ଏମାନଙ୍କ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ଭାବନା ସରିନାହିଁ ଜାଲ ପାଖରେ ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ ଶିକାରୀ ପହଞ୍ଚିଗଲା । ଜାଲ କାଟି ହରିଣ ଖସିବାର ଜାଣି ମନ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ କ୍ରୋଧ କଲା ଶିକାରୀ । ସେତିକିବେଳେ କଇଁଛ ବିଚରା ଆଗକୁ ଆଗକୁ ପଳାଇ ଯାଉଥିବାର ଦେଖି ଶିକାରୀ ଭାବିଲା ଏ ସବୁତକ ଲୀଲା ଏଇ କଇଁଛର । ହରିଣ ଖସିଗଲା ଖସିଗଲା । ତୁ ଏବେ ଯିବୁ କୁଆଡ଼େ ଦେଖିବା? ଏହା କହି ଶିକାରୀ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ମାଡ଼ିଯାଇ କଇଁଛକୁ ମାଡ଼ିବସି କହିଲା – ଧରାପଡ଼ିଛୁ । ହରିଣକୁ ଖସାଇଦେଲୁ ସିନା ଏଥର ତୁ ଯିବୁ କୁଆଡ଼େ । ହରିଣ ଧରା ପଡ଼ିଥିଲେ ତାକୁ କାଟି ଆଜି ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଭୋଜି ହୋଇଥାଆନ୍ତା । ତୁ ଯେତେବେଳେ ତାକୁ ଖସାଇ ଦେଲୁ ଏଥର ତୋ ଝୋଳଟା କେଡ଼େ ମଜ୍ଜା ଲାଗିବ ଦେଖିବୁ ।
ଏହାକହି ଶିକାରୀ ଖୁବ୍ ଯତ୍ନରେ କଇଁଛକୁ ନିଜର ଗାମୁଛା ମଧ୍ୟରେ ଗୁଡ଼େଇ ଗୁଡ଼େଇ ବାନ୍ଧିଦେଲା । ତା’ ପରେ ଚାଲିଲା ନିଜ ଘରକୁ । କଇଁଛକୁ ଏପରି ହାଲ ଅବସ୍ଥା କରି ଶିକାରୀ ନେଇଯିବାରୁ କୁଆ ସେହି କଥାକୁ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ରାବ କରି ସବୁ ମିତଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦେଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସବୁ ମିତ ଆସି ଏକାଠି ହୋଇଗଲେ । ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ବିଚାର ବିମର୍ଷ ଚାଲିଲା । ଏତିକିବେଳେ ମୂଷା ବାହାରି ପଡ଼ି କହିଲା – ତମେମାନେ ଆଦୌ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅ ନାହିଁ, କଇଁଛ କିପରି ରକ୍ଷା ପାଇବ ଆଗ ବିଚାର କର ।
ସମସ୍ତେ ବସି ବସି ବହୁ ପ୍ରକାର ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ବୁଦ୍ଧିଆ କାଉ । ସେ ସେଉଠୁ କହିଲା – ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋଟିଏ ବୁଦ୍ଧି ପଶିଛି । ଆମକୁ ସେହି ଉପାୟ କରିବାକୁ ହେବ । ହରିଣ ମିତ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ଦୌଡିଯାଇ ଶିକାରୀର ଅଦେଖାରେ ଆଗ ପୋଖରୀ ହୁଡ଼ାରେ ମଲାପରି ପଡ଼ିରହିବ । ମୁଁ ମିଛି ମିଛିକା ତା’ଉପରେ ବସି ହରିଣ ମିତକୁ ଖୁମ୍ଫିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଦେବି । ଶିକାରୀର ଯେତେବେଳ ଆମ ଉପରେ ନଜର ପଡ଼ିବ ହରିଣ ମାଂସ ଖାଇବା ପାଇଁ ତା’ ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହିବ । ସେତେବେଳେ ଶିକାରୀ କ’ଣ ଏତେ ଛୋଟିଆ କଇଁଛ ମିତର ମାଂସ ପ୍ରତି ଲୋଭ ରଖିବ । ସେ ତା’ର ଗାମୁଛାଟି ଥୋଇଦେଇ ଯେତେବେଳେ ଆମ ପାଖକୁ ଧାଇଁବ ସେତେବେଳେ ମୂଷାମିତ ଯାଇ ଗାମୁଛାଟିକୁ କାଟିଦେଲେ କଇଁଛ ମିତ ମୁକ୍ତି ପାଇ ଦୌଡ଼ି ଯାଇ କେଉଁ ବୁଦା ମୁଳେ ଲୁଚିଯିବ । ଶିକାରୀ ଆମ ପାଖ ହେବା ମାତ୍ରେ ତ ହରିଣ ମିତ ଦୁଇ କୁଦାରେ ପଳାଇଯିବ । ଆଉ ମୁଁ ଉପରକୁ ଉଡ଼ିଯିବି ।
କାଉର କଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନକୁ ପାଇଲା । ସର୍ବ ଶେଷରେ ସେହି ବୁଦ୍ଧିକରି ତିନି ମିତ ଯାକ କଇଁଛକୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଆଣିଲେ । ହେଲେ ବିଚରା ଶିକାରୀ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତମାରି କହିଲା – ହାଏରେ ବିଧାତା ତୁ ଆଜି ମୋ ଦାନାରେ ଧୂଳି ଦେଲୁ । ଏତେଗୁଡାଏ ପରିଶ୍ରମ ମୋର ବୃଥା କରିଦେଲୁ ।
