ପୁରସ୍ତମପୁର ନାମରେ ଗାଆଁଟିଏ । ଆଉ ସେ ପୁରସ୍ତମପୁର ଗାଆଁରେ କୁବେର ନାୟକ ନାମରେ ଜଣେ ଯୁବକ, ନିହାତି ଗରିବ, ବିଧବା ମାଆଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ । ତା’ ବାପ ମରିଯିବା ପରେ ମାଆ ପର ଘରେ ଦୁଃଖ କରି ଖୁବ୍ ଆଦର ଯତ୍ନରେ କୁବେରକୁ ପାଳି ପୋଷି ବଡ କରିଥିଲେ । ନିଜେ ପରିଶ୍ରମ କରି କୁବେରକୁ ଯଥାସମ୍ଭବ ସୁଖି ରଖିବାପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି ମାଆ । ତେଣୁ ମାଆ ଅତି ଗେହ୍ଲା କରିଥା’ନ୍ତି ପୁଅକୁ, କଥାରେ କହନ୍ତି – ଅତି ଗେହ୍ଲା ପୁଅ ମନମୋଟିଆ ଆଉ ଅତି ଗେହ୍ଲା ଝିଅ ଦାଣ୍ଡରେ ଠିଆ । ପୁଅ ଝିଅଙ୍କ ପ୍ରତି ଅନ୍ତରରେ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରିବା ଭଲ । କାରଣ ସମସ୍ତ ସ୍ନେହ ଆଦର ସେମାନଙ୍କ ଗୋଚରରେ ହେଲେ ସ୍ୱାଭାବିକ ସେମାନେ ମନମୋଟିଆ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ତ ସେ କୁବେର ଉପରେ କୌଣସି ଦାୟିତ୍ୱ ନଥାଏ । ତେଣୁ କୁବେର ଖାଲି ଏଣେ ତେଣେ ବୁଲାବୁଲି କରିବା, ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହିତ ଗପସପ ଖେଳ କସରତରେ ହିଁ ସବୁ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରେ ।
କ୍ରମେ ସେ କୁବେର ମାଆର ବୟସ ଅଧିକ ହେବାରୁ ସେ ଆଉ ପୂର୍ବଭଳି କାମ କିମ୍ବା ଶ୍ରମ କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ଶେଷରେ ସେ ମାଆ ତାଙ୍କ ପୁଅ କୁବେରକୁ ବୁଝାଇଲେ କର୍ମମୟ ଦୁନିଆରେ କର୍ମ ନକଲେ ଖାଇବାକୁ ଆଦୌ ମିଳିବ ନାହିଁ । ତା’ପରେ ତୁ ତୋର ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ଦେଖେ ସେମାନେ କୌଣସି ନା କୌଣସି କାମ ଧନ୍ଦା କରୁଛନ୍ତି । କୁବେର ତା’ ମାଆର କଥାକୁ ମନ ଦେଇ ଶୁଣିଲା । ଚିନ୍ତା କଲା ମାଆ ତା’ର ଯାହା ବି କହୁଛନ୍ତି, ସବୁ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି । ତା’ପରେ କୁବେର ଦେଖିଲା ତା’ବୟସର ଯୁବକମାନେ କିଛି ନା କିଛି କାମ ଅବଶ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, କିଏ ବ୍ୟବସାୟ କରୁଛି ତ କିଏ ବିଲ ବାଡିରେ ତା’ ବାପାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛି । କିଏ ପୁଣି ଜମିଦାର ଘରେ ଚାକିରି କରିଛି । କିଏ ପୁଣି ଖଣି ଖାଦାନରେ କାମ କରୁଛି । ତେଣୁ କୁବେର ସ୍ଥିର କଲା ସେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି କାମ ଧନ୍ଦା କରିବ । ଧନ ଉପାର୍ଜନ ବି କରିବ । ଶେଷରେ ସେ କୁବେର ତା’ ମାଆଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଏକ ଶୁଭଦିନ ନିର୍ଘଂଟ କରି ଗାଆଁ ଛାଡି ବାହାରକୁ କାମଧନ୍ଦା କରିବାକୁ ଚାଲିଗଲା । କାଳେ ମାଆ ମନ ଦୁଃଖ କରିବ, ଯେଉଁଦିନ ଗଲା ସେଦିନ ମାଆକୁ କିଛି ବି କହିଲା ନାହିଁ ସେ କୁବେର ।
