ବୀରସିଂହ ନାମରେ ଏକ ଶିବଭକ୍ତ ଯୁବକ ଥାଏ । ସେ ଭଗବାନ ଶିବଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ଉପାସନା କରେ । ତା’ର ପିଲାଦିନୁ ବାପ ମା’ ମରି ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ତା’ର କାକାହିଁ ତାକୁ ପାଳି ପୋଷି ମଣିଷ କରିଥିଲେ । ବୀରସିଂହର ବିବାହ ବୟସ ହେବାରୁ ତା’ର କାକା ଚନ୍ଦ୍ରସିଂହ ଦିନେ କନ୍ୟା ଖୋଜି ଯାଇ ନିଜ ଶଶୁର ଘର ଗ୍ରାମ ହରିପୁରରେ ପହଁଚିଲେ । ସେଠାରେ ତାଙ୍କ ଶ୍ୟାଳକ ରବିଗୁପ୍ତଙ୍କ ସହିତ ଏ ବିଷୟରେ ସେ ଆଲୋଚନା କଲେ । ଶେଷକୁ ଚନ୍ଦ୍ରସିଂହ କହିଲେ, “ଆରେ ତୁମ ଝିଅ, ମୋହିନୀଟିତ ବଡ ହୋଇଗଲାଣି, ଦେଖିବାକୁ ତ ସେ ଅତି ସୁନ୍ଦର ଓ ଗୁଣର ପିଲାଟିଏ ମଧ୍ୟ । ବୀରସିଂହ ପାଇଁ ଏଇଟି ବଡ ଚମତ୍କାର ବୋହୁ ହେବ ।”
ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ରବିଗୁପ୍ତ କହିଲେ, “ଭାଇ, ଏଭଳି ପ୍ରସ୍ତାବରେ ମୋର ଆପତ୍ତିର ପ୍ରଶ୍ନ ଆଉ ଉଠୁଛି କେଉଁଠି?”
ଇତିମଧ୍ୟରେ ଦିନେ ହରିପୁରର ରାଜା ଭାସ୍କରଦେବ ଘୋଡା ଉପରେ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉ ଯାଉ ମୋହିନୀକୁ କୋଠା ଉପରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବାର ଦେଖିଲେ । ସେ ତା’ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ ମୁଗ୍ଧ ହେଲେ ଓ ସେଇଠାରୁ ରାଜନଅରକୁ ଫେରି ଆସିଲେ । ସେ ତାଙ୍କର ବିଚକ୍ଷଣ ଓ ଜ୍ଞାନୀ ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ, “ସେହି ଯୁବତୀକୁ ମୁଁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହେଁ, ତେଣୁ ଆପଣମାନେ ଏ ବିଷୟରେ ଯଥା ଶୀଘ୍ର କାର୍ଯ୍ୟପନ୍ଥା ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତୁ ।”
ପ୍ରଧାନ ମନ୍ତ୍ରୀ ରବିଗୁପ୍ତଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ମହାଶୟ, ଏ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତିଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ଆପଣ ହିଁ ବହୁତ ଭାଗ୍ୟବାନ୍ । ସ୍ୱୟଂ ରାଜା ଆପଣଙ୍କ ଝିଅକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରିଛନ୍ତି । ଶୁଭମୁହୂର୍ତ୍ତ ଠିକ୍ କରି କୁହନ୍ତୁ ।”
ରବିଗୁପ୍ତ ଏଥର ମହା ଅଡୁଆରେ ପଡିଲେ । କହିଲେ, “ମୋ ଝିଅ ଯଦି ଦେଶର ରାଣୀ ହେବ ତେବେ ତା’ଠାରୁ ବଳି ସୌଭାଗ୍ୟର କଥା ଆଉ କ’ଣ ବା ଅଛି? କିନ୍ତୁ ମୋର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଯେ ମୁଁ ଆଗରୁ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ କଥା ଦେଇ ସାରିଛି । ସେ ବାଗ୍ଦତା ।”
ମନ୍ତ୍ରୀ ଯାଇ ରାଜାଙ୍କୁ ସବୁ କଥା କହିବାରୁ ରାଜା ତାଙ୍କର ମିତ୍ର ଓ ଘନିଷ୍ଟ ସମ୍ପର୍କୀୟମାନଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲେ, “ମୋହିନୀକୁ ବିବାହ ନ କଲେ ବଂଚି ରହିବା ତାଙ୍କ ପକ୍ଷେ ଅତ୍ୟନ୍ତ କଷ୍ଟକର ହେବ ।”
