ଏତେ କଥା ପରେ ସାନ ଭଉଣୀର ମନ କେଉଁଠାରେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ରହି ପାରିଲା ନାହିଁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର କଥା ମଧ୍ୟ ତା’ର ମନକୁ ଆସିଲା ନାହିଁ । ସାନ ରାଜା ପୁଅକୁ ଛାଡି ଦେଲେ ତା’ର ଯେ ଏ ସଂସାରରେ କେହି ଆପଣାର ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି କଥା ଭାବି ଭାବି ସାନ ଭଉଣୀ ସନ୍ନ୍ୟାସୀଙ୍କର ଆଶ୍ରମ ପରିତ୍ୟାଗ କଲା । ପୁଣି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଅରଣ୍ୟକୁ ପଳାଇଲା । ଜୀବନ ପ୍ରତି ଯାହାର ମୋହ ନାହିଁ, ମମତା ନାହିଁ ତାର ପୁଣି ଭୟ କାହାକୁ । ଭଗବାନଙ୍କୁ ପାଇବା ଲାଗି ସାଧନାରେ ବସି ଥିବା ଯୋଗୀକୁ ତ ବାଘ ଭାଲୁ ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁ ଦେଖି କରି ପଳାଇ ଯାଆନ୍ତି ।
ସେହି ପରି ହୃଦୟ ସାନ ଭଉଣୀର । ତା’ର ବଂଚିବାକୁ ହେଲେ ସାନ ରାଜ କୁମାର ଦରକାର । ମରିବାକୁ ହେଲେ ସେ ସେହି ସାନ ରାଜା ପୁଅ ଲାଗି ଜୀବନ ହାରିବ । ତେଣୁ ଅରଣ୍ୟର ବାଘ ଭାଲୁଙ୍କ ପରି ହିଂସ୍ରଜନ୍ତୁ ମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ତାର ଭୟ ନଥାଏ ।
ସାନ ଭଉଣୀ ସବୁକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଜଙ୍ଗଲରେ ପହଁଚି ଖାଲି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେହି ସାନ ଭାଇ ରଜା ପୁଅଙ୍କର ନାମ ଧରି ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା । ମନ ତାର ଆଉ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ରହି ପାରିଲା ନାହିଁ । ତହୁଁ ସେ ଚାଲି ବାକୁ ଲାଗିଲା, ରାସ୍ତାରେ ଭୋକ ଶୋଷ ହେଲେ ସେ ଆଉ କିଛି ଖାଇଲା ନାହିଁ । କେବଳ ପାଣି ପିଇ ପିଇ ଜୀବନ ବଂଚାଇଲା ।
