ଏକଦା ରାଜା ଶିବିଙ୍କ ଦରବାରରେ ପରମହଂସ ନାମକ ଜଣେ ସାଧୁ ଥିଲେ । ସେ ସର୍ବଦା ରାଜା ଶିବିଙ୍କୁ ସତ୍ ମାର୍ଗରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ଉପଦେଶ ଦେଉଥିଲେ । ରାଜା ଶିବିଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ଜଣେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଥିଲେ । ସେହି ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର କନ୍ୟାର ବିବାହ ନିମନ୍ତେ ସେହି ନଗରରେ ଥିବା ଜଣେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାର (ବଣିଆ) ଙ୍କୁ ଗହଣା ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ କିଛି ପରିମାଣରେ ସୁନା ଦେଲେ ।
ଚତୁର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାର ପିତଳର ଗହଣା ତିଆରି କରି ତା’ ଉପରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣର ଆବରଣ ଦେଇଦେଲେ । ବିବାହ ପରେ ଝିଅଟି ସେଇ ଅଳଙ୍କାର ପିନ୍ଧି ନିଜର ଶ୍ୱଶୁର ଘରକୁଗଲା । ସତ ସବୁଦିନ ଲୁଚି ରହେ ନାହିଁ । ବିବାହର କିଛିଦିନ ପରେ ଶ୍ୱଶୁରଘର ଲୋକେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେଯେ ଝିଅକୁ ଦିଆଯାଇଥିବା ସମସ୍ତ ଅଳଙ୍କାର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ନୁହେଁ । ସେସବୁ ପିତଳରେ ତିଆରି । ବୋହୂର ବାପା ସେମାନଙ୍କୁ ଠକାଇବା ପାଇଁ ଏଭଳି ସୁଚତୁର କୌଶଳ ଅବଲମ୍ବନ ପୂର୍ବକ ଏଭଳି ଘୃଣ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ଭାବି କିଛିଦିନ ପରେ ଶ୍ୱଶୁରଘର ଲୋକେ ବୋହୂକୁ ଘରୁ ତଡିଦେଲେ । ବ୍ରାହ୍ମଣ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ରାଜା ଶିବିଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଁଚି ଅଭିଯୋଗ କଲେ । ରାଜା ଶିବି ସେହି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାରକୁ ରାଜ ଦରବାରକୁ ଡକାଇଲେ । ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାରଟି ରାଜଦରବାରରେ ନିଜର ଅପରାଧ ସ୍ୱୀକାରକଲା । ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଠକି ଉପାର୍ଜନ କରିଥିବା ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତି, ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଅଳଙ୍କାର ଇତ୍ୟାଦି ନେଇ ରାଜକୋଷରେ ଦାଖଲ କଲା । ସେହି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣକାର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଠକି ପ୍ରତାରିତ କରିଥିବା କାରଣରୁ ଦଣ୍ଡ ସ୍ୱରୂପ ତାଙ୍କୁ ବନ୍ଦିକରି କାରାଗାରରେ ରଖାଗଲା । ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ଆଭୁଷଣ ପ୍ରଦାନ କରାଗଲା ଓ କନ୍ୟା ତାହା ପିନ୍ଧି ଶ୍ୱଶୁରାଳୟକୁ ଗମନ କଲେ । ରାଜ ମହଲର ସମସ୍ତ ଖର୍ଚ୍ଚ ରାଜ କୋଷରୁ ହିଁ ଦିଆ ଯାଉଥିଲା ।
ପରମହଂସ ରାଜଦରବାରରେ ଭୋଜନ କରୁଥିଲେ । କିଛିଦିନ ପରେ ତାଙ୍କର ସ୍ୱଭାବରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଗଲା । ସାଂସାରିକ ସୁଖ ଓ ଭୋଗବିଳାସ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ଅହେତୁକ ମମତା ଜାତ ହେଲା ।
