ତା’ପରେ ବିଲୁଆ କିଛି ସମୟ ଗୁମ୍ଫାର ଦ୍ୱାର ଦେଶରେଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଲା । ହେଲେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ସନ୍ଧାନ ଜାଣିପାରିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ଅତିଷ୍ଠ ମନରେ ହେ ଗୁମ୍ଫା, ହେ ଗୁମ୍ଫା ବୋଲି କେତେବାର ଡାକ ଛାଡ଼ିବା ପରେ ମଧ୍ୟ ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟରୁ କାହାରି ସ୍ୱର ଶବ୍ଦ ମିଳିଲା ନାହିଁ ।
ଏହାପରେ ବୁଦ୍ଧିଆ ବିଲୁଆ ନିଜର ଚତୁରତା ପ୍ରକାଶ କରି କହିଲା – ହଇରେ ଗୁମ୍ଫା ତୁ କ’ଣ ଏତେ ଶିଘ୍ର, ତୋର ଆଉ ମୋର ହୋଇଥିବା ସର୍ତ୍ତକୁ ଭୁଲିଗଲୁଣି । ମୁଁ ପରା ତୋତେ ବାରମ୍ବାର କହିଥିଲି ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ବାହାରକୁ ଯିବି ଫେରିବା ସମୟରେ ତୋର ଦ୍ୱାରଦେଶରେ ଥାଇ ତୋତେ ଡାକିବି । ଯେତେବେଳେ ତୋଠାରୁ ଉତ୍ତର ପାଇବି ସେତେବେଳେ ଯାଇ ମୁଁ ଭିତରକୁ ଯିବି । ଠିକ୍ ଅଛି ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ତୋତେ ଏତେ ଡାକୁଛି ତୁ ଯେ ମୋ ଡାକ ଶୁଣିଲୁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମୁଁ ଏଠାରୁ ଅନ୍ୟ ଗୁମ୍ଫାକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ତୁ ଏକଲା ଏଠାରେ ରହିଥା ।
ବିଲୁଆର ଏପରି ଚତୁରତାକୁ ସିଂହ ତ ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ । ବରଂ ସେ ଭାବିଲା ଯେ ବିଲୁଆର ଆସିବା ବେଳେ ଗୁମ୍ଫା ବୋଧହୁଏ ତା’ ସହିତରେ କଥା ହୁଏ । ଆଜି ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଏହା ମଧ୍ୟରେ ବସିଥିବାର ଦେଖିଲା ସେଥିଲାଗି ବୋଧହୁଏ ଗୁମ୍ଫା ନୀରବ ରହିଗଲା । ବିଲୁଆକୁ କୌଣସି ଉତ୍ତର ଦେଲା ନାହିଁ । ତାହାହେଲେ ମୁଁ ଗୁମ୍ଫା ହୋଇ ବିଲୁଆକୁ ଡାକ ପକାଇଲେ ବିଲୁଆ ନିଶ୍ଚୟ ଏହା ମଧ୍ୟକୁ ପଶିଆସିବ । ତା’ପରେ ମୁଁ ମାଡ଼ିବସି ମୋର ଭୋଜନ କରିବି ।
