ଧନୀ ହେବାପରେ ପ୍ରଥମେ ଚାରି ମହଲା କୋଠା ତିଆରି କରିବି । ମୋର ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଖି ମୋତେ ସହରର ଅନେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଜ୍ୱାଇଁ କରିବାପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ ହେବେ । ଏହାପରେ ମୁଁ ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟାକୁ ବିଭାହେବି । ଅଳ୍ପଦିନପରେ ମୋର ଏକ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେବ । ପୁତ୍ରର ନାମ ‘ସୋମ ଶର୍ମା’ ରଖିବି । କିଛିଦିନ ପରେ ପୁଅଟି ଠୁକୁ ଠୁକୁ ହୋଇ ଚାଲିବ । ଦିନେ ମୁଁ ଘୋଡା ଶାଳରେ ଥିବା ସମୟରେ ପୁଅ ମୋ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ । ମୁଁ ତା’ର ମା’ କୁ ଏଥିପାଇଁ ଗାଳି ଦେବି । କିନ୍ତୁ ପୁଅର ମା’ ମୋ କଥା ଶୁଣିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ତା’ର ଏପରି ବ୍ୟବହାରରେ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହୋଇ ତା’ ନିକଟକୁ ଯାଇ ଏକ ଗୋଇଠା ମାରିବି । ଏହା ଭାବି ବ୍ରାହ୍ମଣ ସତକୁ ସତ ଏକ ଗୋଇଠା ପକାଇଲେ । ଆଘାତପାଇ ଛତୁଆ ପାତ୍ରଟି ଶିକାରୁ ତଳେ ଖସି ପଡି ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ବ୍ରାହ୍ମଣ ସଂଚିଥିବା ଛତୁଆ ଗୁଡିକରେ ଧୂଳି, ମାଟି ମିଶିଗଲା ।
କାହାଣୀଟି ଶୁଣି ସାରିବା ପରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣସିଦ୍ଧି କହିଲେ, ବନ୍ଧୁ ତୁମର କିଛି ଭୁଲ୍ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷଠାରେ ଲୋଭ ଦେଖା ଦେଇଥାଏ । ମଣିଷ ଏଇ ଲୋଭର ବଶବର୍ତୀ ହୋଇ ଯେଉଁ କାମ କରେ ଶେଷରେ ତାହା ତାକୁ ଦୁଃଖ ଦିଏ । ଏ ସଂପର୍କରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଏକ କାହାଣୀ କହଛି ଶୁଣ ।
