ସେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଋଷିଙ୍କୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା । କ୍ରମେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ତା’ ମନରେ ଭକ୍ତିଭାବ ଜାତ ହେଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ଋଷି ଆଖି ଖୋଲି ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଓ କହିଲେ, “ରାକ୍ଷସୀ! ତୁ ଗୁଡାଏ ମଣିଷ ମାରିଲୁଣି । ଅବଶ୍ୟ ତୋର ତାହା ପ୍ରକୃତି । କିନ୍ତୁ ତୁ ପଶୁ ନୋହୁଁ ଯେ ଭଲ ମନ୍ଦ ମୋଟେ ବୁଝିପାରୁ ନାହୁଁ । ପଶୁ ମଣିଷ ମାରିଲେ ସେଥିରେ ତା’ର କୌଣସି ପାପ ହୁଏ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତୁ ନବୁଝି ନ ବିଚାର କରି ଅନେକ ନିରୀହ ଲୋକଙ୍କୁ ଖାଇଛୁ । ତୋର ପାପ ହୋଇଛି । ଏଣିକି ରାକ୍ଷସୀ ଜୀବନରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ତୁ ବ୍ରତୀ ହ ।”
ରାକ୍ଷସୀ ପଚାରିଲା “ଋଷିବର! ତାହା କିପରି ସମ୍ଭବ ହେବ?”
ତହୁଁ ସେ ଋଷି କହିଲେ “ଆଗାମୀ କାଲି ଶିବରାତ୍ରୀ । ବର୍ତ୍ତମାନଠୁଁ ତୁ ଆଉ ମଣିଷ ଖାଆନା । ଆଗାମୀ କାଲି ଠିକ୍ ସଂନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ କେହି ଜଣେ ଗଙ୍ଗାଜଳ ଧରି ଯାଉଥିବ । ତା’ଠୁ ଗଙ୍ଗାଜଳ ତକ ନେଇ ପିଇଲେ ଯାଇ ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଏ ରାକ୍ଷସଜନ୍ମରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବୁ ।”
ଏଥୁଅନ୍ତେ ରାକ୍ଷସୀ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । କିନ୍ତୁ ଭୋଖର ଦାଉ ତ ବଡ ଭୀଷଣ । ସେ ପଶୁଟିଏ ପାଇବା ପାଇଁ ବୁଲୁଛି, ଦେଖିଲା ଘୋଡା ଚଢି ଗୋଟାଏ ଲୋକ ଆସୁଛି । ରାକ୍ଷସୀକୁ ଦେଖିପକାଇ ଲୋକଟି ଆହୁରି ଯୋରେ ପଳାଇବାକୁ ବସିବାମାତ୍ରେ ରାକ୍ଷସୀ ତାକୁ ଘୋଡା ଉପରୁ ଟେକି ନେଲା । ଦେଖିଲା, ତା’ ପୋଷାକ ପତ୍ରରେ ତାଜା ରକ୍ତ ।
ରାକ୍ଷସୀ ପଚାରିଲା “କିଏ ତୁମେ?”
ତା’ପରେ ସେ ଲୋକଟି ଉତ୍ତର ଦେଲା “ମୁଁ ଜଣେ ଡାକୁ ।”
ରାକ୍ଷସୀ ପଚାରିଲା “କାହାରକ୍ତ ତୋ ଲୁଗାପଟାରେ ଲାଗିଛି?”
ଡାକୁ କହିଲା “ବରକନ୍ୟା ଯାଉଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କୁ ମାରିପକାଇ ଗହଣା ଓ ଟଙ୍କା ପଇସା ଆଣିଛି । ସେସବୁ ତମେ ନିଅ । ହେଲେ ମୋତେ ଛାଡି ଦିଅ ।”
ରାକ୍ଷସୀ ତା’ ର କଥା ଶୁଣି ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କଲା । ସେଥିରେ ଡାକୁର ଚେତା ବୁଡିଗଲା । ରାକ୍ଷସୀ ତା’କୁ ଖାଇଦେଲା ।
କିନ୍ତୁ ତା’ର କ୍ଷୁଧା ଉପଶମ ହେଲା ନାହିଁ । ଆହୁରି କିଛି ବାଟ ଯାଇ ଆଉ ଗୋଟାଏ ମଣିଷକୁ ସେ ଭେଟିଲା । ରାକ୍ଷସୀକୁ ଦେଖି ସେ ଲୋକଟି ଦୌଡି ପଳାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା, କିନ୍ତୁ ପାରିଲା ନାହିଁ ।”
ରାକ୍ଷସୀ ପଚାରିଲା “ତୁମେ କିଏ?”
“ମୁଁ ରାଜାଙ୍କ ପ୍ରଧାନ ପାଚକ । ମୋତେ ରାଜା ବଣକୁ ନିର୍ବାସନ କରିଛନ୍ତି । ମୋତେ ମାର ନାହିଁ ।” ଏହିଭଳି ସେ ଲୋକଟି ବିନତି କଲା ।
ରାକ୍ଷସୀ ପଚାରିଲା “ରାଜା ତମକୁ କାହିଁକି ନିର୍ବାସନ କଲେ?”
ପାଚକ ବୁଝାଇ କହିଲା “ପଡୋଶୀ ରାଜାଙ୍କ ପ୍ରରୋଚନାରେ ମୁଁ ରାଜାଙ୍କ ଖାଦ୍ୟରେ ବିଷ ମିଶାଉଥିଲି । ମାତ୍ର ଷଡଯନ୍ତ୍ର ଧରାପଡିଗଲା । ତେଣୁ ରାଜା ମୋତେ ନିର୍ବାସନ ଦେଲେ ।”
ରାକ୍ଷସୀ କହିଲା “ରାଜା ଭୁଲ୍ କଲେ ।”
