ତହୁଁ ଚାନ୍ଦ ଧୋବଣୀ ପୁଣି ଓଠରେ ହସ ଫୁଟାଇ କହିଲା – ମଲା ମଲା ଆପଣ ଏ କିକଥା କହୁଛନ୍ତି ସାଆନ୍ତେ, କହୁଛନ୍ତି ବିଦେଶୀ, ପୁଣି ଯେଉଁମାନେ ନିଜର ହୋଇ ପଡିଛନ୍ତି ସେମାନେ ପରା ଗେରସ୍ତ ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଉପରେ । ଏଥର ଆଜି ଦଶଟା ବେଳକୁ ମୋ ଘରକୁ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ଧୋବଣୀ କଥାରେ ଥାନାର ବଡ ବାବୁ ତରଳି ଯାଇ କହିଲେ – ହଇହୋ ବିଦେଶୀ ବାବୁ ସେମାନେ ଛୋଟ ଲୋକ ହେଲେ ବୋଲିକି ସେମାନଙ୍କର କ’ଣ ଇଜ୍ଜତ୍ ନାହିଁ । ତା’ଠାରୁ ତମେତ ସବୁ କଥା ଶୁଣିଲ, ଏଥିରେ ତାର ଭୁଲ୍ କେଉଁଠାରେ ରହିଲା । ଯାଅ ତୁମର ବିଚାର ଏଠାରେ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ।
ଧୋବଣୀ ଏହା ପରେ ବଡ ବାବୁଙ୍କ ମୁଖକୁ ଚାହିଁ ହସି ଦେଲା । ବିଚାରପତି ବାବୁ ତାର ସେହି ସୁନ୍ଦର ରୁପକୁ ଚାହିଁ ରହିଛନ୍ତି । ଚାନ୍ଦ ଧୋବଣୀର ଶେଷ କଥା ପଦକ ବଡ ବାବୁଙ୍କ ମନକୁ ପାଇଲା ସେ ତହୁଁ କହିଲେ ଆଲୋ ଆମେ ତମ ମାନଙ୍କର ମନର କଥାକୁ କିପରି ଜାଣିବୁ କହିଲୁ, ଆଗରୁତ କେବେ ଏମିତି କଥା ଶୁଣାଇ ନଥିଲୁ । ଆଜି ଦରକାର ପଡିବାରୁ ଆସିଲୁ ସିନା ।
ଚାନ୍ଦ ଧୋବଣୀ କହିଲା – ଆପଣ ମାନଙ୍କର ସେବା କରିବାକୁ ଆମର ବା କୋଉ ଭାଗ୍ୟରେ ଅଛି । ବାବୁ ମାନଙ୍କର ଚେହେରା, ରୁପ, ଟଙ୍କା, ପଇସା, ଆମକୁ ଦୁଲ୍ଲର୍ଭ ।
ବଡ ବାବୁ ଦେଖିଲେ ବିଦେଶୀ ଚାଲି ଗଲେଣି । ତହୁଁ ସେ ଚାନ୍ଦର ମୁଖକୁ ଘଡିଏ ଚାହିଁ କହିଲେ – ଦେଖିବାତ ଦଶଟା ବେଳକୁ କହିଛୁତ?
