ଏକଦା ଜଣେ ଲୋକର ସ୍ତ୍ରୀ ମରିଯିବାପରେ ସେ ଦ୍ୱିତୀୟ ବିବାହ କଲା । ତାର ଦ୍ୱିତୀୟ ସ୍ତ୍ରୀ ଜଣଙ୍କ ଖୁବ୍ ଗର୍ବୀ ତଥା ଅହଂକାରୀ ପ୍ରକୃତିର ଥିଲା । ସେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟିର ବି ତା’ ଆଗସ୍ୱାମୀର ଦୁଇଟି ଝିଅ ଥିଲେ ଏବଂ ସେମାନେ ତାଙ୍କ ମା ପ୍ରକୃତିର ଥିଲେ । ଏହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣଙ୍କର ଆଗ ସ୍ତ୍ରୀର ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଝିଅ ମଧ୍ୟ ଥିଲା । ସେ ମଧ୍ୟ ତା ମା ପରି ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଓ ଶାନ୍ତଶିଷ୍ଟ ସ୍ୱଭାବର ଥିଲା ।
କିଛି ଦିନପରେ ଏଇ ଛୋଟ ଝିଅଟିର ସାବତମା’ର ଅସଲ ରୂପ ପ୍ରକାଶ ପାଇଲା । ଝିଅଟିର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଆଉ ସୁନ୍ଦର ଗୁଣକୁ ତା ସାବତମା’ ଓ ସାବତ ଭଉଣୀମାନେ ଆଦୌ ସହ୍ୟ କରିପାରୁନଥିଲେ । ତେଣୁ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଏଇ ଝିଅଟିକୁ ଘୃଣା କରୁଥିଲେ । ସାବତ ମା ଝିଅଟିକୁ ବାସନ ମାଜିବା ତଥା ସେମାନଙ୍କର ଶୋଇବାଘର ଓଳାଇବା, ଚୁଲିରୁ ପାଉଁଶ କାଢିବା ପ୍ରଭୃତି କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଉଥିଲେ । ତାର ସାବତ ଭଉଣୀମାନେ ପୂରାଦେହକୁ ଦେଖି ପାରୁଥିବା ଆରିସି ଲାଗିଥିବା ସୁନ୍ଦର ଘରେ ସୁନ୍ଦର ଶେଯରେ ଶୋଉଥିବା ବେଳେ ତାକୁ ନଡା ବିଛା ହୋଇଥିବା ଅପରିଷ୍କାର ଘରେ ଶୋଇବାକୁ ଦେଉଥିଲେ ।
ଏଇ ନିରୀହ ଝିଅଟି ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ସେସବୁ ସହ୍ୟ କରୁଥିଲା ଏବଂ ତା ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ବିଷୟରେ ବାପାକୁ କିଛି ବି କହିବାକୁ ସେ ଆଦୌ ସାହସ କରିପାରୁନଥିଲା କାରଣ ବାପା ତାର ନୂଆ ସ୍ତ୍ରୀ ଭୟରେ ତାକୁ ଗାଳିଦେବ ବୋଲି । ଝିଅଟି କାମ କରି କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲେ ରୋଷେଇ ଘରର କୋଣରେ ଗଦା ହୋଇଥିବା ପାଉଁଶ ଓ ଅଙ୍ଗାରଗଦା ଉପରେ ମନ ଦୁଃଖରେ ବସେ । ସେଇଥିପାଇଁ ତାକୁ ସେମାନେ ଅଙ୍ଗାରବାଳା ବୋଲି ଡାକୁଥିଲେ । ତାର ସାବତ ବଡ ଦୁଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ସାନ ଭଉଣୀଟି ତା ବଡ ଭଉଣୀ ଭଳି କ୍ରୂର ଆଉ ନିଷ୍ଠୁର ନଥିବାରୁ ସେ ଏ ଛୋଟ ଝିଅଟିକୁ ଲାବଣ୍ୟମୟୀ ବୋଲି ଡାକୁଥିଲା । ଲାବଣ୍ୟମୟୀ ଚିରା ଓ ମଇଳା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୂଲ୍ୟବାନ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଥିବା ତା ଭଉଣୀମାନଙ୍କଠାରୁ ସେ ଅତ୍ୟଧିକ ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଉଥିଲା ।
