ପରୀରାଣୀ ସେ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ବ୍ୟବହାରରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ରାଜୁକୁ ଗୋଟିଏ ସ୍ମୃତିସୁଧା ପତ୍ର ଜଙ୍ଗଲରୁ ଛିଡାଇଆଣି ମନ୍ତୁରାଇ ଦେଲେ । ରାଜୁକୁ ସେ ପରୀ କହିଲେ – ଏଇ ପତ୍ର ଖାଇ ତୁ ପାଣି ପିଇଦେବୁ । ଆଉ ଖାଇଲା ବେଳେ ତୁ ମୋତେ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରି ଖାଇବୁ । ତାହେଲେ ଯାଇ ତୋର ସବୁ ପାଠ ମନେରହିବ, ତୁ ଏଥର ତୋ ମାଆ ସହିତ ଚାଲିଯା । ଦରକାର ପଡିଲେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବୁ । ଏହା କହି ସେ ପରୀ ଉପରକୁ ପକ୍ଷଝାଡି ଉଡିଗଲେ । ସେ ଜଙ୍ଗଲର ଘଂଚ ପତ୍ର ଭିତରେ କେଉଁଠି ପରୀ ଛପିଗଲେ ଯେ, ରାଜୁ ତାହା ଆଦୌ ଜାଣିପାରିଲା ନାହିଁ ।
ରାଜୁ ତା’ପରଦିନ ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଗଲା । ଶିକ୍ଷକମାନେ ତାକୁ ଯେଉଁ ପାଠ ପଚାରିଲେ ରାଜୁ ସେ ସବୁ କହିପାରିଲା । ଏହା ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଏକାବେଳେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ଭାବିଲେ, ମନଦେଇ ରାଜୁ ବୋଧେ ଦିନରାତି ପଢୁଛି, ନହିଲେ ସେ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଉତ୍ତର ବା ଦେଇ ପାରୁଛି କେମିତି? ରାଜୁକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ପ୍ରଶଂସା ଗୁଡିକ ମନ ବୋଧ ହେଉଥିଲା । ତେଣୁ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଯାହା ପଢା ହେଉଥିଲା, ସେ ରାଜୁ ସେଗୁଡିକୁ ଭଲଭାବରେ ପଢୁଥିଲା ଓ ଲେଖାଲେଖି ପାଠକୁ ଲେଖୁଥିଲା । ଏହା ଦ୍ୱାରା ରାଜୁ ଶିକ୍ଷକମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଅତିପ୍ରିୟ ଛାତ୍ର ହୋଇପାରିଲା, ଠିକ୍ ସେହିପରି ରାଜୁ ଭଲ ଖେଳୁଥିଲା ଓ ଗୀତ ମଧ୍ୟ ଗାଇ ପାରୁଥିଲା । ସେଥି ପାଇଁ ରାଜୁ ଜିଲ୍ଲାପାଳଙ୍କଠାରୁ ସିଲ୍ ଓ ଅର୍ଥ ପୁରସ୍କାର ବାବଦରେ ପାଇପାରିଲା ।
ତେଣେ ରାଜୁର ସାଙ୍ଗମାନେ ରାଜୁ ଉପରେ ହିଂସାତ୍ମକ ପନ୍ଥା ଅବଲମ୍ବନ କରି ବସିଲେ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଏକଜୁଟ ହୋଇ ଛୁଟି ସମୟରେ ଜଙ୍ଗଲବାଟରେ ଲୁଚିରହିଲେ । ରାଜୁକୁ ମାଡିବସି ତାକୁ ଜୀବନରୁ ମାରିଦେବା ପାଇଁ ସେଠାରେ ତା ସାଙ୍ଗମାନେ ଯୋଜନା କଲେ ।
ସ୍କୁଲ୍ ଛୁଟି ହେଲା । ରାଜୁ ତା ବହି ବସ୍ତାନୀଟି କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ଗୀତ ବୋଲି ଆସୁଥାଏ, ଜଙ୍ଗଲ ଦେଇ ତା ଘରକୁ ଯିବାର ବାଟ, ଏଣେ ସେ ଦୁଷ୍ଟ ଅହଂକାରୀ ସାଙ୍ଗମାନେ ହୁଁ କାର ଶବ୍ଦ ଦେଇ ରାଜୁକୁ ମାଡି ବସିଲେ । ଏକ ସତବରରେ ସେ ଦୁଷ୍ଟ ସାଙ୍ଗ ମାନେ କହିଲେ –
“ଭଲପାଠ ପଢି ଗେହ୍ଲା ଛାତ୍ର ହେବୁ
ଶିକ୍ଷକଙ୍କର,
ନାଚରେ, ଗୀତରେ, ଖେଳରେ ହୋଇବୁ
ଅତିସୁନ୍ଦର,
ଆମକୁ ଶିକ୍ଷକ ଗଧିଆ ବୋଲି କି
ଡାକୁଛନ୍ତି ରେ
ତୋତେ ମାରିଦେଲେ କଂଟା ଚାଲିଯିବ,
ସତ କଥାରେ!”
ସେହି ସମୟରେ ହଠାତ୍ ଗୋଟିଏ ଅଜଗର ସାପ ଗଛଉପରୁ ତଳକୁ ଲମ୍ବିଆସିଲା । ସାପଟି ସେ ଦୁଷ୍ଟ, ବଦମାସ୍ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତାର ଶରୀରରେ ଗୁଡାଇ ପକାଇଲା । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ଦୁଷ୍ଟମାନେ କେବଳ ଭୟରେ ଚିତ୍କାର କରିଉଠିଲେ ।
