ରାଜା କୃଷ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଫୁଲ ବଗିଚାରେ ଗୋଟିଏ ଖାଲ ହୋଇ ଥିବାରୁ ଦିନେ ରାଜା ଦୁଇ ଜଣ ମାଳିକୁ ଡାକି ଗୋଟିଏ ଜାଗା ଦେଖାଇ ଦେଇ କହିଲେ – ତୁମ୍ଭେ ମାନେ ଏହି ଜାଗାଟିରୁ ମାଟି ନେଇ ସେଠି ଯେଉଁ ଖାଲଟି ଅଛି ତାକୁ ପୋତି ଦେଇ ସମାନ କରି ଦିଅ । ବଗିଚାରେ ଯେପରି କୌଣସି ଖାଲ ନରହେ । ରାଜା ଏହା କହି ଚାଲି ଗଲେ । ମାଳି ଦୁଇ ଜଣ ମାଟି କାଢି ଖାଲଟିରେ ପକାଇଲେ ।
ରାଜା ମାଳି ମାନଙ୍କୁ କାମ ବରାଦ କରି ଥିବା ବେଳେ ଗୋପାଳ ସେପଟରେ ଥାଇ ସବୁ ଶୁଣୁ ଥାଏ । ରାଜା ଚାଲିଯିବାର କିଛି ସମୟ ପରେ ଗୋପାଳ ଯାଇ ସେହି ବଗିଚା ଭିତରେ ପହଁଚିଲା । ମାଳି ଦୁହେଁ ଗୋପାଳକୁ ଦେଖି ଯୁହାର ହୋଇ ପଚାରିଲେ – ଗୋପାଳ ବାବୁ ରାଜା ତ ଆମ୍ଭକୁ କହି ଗଲେ ଯେ ଏହି ଜାଗାଟିରେ ଖାତ କରି ଏଠାରୁ ମାଟି ନେଇ ସେ ଖାତଟି ପୋତି ସମାନ କରିବାକୁ । ସେ ଖାତଟି ତ ପୂରିଲା । ପୁଣି ଖାତଟା ପୂରାଇବା ପାଇଁ ମାଟି କେଉଁଠୁ ଆଣିବୁ? ମାଳିଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ଗୋପାଳ ରାଗି ଯାଇ କହିଲା – ତୁମେ ଦି” ଟା ଏକ ବାର ବୋକା । ତୁମର ଟିକିଏ ବୁଦ୍ଧି ଅକଲ ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ଅକଲ ଥିଲେ ରାଜାଙ୍କ କଥାକୁ ଠିକ୍ ବୁଝି ପାରି ଥାନ୍ତ ।
ଗୋପାଳର ରାଗ ଦେଖି ମାଳି ମାନେ ଡରି ଯାଇ କହିଲେ – ଆଜ୍ଞା, ଆମେ ତ ମୁର୍ଖ ଲୋକ । ରାଜାଙ୍କ କଥା ବୁଝିବୁ କେଉଁଠୁ? ଯାହା ହେଉ ଆପଣ ଯେତେ ବେଳେ ଆସିଛନ୍ତି, ଆମକୁ ବୁଝାଇ ଯାଆନ୍ତୁ । ଆମେ ଆପଣଙ୍କ କଥା ଅନୁଯାଇ କାମ କରି ମଜୁରୀ ନେବୁ । ମାଳି ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର କାକୁତି ମିନତି କଥା ଶୁଣି ଗୋପାଳ କହିଲା – ବେଶ୍ ତ ରାଜା ତୁମକୁ ଯଦି କହିଛନ୍ତି ଖାଲ ସମାନ କର ବୋଲି, ତେବେ ମୋ କଥା ମାନି ଖାଲ ସମାନ କର । ଏଠୁ ମାଟି କାଢି ନେଇ ଯେଉଁ ଖାଲକୁ ସମାନ କରିବ, ପୁଣି ସେଠୁ ସେଠିକା ମାଟି ଆଣି ଏ ଖାଲକୁ ପୋତ । ଏହି ପରି ଦିନେ କି ଓଳିଏ କଲେ ମାଟି ଫୁଲି ଯାଇ ଦୁଇଟି ଯାକ ଖାଲ ପୋତି ହୋଇ ଯିବ । ତୁମ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର କାମ ଦେଖି ରାଜା ଖୁସି ହୋଇ ଯାଇ ତୁମକୁ ମଜୁରୀ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବକସିସ୍ ମଧ୍ୟ ଦେବେ ।
