ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟରେ ଜଣେ କୃପଣ ମହାଜନ ରହୁ ଥିଲା । ସେ ନ ଖାଇ ନ ପିଇ କେବଳ ଧନ ଜମା କରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଏ । ପେଟ କାଟି କାଟି ଧନ ଜମା ରଖୁ ଥିଲା । ଧୀରେ ଧୀରେ ତା’ଘରେ ଧନ ଜମା ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏତେ ଧନ ହୋଇ ଗଲା ଯେ ତା’କୁ ରଖିବାକୁ ତା’ପାଖରେ ଜାଗା ନ ଥିଲା । କାରଣ ସେତେ ବେଳେ ତ ଆଜି କାଲି ଭଳିଆ ବ୍ୟାଙ୍କ ନଥିଲା । ତେଣୁ ଯାହା ଧନ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ହିଁ କେବଳ ଘର ଭିତରେ ରଖା ଯାଉ ଥିଲା । ସେ ଭାବିଲା ଏତେ ଧନ ଯଦି ଚୋର ଆଖିରେ ପଡେ ତ କଥା ସରିଲା, ସବୁ ଧନ ଏକାଥରକେ ରଫୁଚକ୍କର ହୋଇ ଯିବ । ତେଣୁ ଏତେ ଧନକୁ କିଭଳି ରକ୍ଷା କରିବ ଏ କଥା ନେଇ ସେ ଚିନ୍ତିତ ଥିଲା ।
ଶେଷରେ ତା’ ମନରେ ଗୋଟିଏ ଉପାୟ ଆସିଲା । ସେ ନିଜର ସବୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ବିକ୍ରି କରି ଗୋଟିଏ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ହୀରା କିଣିଲା – ଏବଂ ମନରେ ଟିକେ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରକାଶ କରି ଭାବିଲା ଯାହା ହେଉ ଚିନ୍ତା ଗଲା । ତେଣୁ ଚୋର ଆଉ କ’ଣ ଚୋରି କରିବ ଯେ ତା’ ପାଖରେ ଅଛି । ଚୋର ଏଭଳି ଜିନିଷକୁ ଚୋରି କରେ ଯାହା ତା’ ଆଖିରେ ଦେଖା ଦେଇ ଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସେମିତି ଆଖିଦୃଶିଆ ଜିନିଷ କିଛି ତା’ ପାଖରେ ନାହିଁ ତେବେ ଆଉ କ’ଣ ଚୋର ଚୋରି କରିବ । ଏଥର ଚିନ୍ତା ପଶିଲା କୃପଣ ମହାଜନର ମୁଣ୍ଡରେକି ସେ ଏତେ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ହୀରାକୁ କେଉଁଠି ରଖିବ ।
ବହୁତ ଭାବି ଚିନ୍ତି ସେ ସେହି ହୀରାକୁ ନିଜ ଘର ମେଜିଆ ଖୋଳି ମାଟି ତଳେ ପୋତି ରଖିଲା । ହେଲେ କ’ଣ ହେବ ତା’ମନ କୌଣସି କାମରେ ଲାଗୁ ନଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଅଭ୍ୟାସ କରି ପ୍ରତି ଦିନ ସେହି ଗାତ ଖୋଳି ସେହି ହୀରାକୁ ବାହାର କରି ଟିକିଏ ଦେଖି ପୁଣି ସେହି ହୀରାକୁ ଗାତ ଭିତରେ ପୂରାଇ ଗାତକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବନ୍ଦ କରି ଦିଏ । ମହାଜନ ମନେ ମନେ ଭାବିଲା ଏଭଳି ଯାଗାକୁ ତ ଚୋର ମାନେ ଜାଣି ପାରିବେ ନାହିଁ ପୁଣି ଚୋରୀ ହେବ କେମିତି?
