ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଚାରି ବଳବାନ ଲୋକ ଯାଇ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କୁ ମାଡି ବସି କାବୁ କଲେ ଓ ତାଙ୍କ ପିଠିରେ ଶାହ୍ଜାଦୀଙ୍କ ନାମ ଲେଖିଦେଲେ । ରାଜପୁତ୍ର ଉଠି ବସି ଆଉ କୁଆଡେ ନ ଅନାଇ ନିଜ ଶିବୀରକୁ ପଳେଇଗଲେ ।
ନବାବ୍ ଶାହ୍ଜାଦୀଙ୍କୁ କହିଲେ, “ଝିଅ, ତୁ ଆଉ କିଛି ଅନ୍ୟାୟ ମାର୍ଗରେ ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କୁ ହରାଇ ନାହୁଁ ତ?”
ଶାହ୍ଜାଦୀ ଜବାବ୍ ଦେଲେ “ନା, ନା, ଅନ୍ୟାୟ କ’ଣ?” କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ମନରେ ସୁଖ ନଥାଏ । ସେ ଯେ ଅନ୍ୟାୟ କରିଛନ୍ତି, ସେକଥା ତ ତାଙ୍କୁ ଆଉ ଅଜଣା ନଥିଲା!
ଏହା ପରେ ଆଉ କୌଣସି ପ୍ରାର୍ଥୀ ସେହି ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପାଇଁ ଆସିଲେ ନାହିଁ । ରାଜପୁତ୍ରଙ୍କୁ ପ୍ରବଂଚନା କରି ହରାଇଥିବା ହେତୁ ଶାହ୍ଜାଦୀ ବି ଅନେକ ସମୟ ବିମର୍ଷ ରହୁଥାନ୍ତି । ସଖିମାନଙ୍କ ସହ ଉଦ୍ୟାନରେ ସେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି ।
ଦିନେ ଉଦ୍ୟାନର ଗୋଟାଏ କୋଣରେ ଜଣେ ବୁଢା ବସିଥିବାର ସେମାନେ ଦେଖିଲେ । ବୁଢା ତା’ ଆଗରେ ଗୁଡାଏ ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ହୀରାଖଣ୍ଡ ଠୁଳ କରିଥାଏ ।
କୌତୁହଳୀ ଶାହ୍ଜାଦୀ ସେହି ବୁଢା ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲେ, “ଏସବୁ କ’ଣ ବିକିବ?”
ବୁଢା କହିଲା “ନା, ମୋତେ ଯିଏ ବିଭା ହେବ, ତାକୁ ମୁଁ ଏସବୁ ଦେବି ।”
ସମସ୍ତେ ହସି ଉଠିଲେ । ବୁଢା! ତମର ପୁଣି ଏ ଅବସ୍ଥାରେ ବିଭା ହେବାକୁ ସଉକ୍ କାହିଁକି ହେଲା?”
“ସଉକ୍ ହେଲା ସଉକ୍! ତମକୁ କିଏ ବାଧ୍ୟ କରୁଛି? ବିଭା ବୋଇଲେ ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ । ଖାଲି ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଥରେ ଘୋଡାରେ ଚଢି ଏ ଗଛ ଚାରିପଟେ ବୁଲି ଆସିବାକୁ ହେବ । ମୋ କାଜୀ ଏଇଠି ଅଛନ୍ତି । ସିଏ ବାହା କରାଇ ଦେବେ । ଘୋଡାଚଢା ପରେ ପୁଣି ବାହାଘର ବିଧିବଦ୍ଧ ଭାବରେ ରଦ୍ଦ କରିଦେବେ ।”
ଶାହ୍ଜାଦୀ ତାଙ୍କ ସଖିମାନଙ୍କୁ କହିଲେ, “କିଏ ରାଜି ଅଛ?” ସମସ୍ତେ ରାଜି ଥିଲେ । ଏହା ମଜା ଲାଗୁଥିଲା । ପୁଣି ଏତେ ହୀରା ମିଳିବ!
