“ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ଯାହା ସୌଭାଗ୍ୟ, ଆଉ ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ତାହା ଅଭିଶାପ ହୋଇପାରେ ।” ଏହା କହି ବିରୂପ ସେଠାରୁ ବାହାରିଗଲା ।
ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଖବର ଆସି ପହଁଚିଲା ଯେ, ରାଜକୁମାର ଜୟଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ବୋଇତ ଝଡରେ ଦିଗଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ସୁମାତ୍ରା ଉପକୁଳକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା । ସେ ଏବେ ଆସି ପହଁଚିଛନ୍ତି । କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ, ଜୟଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ସବୁ ଜଣାଇ ସେଠାକୁ ଅଣାଗଲା ଓ ତିନିମାସ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାର ରାତିକ ପୂର୍ବରୁ କାଂଚନଙ୍କ ସହ ତାଙ୍କ ବିବାହ ସମାହିତ ହେଲା ।
ରାଜ୍ୟବ୍ୟାପି ଆନନ୍ଦ ଉତ୍ସବ ଭିତରେ ଅନ୍ୟପାଣିପ୍ରାର୍ଥୀ ରାଜକୁମାରମାନେ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ବିଦାୟ ନେଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ । ସମ୍ଭବତଃ ରାଜକୁମାରୀଙ୍କୁ ବିରୂପ ସହିତ ବିଭା କରାଇବା ନିମନ୍ତେ ଯେଉଁ ମନ୍ତ୍ରଣା ସେମାନେ କରୁଥିଲେ, ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ନିଜେ ନିଜେ ଲଜ୍ଜିତ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ । ଏଣେ କଳିଙ୍ଗର ରାଜକୁମାରଙ୍କ ଭଳି ବୀର ଓ ପ୍ରତିପତିଶାଳୀ ବରପାତ୍ରଙ୍କୁ ବିରୋଧ କରିବା ଅର୍ଥ ନିଜର ଅନିଷ୍ଟ ଡାକି ଆଣିବା ବୋଲି ସେମାନେ ବୁଝୁଥିଲେ ।
ଏଣେ ବିରୂପ ଯେପରି ଆଜୀବନ ଭଲରେ ଚଳିବ, ରାଜା ସେ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ଦେଲେ ।
ବେତାଳ ତା’ କାହାଣୀଟି ଏଇଠି ଶେଷ କରି ସେ ହଠାତ୍ ନିଜ କଣ୍ଠସ୍ୱର ତୀବ୍ର କରି ବିକ୍ରମାର୍କଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା, “ରାଜା! ବିରୂପ ଭିନ୍ନ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଆସିଥିଲା ଓ ତାହା ପୂରଣ ହୋଇଛି ବୋଲି କହିବା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ବୁଝାଉଥିଲା? ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ଯାହା ସୌଭାଗ୍ୟ, ଆଉଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ତାହା ଅଭିଶାପ ବୋଲି ସେ ଏପରି କହିବାର ଅର୍ଥ କ’ଣ? ରାଜା! ପାରିଲେ ମୋ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦିଅ । ଉତ୍ତର ଦେବାର ଶକ୍ତିଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ମଧ୍ୟ ଯଦି ତମେ ନିରବ ରହିବ, ତେବେ ତମ ଶୀର ସ୍କନ୍ଧଚ୍ୟୁତ ହେବ ।”
ତିଳେ ବି ବିଳମ୍ବ ନକରି ରାଜା ବିକ୍ରମାର୍କ ଉତ୍ତର ଦେଲେ, “ବିରୂପର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ ଥିଲା ମୃତ୍ୟୁ ଭାଗ୍ୟର ଅନ୍ୱେଷଣ । ସେ ଅସୀ-ବଳୟ ଦେଖି ବୁଝିଲା, ଯଦି ଆଶୁ ମୃତ୍ୟୁ ତା ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ, ତେବେ ସେ ଭାଗ୍ୟ ବରଣ କରିବା ସକାଶେ ଏହା ହିଁ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୁଯୋଗ । ସେ ଲମ୍ପ ଦେଲା, କିନ୍ତୁ ମଲା ନାହିଁ । ସେ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କଲା ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ପାଇଁ ତାର ସମୟ ହୋଇ ନାହିଁ । ଦ୍ୱିତୀୟ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମଧ୍ୟ ସହଜ । ସେ କାଂଚନକୁ ବିଭା ହେଲେ ଲୋକହସା ହେବ । ସିଏ କିଏ, ଆଉ ରାଜ୍ୟ ଶାସନ କିଏ! ପୁଣି ରାଜକୁମାରମାନେ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ତା’ ପ୍ରତି ଥଟ୍ଟା ପରିହାସର ସୂତ୍ରପାତ କରିଥିଲେ । ସେପରି ଜୀବନ ଅଭିଶାପ ଛଡା ଆଉ କ’ଣ ବା ହୋଇପାରେ? ବିରୂପ ସିନା ଦେଖିବାକୁ ବିକଳାଙ୍ଗ ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେ ବୋକା ନଥିଲା । ତା’ର ବିବେକ ବୋଧ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା । ତା’ର ଭାଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ ଭଲ ବୋଲି କହିବାକୁ ହେବ । ସାହସ-ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବା ଯୋଗୁଁ ସେ ଆଜୀବନ ଆରାମ୍ରେ ରହିବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ରାଜା କରିଦେଲେ ।”
ରାଜାଙ୍କର ଏପ୍ରକାର ଉତ୍ତର ପ୍ରଦାନ ଶେଷ ହେବା ମାତ୍ରେ ଶବ ସହ ଶବସ୍ଥିତ ବେତାଳ ମଧ୍ୟ
ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରୁ ଖସି ପୁନର୍ବାର ସେ ବୃକ୍ଷ ଡାଳରେ ଯାଇ ଝୁଲିପଡିଲା ।
