ଅବତାରର ଚାରି ଏକର ଜମି । ଠିକ୍ ସମୟରେ ବର୍ଷା ହେଉଥିବାରୁ ବହୁବର୍ଷ ହେଲା, ଫସଲରୁ ଭଲ ଆମଦାନୀ ହେଉଥାଏ । କିନ୍ତୁ ତାହା ତା’ମନକୁ ଆଦୌ ତୃପ୍ତ କରୁ ନ ଥାଏ । ମନରେ ତା’ର ତୀବ୍ର ଇଚ୍ଛା ଥାଏ ସେ କିପରି ଜଣେ ଖୁବ୍ ଭାଗ୍ୟବାନ, ଧନଶାଳୀ ବ୍ୟକ୍ତିଟିଏ ହେବ ।
ଦିନେ ସେହି ଗ୍ରାମକୁ ଜଣେ ଯୋଗୀ ଆସିଲେ । ସେ ଗ୍ରାମବାସୀଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଓ ସତ୍ପରାମର୍ଶ ଦେଉଥାନ୍ତି । ଅବତାର ତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ କରି ପ୍ରଶ୍ନ କଲା, ମଣିଷମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଧନୀ-ଗରିବ ନେଇ ଏତେ ପ୍ରଭେଦ କାହିଁକି?
ତହୁଁ ସେ ଯୋଗୀ ଉତ୍ତର ଦେଲେ, “ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ କର୍ମ ଅନୁସାରେ, ଶକ୍ତି ସାମର୍ଥ୍ୟ ଅନୁପାତରେ ଓ ପରିସ୍ଥିତି କାରଣରୁ ଧନୀ କିମ୍ବା ଗରିବ ହୋଇଥାଏ ।”
ଅବତାର ସେହି ଯୋଗୀଙ୍କୁ ତାକୁ ଭାଗ୍ୟବାନ କରିଦେବା ପାଇଁ କୌଣସି ଉପାୟ ବତାଇଦେବା ନିମନ୍ତେ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲା ।
ସେ ଯୋଗୀ ଅବତାରକୁ ବ୍ୟବସାୟ କରିବା ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ଦେଲେ । ଅବତାର ସେ କ୍ଷେତ୍ରରେ ନିଜର ଅନଭିଜ୍ଞତା ପ୍ରକାଶ କଲା । କୌଣସି କଳାବିଦ୍ୟାରେ ନିପୁଣତା ହାସଲ କରିବା ପାଇଁ କହିବାରୁ, ସେ ପୁଣି ନିଜର ଅଜ୍ଞତା ଜଣେଇଲା । ଏପରିକି କୌଣସି ଧନଶାଳୀ ବ୍ୟକ୍ତିର ଆଶ୍ରୟରେ ରହିବା ପାଇଁ ପରାମର୍ଶ ମଧ୍ୟ ସେ ଗ୍ରହଣ କରିପାରିଲା ନାହିଁ ।
ସେ ଯୋଗୀ ଜଣକ ଅବତାରକୁ ଉପଦେଶ ଦେଲେ “ତୁମେ ତ ବେଶ୍ ଆରାମରେ ଚଳୁଛ । ତୁମର ଖାଇବା ପିନ୍ଧିବାରେ କୋଉଥିରେ କିଛି ବି ଊଣା ନାହିଁ । ତୁମ ମନରେ ବଡଲୋକ ହେବାର ଏହି ଯେଉଁ ଅଭିଳାଷ ଅଛି ତାହା କେବଳ ଦୁରାଶା ମାତ୍ର । ଏହା ଏକ ମନ୍ଦ ସ୍ୱଭାବ ଅଟେ ।”
ତା’ପରେ ଅବତାର ଯୋଗୀଙ୍କ ଉପଦେଶକୁ ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କରି କହିଲା “ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷ ମଧ୍ୟରେ ତ ବଡ ହେବାର ଅଭିଳାଷ ରହିଛି । ଏହାକୁ ଦୁରାଶା ବୋଲି କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି? କେବଳ ‘ଭାଗ୍ୟ’ ସଂଯୋଗ ଘଟିଲେ, ସବୁ କିଛି ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରେ ।”
ଏସବୁ ଶୁଣି ଯୋଗୀ କହିଲେ, “ଆମ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଓ ନିଜର ସାମର୍ଥ୍ୟ ବିନା ଯେଉଁ ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ, ତାହା କଦାପି ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ । କେବଳ ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଶ୍ରୟ କରି ବଡ ହେବାର ଅଭିଳାଷର ଅନ୍ୟନାମ ହେଉଛି ଦୁରାଶା । ମୋ କଥା ତୁମର ବିଶ୍ୱାସ ହେଉ ନ ଥିଲେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଏକ ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଦାନ କରୁଛି । ଏହି ମନ୍ତ୍ର ପାଠ କଲେ ଚୋରଦେବ ଆବିଷ୍କୃତ ହେବେ ଏବଂ ତୁମେ ଯେତେ ଧନ ଆଶା କରିବ, ସେ ତାହା ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଦେବେ ।”
