କାଉ ମିତକୁ ଏତକ କହୁକହୁ ହରିଣ କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । କାଉ ତାଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଇ କହିଲା – ରୁହ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅ ନାହିଁ । ମୁଁ ଯାଉଛି ସବୁ ମିତ୍ରଙ୍କୁ ଏକଥା କହିବି । ତୁମକୁ କିପରି ଉଦ୍ଧାର କରାଯିବ ତା’ର ଗୋଟିଏ କିଛି ଉପାୟ କରିବାକୁ ହେବ ନା?
ଏହାକହି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କାଉ ଉଡ଼ିଯାଇ ମିତମାନଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲା । କାଉ ମିତ ଏତେବେଳ ହେଲା ଗଲାଣି ଯେ ଏଯାଏ ଫେରିଲା ନାହିଁ? ଏଯାଏ ବୋଧହୁଏ ସେ ହରିଣ ମିତଙ୍କର କୌଣସି ସନ୍ଧାନ ପାଇନାହାଁନ୍ତି ।
ଏପରି ସମୟରେ ମିତମାନଙ୍କର ପାଖରେ ଆସି କାଉ ପହଞ୍ଚି ହରିଣ ମିତଙ୍କର ଜାଲରେ ପଡ଼ିବା ବୃତ୍ତାନ୍ତ ଜଣାଇ ଦେଲା । ଏକଥା ଶୁଣିବାମାତ୍ରେ ସମସ୍ତେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଲେ । କଇଁଛ କହିଲା ହେ ମୂଷା ମିତ ଏପରି ବିପଦରେ ଆଉ ବିଳମ୍ବ କରିବାର ନାହିଁ । ଆମକୁ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ହେବ ଏହାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାକୁ ହେବ । ମୂଷା କହିଲା ଏତେଗୁଡାଏ ବାଟ ଆମେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିବା ବେଳକୁ ଯଦି ଶିକାରୀ ହାତରେ ଆମର ମିତ ପଡ଼ିଯାଇଥିବେ ଆମେ କରିବା କ’ଣ? କୁଆ କହିଲା – ମୋ ମନକୁ ଗୋଟିଏ ବୁଦ୍ଧି ଆସୁଛି । ତମେ ଯଦି ରାଜି ହେବ ତାହାହେଲେ କହନ୍ତି । ଆମକୁ କଷ୍ଟ ହେଉ ବରଂ ହରିଣ ମିତ ଆମର ଏତେ ବଡ଼ ବିପଦରୁ ନିଶ୍ଚୟ ଉଦ୍ଧାର ପାଇଯାଆନ୍ତେ ।
କାଉ ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣି କଇଁଛ କହିଲା -ସେ ଉପାୟ ଆମକୁ କହୁନା କାହିଁକି? କାଉ କହିଲା – ତମେ ପଛେ ପଛେ ଆମକୁ ଅନ୍ୱେଷଣ କରି ଆସ । ମୁଁ ମୂଷା ମିତଙ୍କୁ ପିଠିରେ ବସାଇ ସେହି ହରିଣ ମିତ ପାଖକୁ ଶିଘ୍ର ନେଇ ଯାଉଛି । କଇଁଛ ମିତ କହିଲା ଆଉ ଅପେକ୍ଷା କରୁଛ କାହିଁକି । ମୁଁ ପଛେ ପଛେ ଯାଉଛି ତୁମେ ମୂଷା ମିତଙ୍କୁ ପିଠିରେ ବସାଇ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାରୁଛ ଚାଲ ।
ଏହାପରେ କୁଆ ନିଜ ପିଠିରେ ମୂଷାକୁ ବସାଇ ଆକାଶରେ ଉଡ଼ି ଉଡ଼ି ଚାଲିଲା । କଇଁଛ ତଳେ ଖୁବ୍ ବେଗରେ ସେହି ଆଡ଼କୁ ଧାଇଁବାକୁ ଲାଗିଲା । ଯାହାହେଉ ସମସ୍ତେ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ସେଠାରେ ଏକାଠି ହୋଇଗଲେ । ମୂଷା ଆଉ ବିଳମ୍ବ ନକରି ଜାଲକୁ କୁଟୁକୁଟୁ କରି କାଟି ପକାଇବାରୁ ହରିଣ ମିତ ମୁକ୍ତି ପାଇଗଲା ।
ଏତିକିବେଳକୁ ଶିକାରୀ ସେହି ଦିଗକୁ ଧାଇଁବାର ଦେଖି ହରିଣ, ଶିକାରୀ ଭୟରେ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା ବେଳକୁ, ତାକୁ ଦେଖି ମୂଷା ଗୋଟିଏ ଗାତରେ ପଶିଗଲା । ସେମିତି କାଉ ମଧ୍ୟ ଉଡ଼ିଯାଇ ଗୋଯିଏ ଗଛ ଡାଳରେ ବସିଗଲା । ଏଥର ବିଚରା କଇଁଛ ଯାଏ କୁଆଡ଼େ । ତିନି ମିତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଭାଳେଣି ପଡ଼ିଲା । ଏଥର କଇଁଛ ମିତଙ୍କୁ ଆମର ବିପଦ ପଡ଼ିଯିବ ।