ଜଣେ ସେଉଠୁ ବାହାରି ପଡିଲେ । କାଜୀ ବୁଢା ପଛରେ ବସିଥିଲେ । ବାହାଘର କରେଇ ଦେଲେ । ବୁଢା କୌଣସି ମତେ ଘୋଡାରେ ଚଢିଲା । ମୁହୂର୍ତ୍ତକର ପତ୍ନୀ ତା’ ପାଖରେ ବସିଲା । ଗଛ ଚାରିପଟେ ଥରେ ବୁଲି ଆସି ବୁଢା କହିଲା, “ତାଲାକ୍!” କାଜୀ ବି କହିଦେଲେ, “ବାହାଘର ରଦ୍ଦ ହେଲା ।” ହୀରାତକ ଝିଅଟିକୁ ମିଳିଗଲା ।
ପରଦିନ ଦେଖିବା ବେଳକୁ ବୁଢା ପୁଣି ପୁଳାଏ ହୀରା ଧରି ସେଠାରେ ବସିଛି । ସେଦିନ ଆଉ ଜଣେ ସଖି ବୁଢାକୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ପାଇଁ ବିଭା ହୋଇ ହୀରାତକ ପାଇଲା । ଚାରିଦିନରେ ଚାରି ସଖି ଏମିତି ଲାଭବାନ୍ ହେଲେ ।
ପଂଚମଦିନ ଶାହ୍ଜାଦୀ ଏକୁଟିଆ ସେହି ଉଦ୍ୟାନ ଭିତରକୁ ଯାଇ ଦେଖିବା ବେଳକୁ ସବୁଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ହୀରା ସେହିଦିନ ପାଇଁ ରହିଛି । ଆଖପାଖରେ କେହିବି ନଥିଲେ । ଶାହ୍ଜାଦୀ କହିଲେ, “ଆସ । ମୁଁ ଆଜି ତମକୁ ବିଭା ହେବି ।”
କାଜୀ ବିଭା କରାଇ ଦେଲେ । ଦୁହେଁ ଘୋଡାରେ ଚଢିଲେ । ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ଭିତରେ ବୁଢା ଘୋଡା ଝପଟାଇ ଉଦ୍ୟାନ ଟପି ବିଜୁଳି ବେଗରେ ଯାଇ ନିଜ ଶିବୀରରେ ପହଁଚିଲା ।
ରାଜକୁମାରୀ ଲଜ୍ଜା ଓ ବିସ୍ମୟରେ ପଚାରିଲେ, “ଇଏ କ’ଣ?”
“ତମକୁ ତାଲାକ୍ ଦେବାର ଇଚ୍ଛା ମୋର ନାହିଁ । ମୁଁ ବିଧିବଦ୍ଧ ଭାବରେ ବିବାହ କରିଛି । ଆଜିଠାରୁ ତମେ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ରହିଲ ।” ଏହି ଉତ୍ତର ଦେଇ ବୁଢା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ତା’ର ମିଛ ଦାଢୀ ଖୋଲି ଦେଲା । ମୁହଁରୁ ରଙ୍ଗ ଉଠାଇ ଦେଲା । ଦେଖିବା ବେଳକୁ ସେ ସେହି ରାଜପୁତ୍ର ।
ଏଣେ ଶାହ୍ଜାଦୀଙ୍କ ମନରେ ଉଲ୍ଲାସ ଫିଟି ଉଠିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ତାହା ନ ଦେଖାଇ କହିଲେ, “ତମେ ମୋତେ ଦଗାଦେଇ ବିଭା ହୋଇଛ!”
ରାଜପୁତ୍ର ପଚାରିଲେ “ତମେ ମୋତେ ଦଗା ଦେଇ ସେଦିନ ହରାଇ ନଥିଲ?”
ଶାହ୍ଜାଦୀ ଆଉ କିଛିବି ଉତ୍ତର ଦେଇ ପାରିଲେ ନାହିଁ । ରାଜପୁତ୍ର ପୁଣି କହିଲେ, “ମୋ ପିଠିରେ ତମ ନାମ ଲେଖାଇବାର କିଛିବି ଦରକାର ନଥିଲା । ମୋ ହୃଦୟରେ ତମେ ରହିଛ ।” ଏକଥା ଶୁଣି ଶାହ୍ଜାଦୀ ଲଜ୍ଜାରେ ତାଙ୍କ ମୁହଁ ତଳକୁ କଲେ ।
ରାଜପୁତ୍ର ନବାବ୍ଙ୍କ ପାଖକୁ ସମ୍ବାଦ ପଠାଇଲେ । ନବାବ୍ ନିଜେ ଆସି ଉଭୟଙ୍କୁ ପ୍ରାସାଦକୁ ନେଇଗଲେ । ତାଙ୍କ ଆନନ୍ଦର କୌଣସି ସୀମା ନଥାଏ । ମହାସମାରୋହରେ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ଭାବରେ ବିବାହ ଉତ୍ସବ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହେଲା ।
