ପୂର୍ବକାଳରେ ବର୍ଷାର କୌଣସି ଠିକ୍ ଠିକଣା ନଥିଲା । ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ସେତେବେଳେ ବର୍ଷା ହେଉଥିଲା । ଫଳରେ ଚାଷକରି ଫସଲ ଉପୁଜାଇବା କାଠିକର ପାଠ ହୋଇଯାଉଥିଲା । ବିଶେଷକରି କଠିନ ମାଟିକୁ ଚାଷକରିବା ପାଇଁ ବଳଦମାନେ ବହୁ କଷ୍ଟ ଭୋଗୁଥିଲେ । ତଥାପି ଯେତେ କଷ୍ଟ ହେଲେ ବି ଚାଷ କାମ ଚାଲିଥାଏ ।
ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ବଳଦମାନେ ଚାଷ କଲାବେଳେ ଯେଉଁ କଷ୍ଟ ହେଉଥିଲା ତାକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ପବିତ୍ର ଗୋମାତା ସୁରଭି ସ୍ୱର୍ଗଲୋକରେ ଦେଖି ପାରିଲେ । ଏହି କଷ୍ଟକୁ ସେ ଆଦୌ ସହି ପାରିଲେ ନାହିଁ, ଅତ୍ୟନ୍ତ ମନଦୁଃଖ କଲେ ।
ଦିନେ ସୁରଭି ଭଗବାନଙ୍କ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ବଳଦମାନଙ୍କ ଦୁଃଖକାହାଣୀ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲେ ।
ତହୁଁ ଈଶ୍ୱର କହିଲେ, “ମା’ ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ ଚଳିବ ନାହିଁ । ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ଚାଷବାସ ନହେଲେ ମଣିଷ ବଂଚିବେ କେମିତି? ତୋ’ ଭାଇମାନେ କିଛି ତ୍ୟାଗ ନ କଲେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଭୂଇଁ ଯେ ମରୁଭୂମି ପାଲଟିଯିବ । ତେଣୁ ତୁ ଗୋଟିଏ କାମ କର । ଏହିକଥା ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ଆଗରେ ଜଣାଇଲେ ହୁଏତ ସେ କିଛି କରିପାରନ୍ତି ।”
