ବହୁଦିନ ପୂର୍ବର କଥା । ଚୀନ୍ରେ ଦୁଇଭାଇ ଥା’ନ୍ତି । ବଡ ବହୁତ କ୍ରୁର ସ୍ୱଭାବର, ମାତ୍ର ଛୋଟ ଭାଇ ଖୁବ୍ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଓ ପରୋପକାରୀ ।
ସେମାନଙ୍କର ପିତାଙ୍କର ସ୍ୱର୍ଗବାସ ପରେ ବଡ ଭାଇ ଲିଆଙ୍ଗ୍ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ସାନ ଭାଇ ଚିଆଙ୍ଗ୍ଠାରୁ ନେଇଗଲା ଓ ସୁଧରେ ସବୁ ଟଙ୍କା ଲଗାଇ ଆନନ୍ଦରେ ଥାଏ । ସାନକୁ ସେ କିଛିବି ହେଲେ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ ନଥାଏ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସାନଭାଇକୁ ଗ୍ରାମବାସୀମାନେ ଖୁବ୍ ଭଲ ପାଉଥିବାରୁ ତା’ର ଅଭାବ ବୋଲି ଗୋଟେ ଜିନିଷ କିଛି ନଥାଏ । ସେ ଭାଇକୁ କିଛି କୁହେ ନାହିଁ ତା’ ଦୁଃଖରେ ସିଏ ଥାଏ ।
ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଗାଁର ସର୍ଦ୍ଦାର ଘରେ କାମଦାମ କରୁଥାଏ ଓ ଗୋଟିଏ ଛୋଟିଆ କୁଡିଆରେ ସେ ରହୁଥାଏ । ସର୍ଦ୍ଦାରର ଝିଅ ତ ଚିଆଙ୍ଗ ପ୍ରତି ବେଶ୍ ଅନୁରକ୍ତ ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେ ଠିକ୍ ଜାଣିଥିଲା ଯେ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗରୀବ ହୋଇଥିବା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ତା’ ସର୍ଦ୍ଦାର ବାପା ତା’ର ବିବାହ ଚିଆଙ୍ଗ୍ ସହ କେବେବି କରିବେ ନାହିଁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସେ ଝିଅଟି ଚିଆଙ୍ଗ୍ର ଭଲ ମନ୍ଦ କଥାସବୁ ବୁଝୁଥାଏ ।
ଦିନେ ସେ ତା’ ନିଜ ଗ୍ରାମରୁ ଅନ୍ୟ ଏକ ଗ୍ରାମକୁ କିଛି ଭାର ବୋହି ନେଇଯାଉଥାଏ । ସେ ପାହାଡି ରାସ୍ତା ଉପରେ ବୁଲୁଥାଏ । ବର୍ଷା ହେବା ଯୋଗୁଁ ପାହାଡ ଉପର ରାସ୍ତା ଖୁବ୍ ଖସଡା ହୋଇଥାଏ ଯାଉ ଯାଉ ହଠାତ୍ ତା’ର ଗୋଡ ଖସଡି ସେ ପଡିଗଲା । ଦେଖିଲା ଭାର ଭିତରେ କେବଳ ତରଳ ଚିନି ଥିଲା । ସବୁ ଗୁଡିକ ତା’ ଦେହ ଉପରେ ଅଜାଡି ହୋଇ ବୋହିଗଲା । ଆଉ ପବନ ବାଜି ସେସବୁ ଦେହରେହିଁ ଶୁଖିଗଲା । ଏତେ ଅଠା ଲାଗିଗଲା ଯେ ସେ ଆଉ ସେଠାରୁ ଉଠି ପାରିଲା ନାହିଁ ।
କିଛି ସମୟ ପରେ କେତେକ ପିଶାଚ ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲେ । ଚିଆଙ୍ଗ୍କୁ ଦେଖି ସେମାନେ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ପାଟିକଲେ, “ଦେଖିଲଣି ଏଠି ଚିନିରେ ତିଆରି ଏକ ପିତୁଳା ପଡିଛି, ଚାଲ ଆମେ ଏବେ ତାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଭୁଙ୍ଗି ଖାଇବା ।” ଏତିକି କହି ଦେହରେ ଶୁଖିଯାଇଥିବା ଚିନିରୁ ଖଣ୍ଡେ ଭାଙ୍ଗି ଖାଇଲେ ଓ ଆହୁରି ଆନନ୍ଦରେ ସେମାନେ ନାଚିଲେ । ଶେଷରେ ସେମାନଙ୍କ ରାଜା ଦୁଇସିଂଘବାଲା ପିଶାଚ ଆସି ସେଠାରେ ପହଁଚିଲା ଓ କିଛି ଭାଙ୍ଗି ଖାଇଲା । ତା’ପରେ ସେ କହିଲା, “ଚାଲ, ଧର ଗୁମ୍ପାରେ ୟାକୁ ନେଇ ରଖିବା । ପରେ ଖାଇବା । ଏବେ ମୋର ସେ ଯାଦୁକାରୀ ଘଂଟିଟି ନେଇ ଆସ ।”
