ଏ ଦେଶରେ ଦେବତା ମାନଙ୍କର ଅବତାର ଗ୍ରହଣ ହେବା କଥା ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଭାରତ ଦେଶକୁ ଦେବ ଭୂମି ଭାରତ ବର୍ଷ କହନ୍ତି । ଏହି ଭାରତ ଦେଶରେ କାଶୀ ନାମକ ଏକ ସହର ଥିଲା । ହିନ୍ଦୁ ମାନଙ୍କ ଲାଗି ତାହା ଥିଲା ତୀର୍ଥ ଭୂମି । କାଶୀ ନଗରରେ ହଜାର ହଜାର ମଠ ମନ୍ଦିର ଥିଲା । ଯାତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ଲାଗି ଭାରତର ଧନାଢ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ମାନେ ବଡ ବଡ ଧର୍ମଶାଳା ମାନ ନିର୍ମାଣ କରିଥିଲେ । ସେହିଠାରେ ଯାଇ ଦୂର ଦୂରାନ୍ତରରୁ ଆସୁଥିବା ତୀର୍ଥଯାତ୍ରୀ ମାନେ ବିଶ୍ରାମ ନେଉଥିଲେ ।
କାଶୀ ଥିଲା ବଡ ନଗର । ବହୁ ମଠ ମନ୍ଦିରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ । ସେଥିଲାଗି ସେହି ନଗରରେ ଶହ ଶହ ପାଠଶାଳା ଗଢି ଉଠିଥିଲା ।
ସେହି କାଶୀ ନଗ୍ରରେ ମଥୁରା ନଗ୍ରରୁ ଜଣେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପିଲା ଆସି ସେହି ପାଠଶାଳାରେ ପାଠ ପଢିଲା । ଆଉ ମଧ୍ୟ ସେହି କାଶୀ ନଗରର ଅନତୀ ଦୂରରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପଲ୍ଲୀ ଗ୍ରାମ ଥିଲା । ସେହି ଗ୍ରାମରେ ଜଣେ ଧନୀକ ଜମିଦାର ଥିଲେ । ଧନ ସଂପଦରେ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ବଳି ଆଉ ଦ୍ୱିତୀୟ ବ୍ୟକ୍ତି କେହି ନଥିଲେ । ସେ ଘୋଷଣା କଲେ ଯେ ମୋର ମନ ବାଂଛା ପୂରଣ ନିମନ୍ତେ ମୋର ମାନସିକ ଅଛି । ଯେକୌଣସି ଏକ ପର୍ବ ଦିନରେ ମୁଁ ଲକ୍ଷାଧିକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ କରିବି ।
ସେହି ଶୁଭ ଦିବସ ଆସିଲା । ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ଦାନ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ । ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ଯେ କୌଣସି ବ୍ରାହ୍ମଣ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରରେ ପହଁଚନ୍ତି ସେହି ଧନୀକ ବ୍ୟକ୍ତି ତାକୁ ଗୋଟିଏ ସୁବର୍ଣ୍ଣର ମୋହର ଦାନ କରନ୍ତି । ଏହି ପରି ଭାବରେ ଦେଶର ସମସ୍ତ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ସମ୍ବାଦ ଯାଇ ପହଁଚିଲା । ପ୍ରତିଦିନ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ମୋହର ଦାନ ନେବା ନିମନ୍ତେ ଶହ ଶହ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାର ଦେଶରେ ପହଁଚି ଦାନ ଆଣିଲେ ।
