ଏହି ପରି ଭାବନା ରାଜ୍ୟରେ ବୁଲୁ ଥିବା ବେଳେ ହଠାତ୍ ତା’ର କାନରେ ଶିକାରୀ କୁକୁରର ଆୱାଜ୍ ଶୁଭିଲା । ମଇଁଷିର ସବୁ ଭାବନା ହଠାତ୍ କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଗଲା । ବାସ୍ ପ୍ରାଣ ନେଇ ଦୌଡିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ଏତେ ଜୋର୍ରେ ଦୌଡିଲା ଯେ ଶିକାରୀ କୁକୁର ମାନେ ତାର ବହୁତ ପଛରେ ରହି ଗଲେ ।
ଏହି ସମୟରେ ମଇଁଷିର ତେଢା ମେଢା ଶିଙ୍ଘ ଦୁଇଟି ଗୋଟିଏ ଲତାର ବୁଦା ଭିତରେ ଅଟକି ଗଲା । ମଇଁଷି ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କଲା ଲତା ଭିତରୁ ଶିଙ୍ଘ କାଢି ବାହାରକୁ ଆଣିବାକୁ । ଏହି ସମୟରେ ପଛରେ ପଡି ଥିବା ଶିକାରୀ କୁକୁର ମାନେ ସେଠାରେ ପହଁଚି ଗଲେ । ଆଉ କୁକୁର ମାନେ ଦଳବଦ୍ଧ ଭାବେ ଆକ୍ରମଣ କରି ମଇଁଷିର ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଚେହେରାକୁ ରକ୍ତ ରଞ୍ଜିତ କରି ପକାଇଲେ । ଯେଉଁ ଶରୀର ପାଇଁ ସେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉ ଥିଲା, ଯେଉଁ ଶିଙ୍ଘ ପାଇଁ ସେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଅଜସ୍ର ଧନ୍ୟବାଦ ଅର୍ପଣ କରୁ ଥିଲା ସେହି ଶିଙ୍ଘ ହିଁ ତାର ମୃତ୍ୟୁର କାରଣ ହେଲା ।
ମଇଁଷିର ଜ୍ଞାନ ଉଦୟ ହେଲା ଯେ ଯେଉଁ ଗୋଡ ପାଇଁ ସେ ଏତେ ଦୁଃଖିତ ହେଉ ଥିଲା ସେହି ଗୋଡ ହିଁ ତାକୁ ଶେଷରେ ବଂଚାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଯାହାକୁ ନେଇ ସେ ଏତେ ଗର୍ବ କରୁ ଥିଲା ସେହିଁ ତାର ମୃତ୍ୟୁର କାରଣ ହେଲା । ଏଥିରୁ ପ୍ରମାଣିତ ହେଲା ଯେ ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀ ଯାହାକୁ ନେଇ ଏତେ ଗର୍ବ, ଅହଂକାର କରେ ଶେଷରେ ସେ ହିଁ ମୃତ୍ୟୁର କାରଣ ହୁଏ । ବାସ୍ତବରେ ମୁଁ ଯଦି ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ବିଚାର କରି ନେଇ ଥାନ୍ତି ଯେ ସୁନ୍ଦରତା ତା ଭିତରେ ଥାଏ ଯିଏ ନିଜର କାମକୁ ଆସେ । ମୃତ୍ୟୁ ବେଳକୁ ତାର ଜ୍ଞାନ ହେଲା ଯେ – ଅହଂକାର ସବୁ ଅନର୍ଥର ମୂଳ କାରଣ ।
