ଗୁପ୍ତ କହିଲେ “ଭଲ ଅଛି । ମୋର ରୋଗ ତ ମୋତେ କିଛି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଉ ନଥିଲା, ଆପଣ ବିଚକ୍ଷଣ ବୈଦ୍ୟ ବୋଲି ଲୁଚି ରହିଥିବା ରୋଗ ଧରି ପାରିଲେ । ଚିକିତ୍ସାରେ ସେ ରୋଗ କେତେ ମାତ୍ରାରେ ଭଲ ହେଉଛି, ସେକଥା ସିନା ଆପଣ ବୁଝିପାରିବେ! ମୁଁ ତ ରୋଗଟି ଅନୁଭବ କରୁନଥିଲି, କେତେଦୂର ତାହା ଭଲ ହେଲା କି ନହେଲା, ସେକଥା ମୁଁ କିପରି ବୁଝିବି?”
ବୈଦ୍ୟ କ’ଣ ଗୋଟେ କହିବେ କହିବେ ବୋଲି କିଛି କହିପାରିଲେ ନାହିଁ । ଅନେକ ସମୟ ସେଠାରେ ବସିରହି ସେ ଚାଲିଗଲେ । ସେହିପରି ଆହୁରି କେତେଥର ମଧ୍ୟ ହେଲା ।
ମାସକ ପରେ ବୈଦ୍ୟ କହିଲେ, “ଆଜ୍ଞା, ବର୍ଷେ ତ ବହୁତ ଡେରି ଅଛି । କୌଣସି ମତେ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋତେ ଆଠ ହଜାର ଟଙ୍କା ଦିଅନ୍ତୁ ।”
ଗୁପ୍ତ ପଚାରିଲେ “ବୈଦ୍ୟଜୀ, ମୁଁ କ’ଣ ଦେବାର ଥିଲେ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ? ମୁଁ ଦେଇ ପାରିବି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଆପଣଙ୍କର କ’ଣ ଏପରି ବିଶେଷ ଦରକାର?”
ବୈଦ୍ୟ କହିଲେ “ମୋ ଝିଅକୁ ମୁଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଯୌତୁକ ଦେଇପାରି ନଥିଲି ବୋଲି ସେ ଆଜୀବନ ଗଞ୍ଜଣା ସହୁଛି । ତା’ ଆଖିର ଲୁହ ମୁଁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସହି ଆସିଛି, କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ତା’ ଝିଅର ବାହାଘର ବଅସ ହେଲାଣି । ବରପକ୍ଷ ଆଠ ହଜାର ଟଙ୍କା ଯୌତୁକ ଚାହାଁନ୍ତି । ବାହାଘର ଖର୍ଚ୍ଚ ତୁଲାଇବା ଭଳି ଅର୍ଥ ମୋର ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଯୌତୁକ ଖର୍ଚ୍ଚ ନାହିଁ ।”
ଗୁପ୍ତ ତ ବୈଦ୍ୟଙ୍କ ନାତୁଣୀକୁ ଭଲଭାବେ ଜାଣିଥିଲେ । କାରଣ ସେ ଗୁପ୍ତଙ୍କ ଗାଁରେ ବୈଦ୍ୟଙ୍କର ଜଣେ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଘରେ ରହି ଚାଟଶାଳୀରେ ପଢୁଥିଲା । ସେ ଝିଅଟିର ସ୍ୱଭାବ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭଲ ।
ଗୁପ୍ତ କହିଲେ, “ବୈଦ୍ୟଜୀ, ଯୌତୁକ ପ୍ରଥାକୁ ମୁଁ ଘୃଣା କରେ । ମୋର ଟଙ୍କା ଥିଲେ ବି ସେଥିରେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବା ନିମନ୍ତେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଦେଇ ନଥାନ୍ତି ।”
ବୈଦ୍ୟ ପଚାରିଲେ “କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏବେ କ’ଣ କରିବି? ମୋ ନାତୁଣୀର ବାହାଘର…”
ଗୁପ୍ତ କହିଲେ “ଶୁଣନ୍ତୁ । ଆପଣ ମୋ ସିରସ୍ତାରେ ଥିବା ସୁଧୀରକୁ ତ ଜାଣନ୍ତି?”
ବୈଦ୍ୟ କହିଲେ “ହଁ ଆଜ୍ଞା । ଆପଣଙ୍କ ଦେହ ଖରାପ ହେବା ବେଳେ ମୋତେ ତ ସେ ଡାକିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ ।”
