ସେ ସମୟରେ ତାନ୍ତ୍ରିକର ସେ ରତ୍ନ ହାରଟି ତ ଯୁବରାଜଙ୍କର କଣ୍ଠରେ ଥିଲା । ସେହି ରତ୍ନ ହାରର ଆକର୍ଷଣରେ ଦେବକୀ ତାନ୍ତ୍ରିକ ବ୍ୟାଘ୍ରଦୀପ ସମ୍ମୁଖରୁ ଉଠିଆସି ଯୁବରାଜଙ୍କ ନିକଟରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ ହୁଅନ୍ତେ, ତାହା ଦେଖି ତାନ୍ତ୍ରିକ କେବଳ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେତେବେଳେ ଯୁବରାଜ ତାନ୍ତ୍ରିକକୁ ପ୍ରଶ୍ନକଲେ, ଏପରି ଅର୍ଥଶୂନ୍ୟ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟର କାରଣ କ’ଣ? ବରଂ ମୋ ବିଚାରରେ ଜଣେ ଅସହାୟ, ନିରୀହା, ସରଳା ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟାକୁ ଚୋରାଇ ଆଣିଥିବାରୁ ତମେ ଅନୁତାପ କରିବା କଥା । ଲଜ୍ଜିତ ହେବାର କଥା । ତାପରେ ତମର ଜାଣିରଖିବା ଉଚିତ୍ ଯେ, ମୁଁ ଏ ରାଜ୍ୟର ଯୁବରାଜ । ତମର ଏହି ନୀଚକର୍ମ ପାଇଁ ତୁମକୁ ଶାସ୍ତି ଦେବାର ଅଧିକାର ମୋର ଅଛି । ଯୁବରାଜ ମହେନ୍ଦ୍ର ବର୍ମାଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ତାନ୍ତ୍ରିକ ବ୍ୟାଘ୍ରଦୀପକୁ ଯାହା ବି ଲାଗୁନା କାହିଁକି ସେ କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ଆଦୌ ଭୟଭୀତ ନହୋଇ ବରଂ ଆହୁରି ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହା ମଧ୍ୟରେ ସେହି ରତ୍ନହାରଟି ନିମନ୍ତେ କିଛି ଦୁର୍ବଳତା ପ୍ରକାଶ ପାଇବା ପାଇଁ ମନେହେଲା । କାରଣ ଯୁବରାଜ ମହେନ୍ଦ୍ର ବର୍ମା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରତ୍ନହାରଟିକୁ ସମ୍ମୁଖସ୍ଥ ପଥର ଉପରେ କଚାଡି ଦେଲେ ।
ଯୁବରାଜ ଯେତେବେଳେ ସେ ରତ୍ନହାରଟିକୁ ପଥର ଉପରେ କଚାଡି ଦେଲେ, ସେତେବେଳେ ଦେବକୀର ଭାବାଦେଶ ଅନ୍ୟ ପ୍ରକାର ହୋଇ ପଡିଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ଚାହିଁ ସେ ଦେବକୀ କହିଲା, ତମେ କିଏ…? ମୁଁ କାହିଁକି ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଠିଆ ହୋଇଛି?
ଦେବକୀ ତୁଣ୍ଡରୁ ଏ ବାକ୍ୟ ଶୁଣିବା ମାତ୍ରେ ଯୁବରାଜ କହିଲେ, ହେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ବ୍ୟାଘ୍ରଦୀପ, ଏବେ ମୁଁ ଜାଣିଛି ଯେ ତମେ ହିଁ ଏ ସୁନ୍ଦରୀ କନ୍ୟା ଦେବକୀର ଉପଯୁକ୍ତ ପାତ୍ର ଅଟ । ଯୁବରାଜଙ୍କର ଏପରି ଆଚରଣ ଜାଣିବା ପରେ ସେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଜଣକ ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ମନେ ମନେ ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ବହୁତ ଭାବରେ ପ୍ରଶଂସା କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଆଉ କହିଲା, ତୁମପରି ବିଚାରବନ୍ତ ବିବେକୀ ରାଜପୁତ୍ର ମୁଁ କେଉଁଠାରେ ହେଲେ ବି ଦେଖିନାହିଁ । ଜଣେ ସୁବିଚାରକ ଭାବରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ନ ଦେଇ ମୋଟେ ରହିପାରୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ନ ଦେଲେ ସମ୍ଭବତଃ ଧନ୍ୟବାଦ ମୂଲ୍ୟବୋଧର ଅଭାବ ରହିଯିବ ।
କାହାଣୀଟିକୁ ଏହିଠାରେ ଶେଷକରି ବେତାଳ ରାଜା ବିକ୍ରମାଦିତ୍ୟଙ୍କୁ ପଚାରିଲା, ହେ ରାଜନ, ଏବେ ମୋ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଦେଇ ନପାରିଲେ ତୁମ ସ୍କନ୍ଧରୁ ଶିର ଛେଦ ହେବ । ତା’ପରେ ବେତାଳ ପ୍ରଶ୍ନକଲା – ହେ ରାଜନ, ଏଥର ଆପଣ ବିଚାରକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ କୁହନ୍ତୁ ଯେ, ଯେଉଁ ଯୁବରାଜ ନିଜର ଜୀବନକୁ ତୁଚ୍ଛ ମନେକରି ଦେବକୀଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଦୁର୍ଗମପଥ ଅତିକ୍ରମ କରି ପାଗଳ ପରାଏ ପ୍ରବେଶ କରିଥିଲେ ଯାଇ ଠିକଣା ସ୍ଥାନରେ । ସେହି ଦେବକୀକୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ, କିନ୍ତୁ ଯୁବରାଜଙ୍କର ଅତର୍କିତ ଭାବରେ ଏପରି ପରିବର୍ତ୍ତନର କାରଣ କ’ଣ ହେଇପାରେ? ଯୁବରାଜ କାହିଁକି କହିଲେ ଯେ ତାନ୍ତ୍ରିକ ସେ ଦେବକୀର ଉପଯୁକ୍ତ ପାତ୍ର?
