ଗ୍ରାମ ମୁଣ୍ଡକୁ ଲାଗି ବିସ୍ତାରିତ ଗୋଟେ ପଡ଼ିଆ । ସେହି ପଡ଼ିଆ ମୁଣ୍ଡରେ ଥାଏ ଏକ ବଡ଼ ବରଗଛ । ବରଗଛ ମୂଳକୁ ଲାଗି ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ହୁଙ୍କା । ହୁଙ୍କାକୁ ଲାଗି ରହିଥାଏ ଗୁଡାଏ ଛୋଟିଆ ବୁଦୁବୁଦିଆ ଘଞ୍ଚ କଞ୍ଚାଗଛ । ତାରି ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ଟିକି ଚଢ଼େଇ ଆସି ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଲା । ସେଠାରେ କିଛିଦିନ ରହିବାପରେ ସେ ଦେଖିଲଯେ ଆଉ ଗୋଟେ ଛୋଟ ଚଢ଼େଇ ଆସି ବରଗଛର ଉପରେ ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଲା ।
ତଳ ଟିକି ଚଢ଼େଇ କହିଲା – ଯାହା ହେଉ ଭଲ ହେଲା । ଆମେ ତ ଏକା ଜାତିର କିଛିଦିନ ଏହିପରି ରହିବା ପରେ ଦୁଇ ଟିକି ଚଢ଼େଇଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସମ୍ପର୍କ ବଢ଼ିଗଲା । ଦୁହେଁ ବେଳେବେଳେ ଏକାଠି ହୋଇଗଲେ, ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ନାନା ପ୍ରକାର କୌତୁକିଆ ଖେଳ ଖେଳନ୍ତି । ସାଥି ହୋଇ ଆହାର ଖୋଜି ଯାଆନ୍ତି ।
ଦିନକର କଥା । ଦୁଇ ସାଙ୍ଗ ଦିନେ ସାଥି ହୋଇ ଆହାର ଖୋଜି ବହୁତ ଦୂରକୁ ଚାଲିଗଲେ । କ’ଣ ହେଲା କେଜାଣି ଗଛ ଉପରେ ରହୁଥିବା ଟିକି ଚଢ଼େଇଟି ଆହାର ସଂଗ୍ରହ କରି ନିଜର ବସାକୁ ବାହୁଡ଼ି ଆସିଲା । ସନ୍ଧ୍ୟା ଯାଇ ରାତ୍ର ହେଲା ତଳ ଟିକି ଚଢ଼େଇ ଆଉ ବସାକୁ ଫେରିଲା ନାହିଁ । ତହୁଁ ବହୁତ ମନଦୁଃଖ କଲା ଉପରେ ରହୁଥିବା ଟିକି ଚଢ଼େଇ । କେତେଦିନ ତାରି କଥା ଭାବି ଭାବି ଖାଇବା ପିଇବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଗଲା । କ’ଣ ହେବ ଆଉ । ଟିକି ଚଢ଼େଇକୁ ବହୁତ ଖୋଜାଖୋଜି କଲା । ଏମିତି ଖୋଜି ଖୋଜି ନୈରାଶ୍ୟ ହୋଇ ପଡ଼ିଲାରୁ ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ମନରେ ଚାପି ସେହିଠାରେ ହିଁ ପଡ଼ିରହିଲା ।
