆନ୍ତି ।
ଦିନକର କଥା । ଅପରାହ୍ନରେ କଅଁଳିଆ ଖରା । କାଉ ପ୍ରଥମ ହୋଇ ଆସି ସେହି ଗଛରେ ବସିଲା । ସେତେବେଳକୁ ଅନ୍ୟ ମିତମାନଙ୍କର ସେଠାରେ ଦେଖାନଥାଏ । ତହୁଁ କାଉ କ’ଣ କଲାନା କା କା ହୋଇ ସମସ୍ତ ମିତଙ୍କୁ ଡାକ ପକାଇଲା । ଆହେ କଇଁଛ ମିତ । ଆରେ ଏଯାବତ୍ ତୁମର ଦେଖା ହେଉନାହଁ କାହିଁକି?
