ସଙ୍ଗମ ରାଜପ୍ରାସାଦଠାରୁ ବହୁତ ଦୂରରେ ଗୋଟିଏ ଘଞ୍ଚ ଅରଣ୍ୟ ଥିଲା । ସେହି ଅରଣ୍ୟରେ ବହୁ ସଂଖ୍ୟକ ବ୍ୟାଘ୍ର, ହସ୍ତୀ, ସିଂହ, ବାର୍ହା, ମୃଗ, ଶୃଗାଳ ଆଦି ବହୁତ ହିଂସ୍ରଜୀବ ବାସ କରୁଥାଆନ୍ତି । ହଠାତ୍ ସେହି ଅରଣ୍ୟରେ ପଶୁମାନଙ୍କର ଖାଇବା ଲାଗି ଖାଦ୍ୟ ସଙ୍କଟ ଦେଖାଦେଲା । ପଶୁପକ୍ଷୀମାନେ ସେହି ଅରଣ୍ୟରେ ବାସ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳ ହେଲେ ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ବାହାରକୁ ପଳାଇ ଯାଆନ୍ତି ଓ ସନ୍ଧ୍ୟାହେଲେ ଖାଇ ପିଇ ସେହି ଅରଣ୍ୟରେ ଆସି ରହନ୍ତି ।
ଦିନକର ଘଟଣା । ସେହି ଅରଣ୍ୟରେ ବାସ କରୁଥାଏ ଗୋଟିଏ ଚଣ୍ଡରବ ନାମକ ଏକ ଶୃଗାଳ । ଦିନକର କଥା, ଅରଣ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଖାଇବାକୁ ନିଜର ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣ କରିବାକୁ ଯାଇ ଏକ ଗ୍ରାମରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଆନ୍ତେ ଗ୍ରାମରେ ଥିଲେ ଅନେକ କୁକୁର । କୁକୁରମାନେ ତ ଶୃଗାଳକୁ ଦେଖିଲେ ଆଉ କି ଛାଡ଼ନ୍ତି ତାକୁ । ଶୃଗାଳକୁ ଦେଖି ଗୁଡାଏ କୁକୁର ମଧ୍ୟ ଶୃଗାଳ ପଛରେ ଧାଇଁବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଏହାପରେ ବିଚରା ଶୃଗାଳ ପ୍ରାଣ ଭୟରେ ଗ୍ରାମରେ ଥିବା ଏକ ଧୋବା ଘର ଆଡ଼କୁ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏଥର ଶୃଗାଳ ଭାଗ୍ୟ ବଦଳି ଗଲା ପ୍ରାୟ । ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ଧାଉଁଥିବା ବେଳେ ଅଜାଣତରେ ଧୋବାଘର ଥିବା ନୀଳକୁଣ୍ଡରେ ଗଳି ପଡ଼ିଲା ।
ଶୃଗାଳ ନୀଳକୁଣ୍ଡରେ ଗଳି ପଡ଼ିବାରୁ ତା’ ଶରୀର ତମାମ ନୀଳ ବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା । କ’ଣ କରିବ ବିଚରା ସେମିତି ନୀଳ ରଙ୍ଗ ହୋଇ ଯେତେବେଳେ ଜଙ୍ଗଲ ଆଡ଼କୁ ଧାଇଁ ଆସିଲା କୁକୁରମାନେ ଏପରି ଏକ ଅଦ୍ଭୂତ ଜୀବକୁଦେଖି କୁଆଡ଼େ ଗଲା ସେ ଶୃଗାଳ! ତାକୁ ଏଣେ ତେଣେ ଖୋଜିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
