“ଯାହା ହୁକୁମ୍, ମହାରାଜ! ମୁଁ ଏଥର ଚାଲିଲି । ଘଂଟାଏ ଭିତରେ ବନ୍ଦୀମାନଙ୍କୁ ଧରି ଲେଉଟି ଆସିବି ।”
ଏହା କହି ସେନାପତି ସୈନ୍ୟଦଳ ଧରି ବାହାରି ପଡିଲେ । ଯିଏ ଯେତେ ତନ୍ତ୍ରମନ୍ତ୍ର କରୁ ନା କାହିଁକି, ତାଙ୍କ ସୈନ୍ୟଦଳ ଆଗରେ ଯେ ସାମାନ୍ୟ କେଇଜଣ ମଣିଷ ସହଜରେ କାବୁ ହୋଇଯିବେ, ଏଥିରେ ତାଙ୍କର କୌଣସି ସନ୍ଦେହ ନଥିଲା ।
ନଈ କୂଳରେ ପହଁଚି ସେ ବିରାଟ ମହଲ ଦେଖି ସେନାପତି ଅବଶ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ତେବେ ସାଙ୍ଗରେ ହଜାରେ ସୈନ୍ୟଥିବା ଯୋଗୁଁ ତାଙ୍କର କାହାକୁ ଭୟ କରିବାର ଆଦୌ କାରଣ ନଥିଲା ।
ଭଲ୍ଲୁକକେତୁ ଆଖି ବୁଜି ବସିଥିଲା । ସେନାପତିଙ୍କର ମନେ ହେଲା, ସେ ଗୋଟାଏ ବିରାଟ ବଣମଣିଷ ଛଡା ଆଉ କିଛିବି ନୁହେଁ । ସେ ଯାଇ ପାଖରେ ପହଁଚିଗଲେ ଓ ବଲମ ଉଂଚାଇ କହିଲେ, “ହଇରେ ବଣମଣିଷ, ଶୋଇଛୁ ନା ଚେଇଁଛୁ!”
ଭଲ୍ଲୁକକେତୁ ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ସେନାପତିଙ୍କୁ ଧରି ପକାଇଲା । ତାଙ୍କ ହାତରୁ ବଲମ୍ ଖସି ପଡିଲା । ଭଲ୍ଲୁକକେତୁ ତାଙ୍କୁ ନିଜେ ବସିଥିବା ପଥର ଉପରେ ପକାଇ ତାଙ୍କ ଉପରେ ବସି ପଡିଲା ।
ବାସ! ସେ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ତଟସ୍ଥ ହୋଇ ରହିଗଲେ । ଭଲ୍ଲୁକକେତୁର ସାମାନ୍ୟ ଇଙ୍ଗିତରେ ତା’ର ଅନୁଚରମାନେ ସେ ସୈନ୍ୟଦଳ ଆଡକୁ ମାଡିଗଲେ । ସୈନ୍ୟମାନେ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ପଳାଇଗଲେ ।
ରାଜା ସବୁ ଶୁଣି ଗାଲରେ ହାତ ଦେଇ ବସି ରହିଲେ । ଖିଆପିଆ ସୁଧାବି ସେ ଆଉ କଲେ ନାହିଁ । ଦୁଇଘଂଟା ପରେ ପୁଣି ମନ୍ତ୍ରୀ ଆସିଲେ । ରାଜା ଉଦାସ ଭାବରେ ତାଙ୍କୁ ଅନାଇ କହିଲେ, “ମନ୍ତ୍ରୀବର! ତମେ, ସେନାପତି, ସୈନ୍ୟଦଳ, ସମସ୍ତେ ଏ ନୂଆ ରାଜାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିନିଅ । ତାହାହେଲେ ଚାକିରୀ ରହିଯିବ । କିନ୍ତୁ ମୋ କଥା ଅଲଗା । ମୁଁ ରାଜା । ମୁଁ ତ ଆଉ ପ୍ରଜା ହୋଇ ରହିପାରିବି ନାହିଁ! ରହିଲେ ବି ମୋତେ ସେ ରଖାଇ ଦେବ ନାହିଁ । ରାତିହେଲେ ମୁଁ ସପରିବାରେ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ଚାଲିଯିବି । ମୋତେ ସେ ଦିଗରେ ଯେତିକି ପାରିବ ସାହାଯ୍ୟ କର ।”
ଏହିକଥାରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ହସିଲେ ।
ରାଜା ବ୍ୟଥିତ କଣ୍ଠରେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ “ତମେ ହସୁଛ?”
ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ “ମହାରାଜ! ଆପଣଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ଯିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । ଏ ଦୁଇଘଂଟା ଧରି ମୁଁ କ’ଣ କରୁଥିଲି ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି? ମୁଁ ଯାଇ ତାନ୍ତ୍ରିକ ପିଙ୍ଗଳକୁ ଭେଟି ସାରିଲିଣି । ଭାରି ଭଲ ପିଲା ସେ । ମହାରାଜ! ଆପଣ ହେଇ ସେଦିନ ମୋତେ ଆମ ଜେମାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ବରପାତ୍ର ଯୋଗାଡ କରିବାକୁ କହୁଥିଲେ । ମୁଁ ଭାବୁଛି, ପିଙ୍ଗଳଠୁଁ ଆମେ ଆଉ ଭଲ ପାତ୍ର ପାଇବା ନାହିଁ । ଆପଣଙ୍କ ପରେ ଆପଣଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଯିଏ ହେବ, ସିଏ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଓ ସାହସୀ ହେବା ଦରକାର । ପିଙ୍ଗଳଠି ସେ ସବୁ ଗୁଣ ଅଛି ।”
ରାଜା ଚିନ୍ତିତ ଭାବରେ କହିଲେ, “କିନ୍ତୁ ପିଙ୍ଗଳ ତ ଜାତିରେ…”
“ମହାରାଜ! ଥରେ ଆପଣଙ୍କ ଜାମାତା ହୋଇଗଲେ କାହା ଜିଭରେ ହାଡ ଅଛି ଯେ ସେ ତା’ ଜାତି କଥା ଉଠାଇବ? ରାଜାଙ୍କ ଜାମାତା, ପୁଣି ଭାବି-ରାଜା, ତାହାହିଁ ପିଙ୍ଗଳର ସବୁଠାରୁ ବଡ ପରିଚୟ । ତା’ଛଡା, ମହାରାଜ, ସେ ଯାଦୁଥଳି କଥା ମନେ ପକାନ୍ତୁ । ପିଙ୍ଗଳ ସେ ଖଣ୍ଡିକ ଆପଣଙ୍କ ଜିମା ରଖିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ।”
“ସତେ?” ଏହା କହିବା ବେଳେ ରାଜାଙ୍କ ମୁହଁରେ ଫୁଲ ଫୁଟିଲା । ସେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ କହିଲେ, “ମନ୍ତ୍ରୀବର! ଆଉ ବିଳମ୍ବ କାହିଁକି? ଆମ ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କୁ କୁହ, ସେ କେଇଘଂଟା ଭିତରେ ତିଥି ବନାଇ ଦେବେ!”
ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ କହିଲେ “ମହାରାଜ! ବ୍ୟସ୍ତ କାହିଁକି? ଆପଣଙ୍କ ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନର ବିବାହ ବଡ ଧୁମ୍ଧାମ୍ରେ କରିବା । ଯାଦୁଥଳି ମୁଁ ଆଜି ଆଣି ଦେବି ।”
ତାହାହିଁ ହେଲା । ଏକ ସପ୍ତାହ ପରେ ଧୁମ୍ଧାମ୍ରେ ପିଙ୍ଗଳ ସହ ରାଜକନ୍ୟାଙ୍କ ପରିଣୟ ହେଲା । ପିଙ୍ଗଳ ଯେପରି ବୁଦ୍ଧିମାନ, ସାହସୀ ଓ ଭଦ୍ର, ରାଜକନ୍ୟା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେହିପରି ମୃଦୁଭାଷିଣୀ, ସୁନ୍ଦରୀ ଓ ନମ୍ର ଥିଲେ । ପିଙ୍ଗଳ ମନ୍ତ୍ର ପଢି ପଦ୍ମପାଦଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କଲା । ସେ ଆସି ବରକନ୍ୟାଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ ।
ଯଥା ସମୟରେ ପିଙ୍ଗଳ ଅବନ୍ତୀର ରାଜା ହେଲା ।