ତତକ୍ଷଣାତ୍ ପିଶାଚ ରାଜାର ଆଦେଶ ପାଳନ ହେଲା । ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଜୀବନ ନ ଥିବାର ଛଳନା କରି ସେମିତି ପଡି ରହିଥାଏ ଓ ସବୁ ଶୁଣୁଥାଏ । ସେ ଶୁଣିଲା ଯେ ପିଶାଚ ସେହି ଯାଦୁକାରୀ ଘଂଟିକୁ ଯାହା ଆଦେଶ ଦେଇ ବଜାଇ ଦେଉଥାଏ ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ସେହି ଖାଦ୍ୟ ଆସି ଯାଉଥାଏ । ତା’ପରେ ସେମାନେ ଖେଳିବାକୁ ବାହାରିଗଲେ । ଏହି ସୁଯୋଗ ଦେଖି ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଯାଦୁକାରୀ ଘଂଟିଟି ଚଟାପଟ୍ ଧରି ନିଜ ପୋଷାକ ଭିତରେ ଲୁଚାଇ ଦେଲା ଓ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବାହାରି ପଳାଇଲା ।
ତା’ ପରଠାରୁ ସେ ସେଥିରୁ ଯାହା ଯାହା ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ଚାହେଁ ତାହା ପାଏ । ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରିବା ତା’ ପାଇଁ ଆଉ ଏକ ସମସ୍ୟା ହୋଇ ରହିଲା ନାହିଁ । ସେ ଅବଶ୍ୟ ଚାଷବାସ କରୁଥାଏ; କିନ୍ତୁ ଯାଦୁଘଂଟି ଦ୍ୱାରା ଖାଦ୍ୟ ତିଆରି ପାଇ ସେ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଥାଏ । ଏକଥା ବିଶେଷ କେହି ଜାଣିଲେ ନାହିଁ । ଖାଲି ସର୍ଦ୍ଦାରର ଝିଅ ଜାଣିଲା । କ୍ରମେ ସର୍ଦ୍ଦାର ଘରର ସମସ୍ତେ ଏ ବିଷୟରେ ଜାଣିଲେ । ଚିଆଙ୍ଗ୍ ଘଂଟି ବଜାଇ ଯେଉଁ ସବୁ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଖାଦ୍ୟଦ୍ରବ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି କରୁଥାଏ, ତାହା ସାରା ପରିବାରର ଲୋକେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଆନନ୍ଦରେ ଖାଉଥାନ୍ତି । ଏସବୁ କଥା ଧୀରେ ଧୀରେ ପ୍ରଘଟ ହୋଇଗଲା । ଫଳରେ ଲିଆଙ୍ଗ୍ ମଧ୍ୟ ଏକଥା ଶୁଣିଲା । ତା’ ମନ ଭିତରେ ଈର୍ଷ୍ୟା ଆସିଲା । ତେଣୁ ସେ ମଧ୍ୟ ତା’ ମନରେ ଭାବିଲା କି ବଣକୁ ଯାଇ ପିଶାଚମାନଙ୍କଠାରୁ ସେପରି କିଛି ଆଣି ପାରିଲେ ତା’ର ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଯିବ । ସିଏ ଯାହା ଶୁଣିଥିଲା ଠିକ୍ ସେହିପରି କଲା । ଦେହରେ ତରଳ ଚିନି ସବୁ ବୋଳି ଗୋଟାଏ ପଥର ଉପରେ ପଡି ରହିଥାଏ । ପିଶାଚମାନେ ତାକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ଚିତ୍କାର କରି ପରସ୍ପରକୁ କହିଲେ, “ଆରେ ଦେଖିଲଣି, ଆମ ଘଂଟିଚୋର ପୁଣି ଆସି ଯାଇଛି । ଚାଲ ତାକୁ ଧରି ଖାଇବା ।”
